| eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn |
| verkinto [voknomo] | titolo | lingvo | publikigo | identiga kodo | lasta modifo | aspekto |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Antoni Grabowski | En Svisujo | Esperanto | Arg-2153-1066 | 2014-06-25 18:53 Manfred | nur tiun forigu | |
| Juliusz Słowacki, | * W Szwajcarii | Pola | Arg-2152-1066 | 2014-06-25 18:47 Manfred | nur tiun aldonu |
Juliusz Słowacki,, |
| tradukita de Antoni Grabowski |
| I. |
| Post ŝia forflugo, post sonĝo la ora, |
| Mi svenas sopire, sekiĝas dolora. |
| Ne scias mi, kial anim' al ĉieloj |
| ne flugas el cindroj post ŝi, al anĝeloj? |
| Pro kio ne flugas al mondo alia, |
| Al ŝi, la savita, amata la mia? |
| II. |
| En svisa montaro ekzistas kaskado, |
| De l' Aar lazura la akvo-falado. |
| Vi tien rigardu kun kap' turniĝanta! |
| Vi vidas pluvarkon sur kavo ŝaŭmanta? |
| Sur blankaj nebuloj sin tuta pendigas, |
| Nenio ĝin miksas, nenio forigas; |
| Nur iam ŝafido la blanka trairas |
| Al rando de l' valo tra l' arko ĉiela, |
| Mordeti je roza arbet aŭ avela; |
| Aŭ ia kolombo, ĉar akvon deziras, |
| Fiera, iĝante al briloj simila, |
| Brilarkon rapide traflugas, mem brila. |
| Mi tie ŝin vidis! tuj amo min prenis; |
| Ke ŝi el pluvarko, el ŝaŭmo elvenis, |
| Mi kredi komencis, la kredo nun restis, |
| Tiel luma de sunaj radioj ŝi estis! |
| Tiel plena ŝi estis de lumo anĝela! |
| Kaj ŝia lazura pupil' tiel hela! |
| Okuloj leviĝis de pied' al plekt' hara: |
| Por ili ŝi estis amata kaj kara; |
| Kaj post la vidsento, ekami iganta, |
| Ekiris la koro, animo sekvanta; |
| Kaj tiel rapide ekiĝis amado, |
| Ke volis mi flugi al ŝi tra l' kaskado. |
| Mi timis, ke flugos ŝi, pala vidaĵo, |
| Antaŭ' ol animo kun krio vekiĝos, |
| Al arko ĉiela, kaskad', profundaĵo, |
| Ŝi falos, sin solvos kaj de mi foriĝos. |
| Ektimis mi kiel en sonĝo magia, |
| Ĉar jam mi ŝin amis, ŝi estis jam mia. |
| Mi tiel renkontis ŝin solan sub hela |
| Pordego kolora de l' arko ĉiela. |
| Surblovis min ĉarme de l' amo ekblovo, |
| Okulmallevinte, mi staris sen movo. |
| III. |
| Mi poste ŝin sekvis tra monto kaj valo, |
| Kaj apud lavanga la piedestalo, |
| Kie neĝ', kiel plata naĝil' de giganta |
| Delfeno, ĝis homaj piedoj aliras, |
| Vaporon arĝenta naztruo elspiras, |
| Kaj kuras Rodano el faŭko bluanta. |
| En suna mateno jen tie, en fruo, |
| Du ĉamojn ni iom timigis per bruo; |
| Kiele de homa feliĉo konsciaj, |
| Ekstaris la ambaŭ, senmovaj, radiaj, |
| Kaj turnis okulojn kun fulmo-ekbriloj |
| Al bluaj de mia amata pupiloj; |
| Rigardis ŝin longe, en muta adoro, |
| Sur sin kuŝiginte la kapojn el oro. |
| Mi diris: vin ili ekamis en koro! |
| Por tio, el buŝo, modeste fermita, |
