| export for printing: portrait (PDF) landscape (PDF) | [show all export formats] |
| author [first name] | title | language | publication | id code | last modification | view |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Friedrich Wilhelm Weber | * Dreizehnlinden, Kapitel 4, Die Mette | German | Arg-298-152 | 2014-12-20 19:51 Manfred | only this add | |
| Manfredo Ratislavo | Dektritilio, ĉapitro 4, La noktomeza meso | Esperanto | Arg-301-152 | 2014-12-20 19:50 Manfred | only this remove |
Friedrich Wilhelm Weber, |
| translated by Manfredo Ratislavo |
| 1 Noktomezo! Sonorilo |
| sonas, la monaĥoj piaj |
| devas jam ekstari tie |
| en malgrandaj ĉambroj siaj. |
| 2 Vi vekiĝu, dormemuloj |
| de fojnsaka lito, ĉeso |
| estas nun de l’ nokto, iru |
| en preĝejon al la meso. |
| 3 Ili ĉiuj kune iras |
| en la kirkon kun gigantaj |
| pilieroj, ŝtonvolbaĵon |
| kvazaŭ ŝultre portegantaj; |
| 4 tien, kie murpentraĵoj |
| brilas en trankvilo, kie |
| ĉe l’ altar’ kandeloj flagras, |
| tie incenditaj pie. - |
| 5 Kanto mia, nun memoru, |
| ĝuste diru al mi ĉiujn, |
| kiuj kantis, preĝis tie; |
| nomu al mi ĉiujn tiujn, |
| 6 ties sorton kaj hejmlandon! |
| Ilin vidas mi enpaŝi; |
| kion ĉiu tiam pensis, |
| devas vi al mi malkaŝi; |
| 7 ĉion, kvankam tio, jeno |
| povas ŝajni tro maldeca: |
| bonaj homoj estis ili, |
| ĉio estis ja homeca. - |
| 8 Jen unue enen paŝis |
| la abat’ kun seriozo, |
| jam klinita de la jaroj, |
| forta kaj kun digna pozo; |
| 9 fil’ de Saksa duk’ kaj Franka |
| princidin’, en juna aĝo |
| ĉasis lupojn en arbaro, |
| la Ardena, kun kuraĝo. |
| 10 Ofte li en Hispanujo |
| tre aŭdacis en batalo; |
| malrespekti mondon, tempon |
| lin instruis Roncevalo. |
| 11 Kun Rolando li batalis, |
| kiun trafis morta sago; |
| la araboj fine venkis, |
| fine sinkis la krucflago. |
| 12 Ofte en batal’ sin movas |
| la abat’ en sonĝo sia, |
| kvazaŭ sonus jen la lasta |
| voko de kompano lia. |
| 13 Sonis tra animo lia |
| la Rolanda melodio, |
| kaj mallaŭte li suspiris: |
| „Vanta, vana estis ĉio!“ - |
| 14 Venis tiam la prioro, |
| malmultkapharara nure, |
| bluokula kaj altkreska, |
| estis saksdevena pure. |
| 15 Fluis barb’ de liaj lipoj |
| mola, longa; kaj traglitis |
| ties bukloj liajn fingrojn |
| ofte, kiam li meditis. |
| 16 Kie faras tra rokpordo |
| sian vojon la Vezero, |
| jen situis lia korto, |
| la praava, ce l’ rivero. |
| 17 Lerta je parol’ kaj lango |
| lernis vire li diskuti; |
| sciis akre, tranĉe uzi |
| ĝin, se devis li disputi. |
| 18 Fluis ja en liaj vejnoj |
| Spita sango de l’ Germanoj, |
| li kverelis kun la Slavoj, |
| Keltoj kaj la Romianoj. |
| 19 Sed al bruskaj kontraŭuloj |
| skribis li en juna aĝo |
| glave sian opinion |
| kaj sur brust’ kaj sur vizaĝo. |
| 20 Sed li nun plitrankviliĝis; |
| nur se memorigis iu |
| jenan tagon de Verdeno,1) |
| jenan sangan tagon, kiu |
| 21 estis nigra por la Saksoj, |
| tiam sentis li koleron; |
| sed li sciis bridi siajn |
| sentojn kaj la maltoleron; |
| 22 ĉar li servis virfidele |
| al la duko, filo Dia, |
| kiu krucon kaj dornkronon |
| havas en standardo sia. |
| 23 Estas trista li hodiaŭ; |
| antaŭvidas li, ke iam |
| venos la malbon’ de tiuj, |
| kiuj l’ krucon portis tiam; |
| 24 ke de l’ okcident’ minacos |
| rab’, perforto kaj falsigo |
| de l’ germana jur’ kaj moron |
| inundanta romanigo. |
| 25 Levis li profetajn siajn |
| vidojn supren al l’ altaro: |
| „Gracu al patrujo mia, |
| ho Sinjoro de l’ homaro!“ - |
| 26 Iris poste softapaŝe |
| Heribert’, pensulo pala; |
| staris lia hejmo en la |
| region’ Mozelo-vala. |
| 27 Multajn jarojn en Francio |
| li atendis, ke akiru |
| li neekkonitan scion, |
| ke saĝul’ al li ĝin diru. |
| 28 Koni ĉiujn mondajn leĝojn, |
| tio estis lia celo: |
| li sin kontentigis je la |
| studo de Aristotelo. |
| 29 Nun li pensas pri l’ problemo, |
| ĉu virt’ aposteriore |
| venas el instru’ kaj sperto |
| aŭ ĉu sidas ĝi enkore. - |
| 30 Tiam venis Luithardo, |
| el nobela familio, |
