| export for printing: portrait (PDF) landscape (PDF) | [show all export formats] |
| author [first name] | title | language | publication | id code | last modification | view |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Adam Mickiewicz | * Czaty | Polish | Arg-2066-1021 | 2014-05-23 10:35 Manfred | only this remove | |
| Ludwig Lazarus Zamenhof | La vojevodo | Esperanto | Arg-2067-1021 | 2014-05-23 10:40 Manfred | only this add |
Adam Mickiewicz, |
| Z ogrodowej altany wojewoda zdyszany |
| Bieży w zamek z wściekłością i trwogą. |
| Odchyliwszy zasłony, spojrzał z łoże swej żony |
| Pojrzał, zadrżał, nie znalazł nikogo |
| Wzrok opuścił ku ziemi i rękami drżącemi |
| Siwe wąsy pokręca i duma |
| Wzrok od łoża odwrócił, w tył wyloty zarzucił |
| I zawołał kozaka Nauma. |
| «Hej, kozaku, ty chamie, czemu w sadzie przy bramie |
| Nie ma nocą ni psa ni pachołka? |
| Weź mi torbę borsuczą i janczarkę hajduczą, |
| I mą strzelbę gwintówkę zdejm z kołka». |
| Wzięli bronie, wypadli, do ogrodu się wkradli, |
| Kędy szpaler altanę obrasta. |
| Na darniowym siedzeniu coś bieleje się w cieniu: |
| To siedziała w bieliźnie niewiasta. |
| Jedną ręką swe oczy kryła w puklach warkoczy |
| I pierś kryła pod rąbek bielizny; |
| Drugą ręką od łona odpychała ramiona |
| Klęczącego u kolan mężczyzny. |
| Ten, ściskając kolana, mówił do niej: «Kochana! |
| Więc już wszystko, jam wszystko utracił! |
| Nawet twoje westchnienia, nawet ręki ściśnienia |
| Wojewoda już z góry zapłacił. |
| «Ja, choć z takim zapałem, tyle lat cię kochałem, |
| Będę kochał i jęczał daleki; |
| On nie kochał, nie jęczał, tylko trzosem zabrzęczał, |
| Tyś mu wszystko przedała na wieki, |
| «Co wieczora on będzie, tonąc w puchy łabędzie, |
| Stary łeb na twym łonie kołysał, |
| I z twych ustek różanych i z twych liców rumianych |
| Mnie wzbronione słodycze wysysał. |
| «Ja na wiernym koniku, przy księżyca promyku, |
| Biegę tutaj przez chłody i słoty, |
| Bym cię witał westchnienie, i pożegnał życzeniem |
| Dobrej nocy i długiej pieszczoty!» |
| Ona jeszcze nie słucha, on jej szepce do ucha |
| Nowe skargi czy nowe zaklęcia: |
| Aż wzruszona, zamdlona, opuściła ramiona |
| I schyliła się w jego objęcia. |
| Wojewoda z kozakiem przyklekneli za krzakiem |
| I dobyli zza pasa naboje, |
| I odcieli zebami i przybili steflami |
| Prochu garrsc i grankulek we dwoje. |
| «Panie - kozak powiada - jakiś bies mię napada, |
| Ja nie mogę zastrzelić tej dziewki; |
| Gdym półkurcze odwodził, zimny dreszcz mię przechodził |
| I stoczyła się łza do panewki». |
| «Ciszej, plemię hajducze, ja cię płakać nauczę! |
| Masz tu z prochem leszczyńskim sakiewkę: |
| Podsyp zapał, a żywo sczyść paznokciem krzesiwo, |
| Potem palnij w twój łeb lub w tę dziewkę. |
| «Wyżej... w prawo... pomału, czekaj mego wystrzału, |
| Pierwej musi w łeb dostać pan młody«. |
| Kozak odwiódł, wycelił, nie czekając wystrzelił |
| I ugodził w sam łeb - wojewody. |
| Author of this Polish poem is Adam Mickiewicz (Adamo Mickjeviĉo, *1789 - †1855). Tiu ĉi poemo troviĝas en http://www.oss.wroc.pl/mickiewicz/mj/autor001/text0089.htm. |