| Unua ridet' al mi flugis vizita, |
| Sed baldaŭ reflugis el voj', por ripozo, |
| Al sia nesteto, al perloj kaj rozo. |
| Ĉar miaj okuloj observis vojaĝon, |
| Rideto rozigis la blankan vizaĝon. |
| Ho sciu: ne tiel ektuŝas je l' koro |
| Ruĝiĝo de ĵus ekflorinta la floro, |
| Nek ravas migranton, per sia karmino, |
| De alpa montaro la neĝa Virgino, |
| Kun vangoj rozitaj de sun-ilumino, |
| Kiel tiu senpeka, senhonta, subita |
| Ruĝiĝ' sur vizaĝo ridete naskita. |
| IV. |
| Feliĉaj kaj solaj, de nun en veturoj, |
| Ni estis naĝantaj sur lago-lazuroj. |
| Sub ni, mi ne scias, ĉu estis boato, |
| Ĉar mi de spiritoj fariĝis jam frato: |
| Mi paŝis sur akvoj, ĉieliris flugile, |
| Kaj ŝi min kondukis nun ĉien facile! |
| Ŝi estis simila al blankaj la cignoj, |
| De lago estrino, kun estraj insignoj; |
| Ŝi naĝis flugante, boat' sur postsignoj; |
| Helaĵ' post boato treniĝis safira, |
| Kaj post la helaĵo, al ŝi, fiŝetaro |
| Sin supren ĵetadis el akva la klaro! |
| Ni naĝis kun tia arego postira, |
| ridete en lando lazura sen fino; |
| Ĉar estis ŝi kvazaŭ de akvoj diino: |
| Ŝin trenis kolomboj, delfenoj profunde |
| Kristalaj palacoj atendis ŝin funde, |
| En nokto malhela de luno la kronoj, |
| Kaj mi obeema al ĉiuj ordonoj. |
| V. |
| Ŝi eble ne estas anĝelo ĉiela, |
| Mi tiel meditis dum horo-duono! |
| La kulpon forlavis konfeso fidela. |
| Aŭskultu! Jen antaŭ preĝejo la Tella, |
| Unua elsaltis sur ŝtonon ŝi sole, |
| Ke amas min, laŭte ŝi diris petole |
| Kaj reen min sendis sur lagan la helon, |
| Per blanka la brusto puŝinte boaton. |
| Kaj mi -- ĉu konscii mi povis la staton! |
| Ĉu prenos anĝeloj min en la ĉielon? |
| Ĉu tondre de l' lago forglutos min ondoj? |
| Ĉu bruston krevigas ridetoj-respondoj? |
| Ĉu kora degelas glaci' varmigite? |
| Anim' ĉu ricevas flugilojn subite? |
| Ĉu ora anĝelo animon eniras? |
| Ĉu ĝoje ridetas la kor' aŭ sopiras? |
| Kunflugis subite potencoj korsentaj |
| Kiel ar' da kolomboj, ektrinki kontentaj |
| Gutetojn el bano por plumoj arĝentaj, |
| Kaj pure disflugi en ĉielostraton. |
| Sed jen -- ŝi alvokis kun mi la boaton. |
| Ŝin aŭdis, ekvidis boat', el lazuro |
| Al ŝi tuj alnaĝis ĝi mem en la kuro. |
| VI. |
| Ĉe muro el rokoj, arbara sub krono, |
| Jen staras trankvile, en plen' de koloroj, |
| La Tella kapel'. Tie estas sur ondo |
| La sojl', kie buŝoj konfesis per sono, |
| Ke longe ni ambaŭ nin amis per koroj. |
| Sub tiu ĉi sojlo, sur akvo-speguloj, |
| De pinoj balancaj, de rokoj makuloj |
| Pentriĝas; ĉi tie, interparolante, |
| En akvon fiksitajn okulojn ni tenis. |
| Sub sojlo la akvo ruliĝas konstante, |
| Per ond' moviĝema kaj tiel petola, |
| Ke ĝi niajn ambaŭ portretojn ekprenis, |
| Kaj ilin per manoj interproksimigis, |