| falk-okula, en montaro |
| kreskis tiu ĉi abio. |
| 31 Al ĉasad’ kutimiĝinte |
| en arbar’, sur erikejo, |
| li havigis ĉion por la |
| monaĥeja kuirejo. |
| 32 Lupojn, vulpojn li insidis, |
| kiuj estis vera plago; |
| eĉ la ursojn li atakis |
| per la arko kaj la sago. |
| 33 „Ĉu sukcesos mi,“ li pensis, |
| „morgaŭ urogalon pafi? |
| Ĉe tagiĝo, dum amludo, |
| tiam povos mi gin trafi.“ - |
| 34 Enen paŝis patro Ivo, |
| kiun ja konvenis plie |
| porti kaskon kaj kirason |
| ol monaĥ-cemizon pie. |
| 35 Devis li la patrajn gregojn |
| gardi en junaĝo sia; |
| estis disbatita tie |
| de ŝtelist’ vizago lia. |
| 36 Disfendiĝis de orelo |
| ĝis orelo la cikatro. |
| „Iru en la monaĥejon!“ |
| diris al li lia patro. |
| 37 Li malantaŭ monaĥejaj |
| muroj sin instrui lasis, |
| la latinan ekzamenon |
| li malbone nur trapasis. |
| 38 Sed komprenis li rapide |
| de la nombroj la misteron, |
| kaj al firma konstruaĵo |
| li kunmetis ĉiun eron. |
| 39 Kiam oni ekkonstruis |
| tiun monaĥejan domon, |
| oni vidis gaje iri |
| tien ĉi ĉi tiun homon. |
| 40 Pensas li nun: „Al sanulo |
| sendas malsanecon Dio; |
| Estis mi vundata ege, |
| kaj saviĝis mi per tio.“ - |
| 41 Venis tiam sesa frato, |
| de l’ Bruktrera tribo ano, |
| kiuj portas lignajn ŝuojn, |
| nutras sin per nigra pano, |
| 42 homoj palaj kaj trankvilaj, |
| kiuj kredas je fantomoj; |
| nokte ŝvebas tiuj cirkaŭ |
| marĉoj kaj iliaj domoj. |
| 43 Ĉar li serĉis la trankvilon |
| for de l’ hejma kabanaro, |
| lin konsolis kaj akceptis |
| episkopo Hatumaro. |
| 44 Gardis lin la frat’ Tankmaro, |
| ke ne trou la fervoro; |
| eĉ ĉi tie li ne trovis |
| la trankvilon de la koro. |
| 45 Je la vivo enĉiela |
| tage, nokte li sopiris: |
| „Havu la anim’ flugilojn!“ |
| ofte plore li suspiris. - |
| 46 Vigle post li paŝis enen |
| nun la frato Sigevardo. |
| De l’ deklivoj de l’ Osningo2) |
| venis tiu gaja bardo. |
| 47 Sur dancfestoj aŭ kortegoj, |
| siajn kantojn jen kantante, |
| vagis li tra multaj landoj, |
| violonon jen ludante. |
| 48 Vidis li la delegiton |
| de Haruno Alraŝido, |
| - ankaŭ ties elefanton, |
| por li pli impona vido -, |
| 49 kiam li ĉe l’ rega korto |
| ludis siajn melodiojn, |
| vidis ankaŭ la unuajn |
| elmontritajn jen simiojn. |
| 50 Kiam pro venteg’ taŭziĝas |
| de la migrobird’ plumaro, |
| tiam laca gi volonte |
| sin sidigas en arbaro. |
| 51 Sigevardo, la vagulo, |
| forfuginta mondajn bruojn, |
| antaŭ la preĝejan pordon |
| metis siajn migroŝuojn. |
| 52 Estas tolerebla eble |
| por la falko la ĉapeto; |
| kant’ nereteneble fluas |
| el la koro de poeto. |
| 53 Ankaŭ en la monaĥejo |
| sonis liaj kantoj belaj; |
| sed la kantoj pri l’ Osningo |
| hejma estis la plej helaj. |
| 54 Ĵus en lian kapon venis |
| moka vers’ pri Franka rato: |
| „Kiam ridos la prioro, |
| ĉagrenigos la abato!“ - |
| 55 Hato venis, altafrunta, |
| kun rigardoj goj-ebriaj; |
| venis li de l’ land’ de l’ Rejno |
| kun vinberplantejoj ĝiaj. |
| 56 Ivo diris pri li ŝerce: |
| „Nutris lin patrino lia |
| per vinbera mosto dolĉa, |
| ne per propra lakto sia!“ |
| 57 Frue li dediĉis sin jam |
| al la servo eklezia; |
| trovi versojn, melodiojn |
| estis ŝat-okupo lia. |
| 58 Ankaŭ sciis li bildigi |
| per koloroj viv-fidelaj |
| historiojn religiajn, |
| kaj en bildoj rave belaj. |
| 59 Pentras li enpense, kiel |
| reekstaris Kristo glore, |
| falis malamikoj dorsen, |
| kantis angelar’ adore. - |
| Translation of the German poem "Dreizehnlinden, Kapitel 4, Die Mette" by Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05) into Esperanto by Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, *1938-11-04). |
| 1) Ĉe Verdeno (germane: Verden an der Aller), situanta en la nuna germana provinco Malsupra Saksio, la Franka reĝo Karlo, nomata la Granda, lasis laŭ iu raporto senkapigi proksimume 4.500 Saksajn nobelulojn, kiuj estis ribelintaj kontraŭ lia reĝimo. |
| 2) „Osningo“ (germane: Osning) estas malnova nomo de la Teŭtoburga Arbaro, montaro en norda Germanio. |