| Dum sole nin ligis esprimo parola. |
| Ho ondo! freneza kaj tiel petola, |
| Ke eĉ niajn buŝojn ĝi ankaŭ kunligis, |
| Dum ja ni ligitaj per kor' estis sola. |
| La ond' moviĝema, radia la ondo, |
| Nin ĉirkaŭpreninte per unu lumrondo, |
| Anĝelojn du kvazaŭ ĝi miksis, ŝancela. |
| Ĉe l' penso -- dolor' min turmentas kruela. |
| Ho! ond' malfidela! -- kaj tiel fidela! |
| VII. |
| Min foje kondukis anĝelo radia |
| Tra bela herbejo al groto glacia. |
| Blankigis ŝin tie marmor'-ilumino, |
| Kaj frosto sur frunto de l' hela reĝino |
| Surkovris kamp-rozojn per perloj malvarmaj. |
| Arkaĵo ploradis per larmo tre granda, |
| Kaj falis helegaj la silfoj, la larmaj, |
| Sur ŝin kiel glanka gutaro rubanda. |
| Ĉar laŭta fariĝis murploro la ĝema, |
| Ŝi tute sin kovris per vest' enviema, |
| Kaj ĉion tuj perdis okulo sciema. |
| Kaj ankaŭ la manojn ŝi metis krucitajn |
| Sur la alabastrojn ne tute kovritajn. |
| Dum tiel ŝi staris sen mov', en trankvilo, |
| Kaj ĉirkaŭ ŝi ludis pluvarka mirbrilo, |
| Subite komencis mi preĝi per pia: |
| Ave Maria!... |
| Kaj kiel blank-roza disvolvo folia |
| Ruĝecon ekmontras sur brust' malfermita, |
| Jen tiel roziĝis la vango benita; |
| Kaj flanken turninte la kapon, medita |
| Ŝi metis la fingron kristalaj al muroj, |
| Kiele la nomon amatan skribante, |
| Aŭ kiel en penso pri ĉiellazuroj; |
| Kaj fine ŝi diris, al mi turniĝante: |
| Min eble por amo forprenos infero, |
| Kaj en la inferan malvarmon vgidita |
| En glacikristalojn mi estos premita, |
| Jen, kiel la brila vezik' el aero!... |
| Sed, se turmentiĝas tiele en vero |
| Helaĵo, kreita de suna radio, |
| Kaj tie premata de frosta glacio, |
| Do ĝin liberigu sopiro la pia: |
| Ave Maria!... |
| VIII. |
| Ekiros ni kune sur neĝajn la kronojn! |
| Ekiros ni kune al pinaj arbaroj, |
| Ekiros ni, kie sonoras brutaroj! |
| Kaj kie surmetas brilarkajn la zonojn |
| La Jungfraŭ ĉe l' suna subira deklino; |
| Kie cervo nebulon trakuras rapida, |
| Funebro-flugila aglaro avida, |
| Kie ombras la nubojn kurantajn sen fino; |
| Mi tien ekiros kun vi, amatino! |
| Se ni ne revenos el altoj ĉi tiaj, |
| La homoj ekpensos: spiritoj radiaj |
| forportis nin al la lazaro ĉiela, |
| Kaj ni, ekkaptinte je ĉeno la stela, |
| Ekflugis jen for kun stelaro plejada; |
| Kaj falos malsupren post ni nur mirhela |
| Torent', kiel brila larmaro kaskada. |
| IX. |
| Ho! eĉ plej feliĉaj sur ter' ne scietas, |
| Kie siajn flugilojn spiritoj kunmetas, |
| Kaj kiel cignaro eksidas en rondo. |
| Ho! eĉ plej sciemaj ne diros en mondo, |
| En kian ni tendon por viv' nin ekzilis, |
| Kiom rozoj tra niaj fenestroj mirbrilis, |
| Kiom arboj ĉerizaj al ni ombron ĵetis, |
| Kiom birdoj sur ili la ovojn demetis, |
| Kaj kiel en ĉiu nokt' luna, la pala, |
| Malpacis kaskado kun plor' najtingala. |
| Kiom iris brutaroj sur herboj sonori, |
| Ne eble eĉ sonĝe prezenti, esplori, |
| Nek montri, nek fermi en vorto ajn ia! |
| Herbejo, tend', arboj en val' estis tia, |
| Ke blanka, gardanta anĝelo de l' loko, |
| Etendis flugilojn de roko al roko, |
| Kaj kovris la tutan sovaĝan remparon: |
| La rozojn, nin, tendon kaj najtingalaron. |
| X. |
| Sed estis jam tro da cipresa odoro, |
| Kaj tro da flamanta en rozoj koloro; |
| Kaj kapti nin volis surprize amado. |
| Matene -- memoras mi -- apud kaskado |
| Ni estis jen solaj, sen timo en koro, |
| Kaj legis ni libron larmplenan, kun ploro. |
| Sed flustris spirito al mi en orelon, |
| De libr' mi turniĝu al ŝi per okulo! |
| Kaj ŝi, aŭskultante, similis anĝelon; |
| Subite per tia travida nebulo |
| Malgaja vizaĝo roziĝis kolore, |
| Ke, kiel fariĝis, mi ĝin ne komprenis, |
| Sed rozan la buŝon mi kisi fervore |
| Kaj sur miaj brakoj ŝin blankan mi tenis, |
| Kun koro batanta, okul' brilianta. |
| Subite kaskada plektaĵo lumanta |
| Sin iel tramiksis kaj iel malligis, |
| Sur nin ĵetis akvan inferon la vento, |
| Malseka nebul' nin el floroj forigis, |
| Ni solaj ne legis de tiu momento. |
| XI. |
| De nun en ridetoj por mi malplifoja, |
| Pli blanka, pli pala, mallaŭta, malĝoja, |
| En ĉiam pli densajn ombraĵojn ŝi iris |
| Kaj rozojn ĉe bordoj torentaj deŝiris. |
| Aŭ apud kaskada liut' agordita |
| Ŝi kapon mallevis kaj kiel medita |
| Aŭskultis; aŭ sole, en loko deflanka, |
| Ŝi metis la manojn al kolo la blanka, |
| Kiele pro tim' aŭ defend' en danĝero; |
| Aŭ kiel trinkanta kolomb' ĉe rivero, |
| Ĉielen ŝi flugis okulo per klara. |
| Ŝi iris dormeme, per paŝo erara, |
| Kaj pensis, viglecon perdinte hirundan, |
| Pri la senkulpeco mediton profundan. |
| XII. |
| Vidante ŝin tia, kaj por min defendi, |
| Mi diris: Amata! vi devas, pro Dio, |
| Ĉion kore pardoni al mi, kaj ne plendi; |
| La kulpo de ĉio jen estas lilio: |
| Hieraŭ en fonto vi lavis, sentime, |
| Sur hela herbejo, vizaĝon kaj kolon, |
| Kaj apud vi staris jen simple, proksime, |
| Kiel serva knabino, tenanta la tolon, |
| Lilio la blanka, kun hela la mano; |
| Ĝi vian eliron atendis el bano. |
| Vidante vin ambaŭ, la blankajn en paro, |
| Mi pensis, ke sonĝas mi pri l' anĝelaro; |
| Ektremis mi tial kaj tremis en tuto, |
| Kaj mi folieton per tuŝ' de kubuto |
| Ekmovis; ĉi tiu aliajn tuŝetis, |
| Brueto fariĝis, el font' vi kuretis, |
| Kaj tiel rapidis vi for, timigita, |
| Ke puŝis per brusto je l' eta forbranĉo, |
| Kaj estis lilia trunketo rompita, |
| Kaj falis la floro de via ektranĉo. |
| Do mi ekmeditis en reva pensado |
| Pri floro rompebla, vigleco la via. |
| Hieraŭ matene do, sub la kaskado -- |
| Ne mi estis kulpa, sed floro lilia. |
| XIII. |
| Ŝi flamis kiele fumilo de mirho, -- |
| Ke mem ŝi ne scias pri flamo, mi vidis; |
| Profunda fariĝis okula safiro, |
| Kaj blanka la ondo sur brust' pli rapidis. |
| De strange varmegaj tempioj influo |
| Velkigis cejano-floretojn en fruo. |
| Kaj kiel al sia patrino kor-pente, |
| Ŝi plendis al aro de steloj silente. |
| Kaj kiam subiras la luno arĝente, |
| Kaj flustras la floroj pri amo, ekscite, |
| Ŝi proprajn la pensojn aŭskultis medite. |
| XIV. |
| Ĉu ie, amata, vi nun, malespere, |
| Al diaj anĝeloj parolas malĝoje? |
| Kaj ploras plendante kaj diras sincere, |
| Ke estis fulmtondra venteg' iufoje, |
| Kaj groto malhela sub nokta vualo, |
| En groto -- kaskada kurten' el kristalo; |
| Ke estis timeg', en mallumo, mistera, |
| Kaj kune forgeso pri dia la puno; |
| Kaj plendo, de puraj la nimfoj, subtera, |
| Ke tie nin solajn forlasis la suno |
| Kaj trovis kun fajra vizaĝ' en komuno, |
| Kaj tiel nin vekis birdaro la kanta -- |
| Ĉu diras ĉi tion vi kiel plendanta? |
| Ne diru ĝin al la anĝeloj! radia! |
| Ĉar ĉiu brilanta larmeto la via |
| Al unu el ili de flam' estos brulo. |
| Ĉar mi, se mi ankaŭ anĝel' estus pura |
| Kun frunt' radianta sur helo lazura, |
| Kaj estus mi de l' senfinaĵ' posedulo, |
| Kaj povus regadi en stela la sfero, |
| Ne volus mi lumi per steloj ĉielaj, |
| Sed flugi el ĉiuj bluaĵoj la helaj, |
| Kaj havi nur solan vin, mian -- sur tero! |
| XV. |
| El grot' ne kuraĝis eliri la bela, |
| Ĉar eble ŝi timis, ke sun' por okulo |
| Montriĝos tro granda kaj estos tro hela, |
| Aŭ ŝi kiel nigra aperos makulo. |
| Sed pendis pordego la arko-ĉiela, |
| Brilante sur pluve plorinta nebulo. |
| Ŝi iris -- kaj rozoj ŝin igis ekmiri, |
| Ke restis ja, kiel hieraŭ, brilplenaj. |
| Ŝi, rozon ŝirinte, komencis admiri |
| Kolorojn de arkoj ĉielaj matenaj, |
| La vitre travidan ĉielan helbluon, |
| Dronantan rondeton de lun' en lazuro, |
| Kaj kvazaŭ ŝi mirus de vivo nov-fluon, |
| Ŝi ion aŭskultis, ekiris en kuro, |
| Ĝis ekrigardinte en lagokristalon, |
| Sur sia vizaĝo ŝi vidis blankecon, |
| Laciĝon, pli vivan de l' buŝo koralon, |
| Sopiran rideton kaj la malgajecon. |
| Ŝi tute sin kovris per sia harplekto, |
| Ne levis okulojn en mia direkto. |
| XVI. |
| Moment' estas antaŭ ol luno eliras: |
| La najtingalar' eksilentas la kanta, |
| Kaj pendas folioj sen mov' bruetanta, |
| Herbeja fontaro mallaŭte pli spiras, |
| Kiel ion anonci tuj volus la stelo, |
| Pri io kvieta paroli ĉielo |
| Kun floroj, folioj kaj ar' najtingala. |
| Moment' estas kiam, kun arko arĝenta |
| La ringo Diana eliras la pala: |
| Ekĝemas la najtingalaro silenta, |
| Sur arboj folioj ekzumas en ĥoroj, |
| Vitr-sonan ekĝemon la fontoj eldonas. |
| En tia momento, ah! ploras du koroj! |
| Se ion pardoni nur havas -- pardonas, |
| Se ion forgesi -- forgesas memoroj. |
| Kun mia modesta estrin' en ĉi-horoj |
| Jam kune sur sojl' idilia ni sidis, |
| Al ni jam anĝelajn aferojn konfidis. |
| XVII. |
| Kiele alaŭda, ĉiela kant-trilo, |
| El montoj aŭdiĝis ermita sonilo. |
| Ni iru en ĉelon, ekdiris ŝi foje, |
| Ermito nin eble absolvos, gajigos, |
| Kaj manojn ligante, al am' kuraĝigos. |
| Kaj en la dometon enkuris ŝi ĝoje |
| Kaj fermis fenestro-kovrilojn el pino, |
| Por sin al rigardo de floroj vuali. |
| Kaj en la ornamo de mont-virgulino |
| Al mi ŝi elkuris -- mi emis ekfali! |
| Neniam okulo de ŝi tiel hela, |
| Nek estis la buŝ' tiel freŝa kaj bela! |
| Sur kapo ŝi havis papilion nigran, |
| Ĉar ĝi la blankaĵon ŝirmgardas de l' bruno, |
| Kaj en la duon' tralumate de l' suno, |
| Ĝi ĵetas sur frunton flugile la migran |
| Ombraĵon; kaj sube, la rozoj kaŝitaj |
| Rigardis scieme tra gazon la nigran, |
| Ankoraŭ tutfreŝaj, duone fermitaj. |
| Ĉar flankon de l' kor' ili gardas konstante, |
| Do tien kliniĝis papili' obstina; |
| Disrompi flugilon mi estis inklina, |
| Ĝi sidis maldekstren al ŝultr' kliniĝante. |
| Ĉu kredus timigan antaŭsenton ian |
| Imago, pro sia feliĉo, fiera! |
| El mont' ekrigardis mi valon la nian: |
| La tend' al mi ŝajnis -- ĉerketo mizera; |
| kaj same vidiĝis, el alto aera, |
| La ĉerizarbaro -- malhela tombejo; |
| Jen sentas kolomboj pri ni maltrankvilojn, |
| Brutaroj meditas pri ni sur herbejo, |
| Bluiĝis pli akvoj, malĝojas la tero, |
| la morto najlfermis fenestro-kovrilojn! |
| Kaj ĉie nur timo, malgaj', malespero. |
| Jam kvazaŭ neniam plu reen venonte, |
| Mi iris malgaje tra l' griza montlando: -- |
| La rokoj kaj lagoj nigriĝas renkonte, |
| Sur blua glaci' jen aglara girlando; |
| Kiel sango ruĝiĝas subira sunrando, |
| Kaj jen ermitejo, per neĝo kovrita, |
| Ĝin gardas da hundoj grandegaj par' brita, |
| Krucet', de piroloj sidejo, sur ĉelo, -- |
| Ĉel', libroj en polvo, la pastro ermita, -- |
| Nun ĉio similas al sonĝo vidita. |
| Memoras mi nur: sun-subiro radie |
| Orumis vizaĝon de Kristo per helo, |
| Al ŝi sur la fingron, malvarman glacie, |
| Mi metis la ringon.... |
| XVIII. |
| Arbaro kaj valo! herbejo, torento! |
| Ho ve! ne demandu pri ŝi tiel plore! |
| Min larmoj malhelpas paroli ĉi-hore, |
| Kaj min meditigas parola momento, |
| Kaj montras helbluan rigardon vidsento, |
| De ŝi, komencanta kompati min kore, |
| Kaj buŝon -- ĝi volus min kisi fervore. |
| Mi tremas kaj ree ĉirkaŭas min brulo. |
| Do kien mi iros? kaj kien okulo |
| Kun larmoj sin kaŝos, kaj mi, la solulo? |
| Por ŝian portreton desegni, mi staras, |
| Aŭ skribas sur sablo la signojn de l' nomo, |
| Aŭ inter cipresoj kaj rozoj, eraras |
| Mi, kiel trezoron perdinta la homo, |
| Kiu plore sidiĝas, post perd' de prudento, |
| Ĉe urnoj, starantaj sur tomb'-monumento, |
| Ke tomboj parolu pri ŝi en silento. |
| XIX. |
| Sub miaj fenestroj ekzistas fontano, |
| Eterne ĝemanta per plora murmuro, |
| Kaj arb', kie sonas la harp-akompano |
| De najtingalar'; kaj fenestro en muro, |
| Tra kiu dum nokto rigardas Diano |
| Kaj logas la frunton malgaja poluro. |
| Kaj tiel min vekas en larma la bano |
| La arbo, la luno kaj tiu fontano. |
| Mi tiam rigardas tra l' vitra kristalo, |
| Aŭskultas mi plorojn ĉirkaŭe en valo: |
| Jen fluas fontan', najtingaloj plorĝemas, |
| Pri ŝi parolante. Mi kore ektremas |
| Kaj preĝas pri frua la mort', malespere. |
| Mi velkas, sed ve! mi ne mortas envere! |
| Kaj ĉiam fontanoj, vekante min, ĝemas. |
| XX. |
| La pens', revenante pasinton sen fino, |
| Ne scias en kia prezenti ŝin formo. |
| Ĉu, kiam ŝi venis min kisi en dormo, |
| Etendis flugilojn kiel' kolombino? |
| Ĉu kiam kuradis ŝi for, la timema? |
| Ĉu kiam kun mi, sur folion la saman |
| De libro, okulon ŝi fiksis la aman, |
| Pri miaj rigardoj restante gardema? |
| Ĉu kiam, de sia korteg' ĉirkaŭita, |
| Ŝi iris kiele reĝin' ensorĉita? |
| Ĉu dum la kvieta ekdorm' sub acero? |
| Ĉu kiam ŝi pelas? sin kaŝas humora? |
| En luna lum' -- blanka? aŭ dum la vespero |
| De roza Alp-neĝo -- mem rozokolora? |
| XXI. |
| El kie eklumos unuaj la steloj, |
| Mi iros ĝis al la mallumaj rok-randoj; |
| Rigardos mi cignojn en flug' sur ĉieloj |
| Kaj flugos kun ili al samaj la landoj. |
| Ĉar ĉie, post maro, ĉi tie, aŭ ie, |
| Kien iras sendite la pens' en mizero, |
| Ĉiam sekvas la sama malĝojo min ĉie, |
| Kaj estas kaj restos malbone sur tero. |
| Mi tial nur pensas pri unu afero: |
| Por mia malĝojo pri loko favora, |
| Ke tie neniu flugilo spirita |
| Ekpuŝu je mia kor' sange vundita; |
| Pri loko, ĝis kiu la luno aliros, |
| Naĝante sur ond' kun brueto la ora: |
| Anim' ĉe l' mistera tuŝet', eksopiros, |
| Ke ĝi revekiĝos en mi, kaj eliros. |
| Traduko de la Pola poemo "W Szwajcarii" de Juliusz Słowacki, en Esperanton de Antoni Grabowski (*1857-06-11 - †1921-07-04). Tiu ĉi esperantigo troviĝas en http://donh.best.vwh.net kaj http://www.babelmatrix.org/works/pl Słowacki,_Juliusz-1809/W_Szwajcarii/eo/5309-En_Svisujo. Pri la tradukinto vidu la retejon http://eo.wikipedia.org/wiki/Antoni_Grabowski pri la verkinto la vikipediejon http://eo.wikipedia.org/wiki/Juliusz_Słowacki. Tiu ĉi poem-traduko troviĝas ankaŭ en http://donh.best.vwh.net/Esperanto/ iteraturo/Poezio/parnaso/svisujo.html. |