poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	publikigo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Manfred Retzlaff	Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino	Esperanto		Arg-1171-580	2012-04-26 09:51 Manfred	nur tiun forigu
Friedrich Wilhelm Weber	* Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude	Germana		Arg-1170-580	2012-04-22 15:33 Manfred	nur tiun forigu

Friedrich Wilhelm Weber, Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino		Friedrich Wilhelm Weber, Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude

tradukita de Manfred Retzlaff

1 Regis nokto enarbare,		1 Stille Nacht im tiefen Walde!
kalmo kaj nenio bruis;		Um der Birken weiße Rinde,
ĉirkaŭ l’ trunkoj de la arboj		Um der Erlen dunkle Stämme
milde la lunlumo fluis.		Floß das Mondlicht weich und linde.

2 Nur malsupre en la valo		2 Nur der Bach im Grunde schwatzte,
babiladis rivereto,		Von Gesträuch und Ried umdüstert,
kiel flustre, duondorme		Wie ein Kind im halben Schlummer
diras ion infaneto.		Mit sich selber spricht und flüstert.

3 Foje nur eksonis fore		3 Und dazwischen klang der Ente
de anaso raŭka krio;		Heisrer Ruf vom fernen Teiche,
foje oni aŭdis ion,		Und zuweilen auf den Rasen
se de arbo falis io.		Fiel die braune Frucht der Eiche.

4 Vagis jen la melo, kiu		4 Und der Dachs, der frömmste Klausner
vivas en arbar’ ermite,		Von den Waldbewohnern allen,
tra l’ faghaloj, ĉirkaŭiris		Streifte scheu, die Lichtung meidend,
senarbejojn li evite.		Durch der Buchen finstre Hallen.

5 Tie, ĉe deklivo norda,		5 Dort am Hang, zum Nord gerichtet,
meze en la sovaĝejo,		Fern den Straßen und den Steigen,
jen situis iu groto,		Lag verloren eine Höhle
for de ia homloĝejo.		In der Wildnis ödem Schweigen,

6 Vasta estis ĝi,senfina;		6 Weit und endlos; nach der Sage
iam estis ĝi loĝata		Einst bewohnt von klugen Schmieden,
laŭ saga’ de nanoj, kiuj		Zwerggeschlecht, das ausgewandert,
iris for, nun evitata.		Jetzt verrufen und gemieden.

7 Estis tio lok’ terura,		7 Schaurig war die Kluft, von rauhen
kiel pordo de l’ infero;		Felsenknorren überhangen;
serpentumis sur la rokoj		Um das Torgewölbe schlichen
verdaj ĉiroj de hedero.		Efeuranken, grüne Schlangen;

8 Serpentumis arbradikoj		8 Schlangen krochen durch die Spalten,
tra la fendoj de l’ ravino;		Schwarze Schlangen, Wurzelknoten,
kvazaŭmorta, forgesite		Wo die greise Drude hauste,
loĝis jen la druidino.		Weltvergessen wie die Toten,

9 Sola estis ŝi kun hundo,¹⁾		9 Einsam mit dem treuen Hunde,
kun la oldaj dioj, kiuj²⁾		Einsam mit den alten Göttern,
alparolis ŝin en ŝtormoj		Die zu ihr in Vogelstimmen
aŭ en birdo-voĉoj iuj.		Sprachen und in Sturmeswettern.

10 Ĉe la fonto antaŭ l’ grot’ sen		10 An der Quelle vor der Grotte
movo estis ŝi kaŭranta,		Saß sie regungslos gekauert,
kiel griza ŝtonfiguro		Wie ein graues Steingebilde
super tombo malĝojanta.		Über einem Grabe trauert.

11 Suben pendis lutra felo		11 Von der Achsel hing ein dunkles
ĝis la kokso, de la kolo;		Ottervlies zur Hüfte nieder,
kovris ŝiajn membrojn falda		Ein Gewand von weißer Wolle
vesto ĝis la maleolo.		Hüllte faltenreich die Glieder.

12 Sonĝe sidis kun la frunt’ ŝi		12 Träumend saß sie; in der Linken
en maldekstra mano sia,		Lag die Stirne, ernst und edel,
dum la dekstra mano kuŝis		Tief gefurcht; die Rechte ruhte
sur la kap’ de hundo ŝia.		Auf des Hundes breitem Schädel.

13 Sidis ŝi jen meditante,		13 Sinnend saß sie, eine Norne,
unu el la inoj mornaj,		eine von en finstern Frauen,
kiuj ĉerpas el la fonto		Die den Born des Wissens schöpfen
de la scio, tiuj Nornaj.³⁾		Und den Gang der Zeiten schauen.

14 Ĉu revagis ŝiaj pensoj		14 Schweiften zu entflohnen Tagen
al la tagoj forfuĝintaj,		Rückwärts eilend die Gedanken,
antaŭ ol la Frankoj estis		Beßre Zeit, eh welsche Rosse
Saksajn landojn konkerintaj?		Aus den Sachsenbächen tranken?

15 Ĉu ŝi afliktiĝis pro la		15 Was die Seele ihr bewegte,
mizerega nuna stato,		War’s der Gegenwart Bedrängnis?
aŭ ĉu antaŭ ŝi vidiĝis		Lag vor ihren Seherblicken
en estont’ malbona fato?		Drohend künftiges Verhängnis?

16 Grumblis ŝia hundo, glimis		16 Doch ihr Wächter knurrt’, es glommen
de okuloj liaj brilo;⁴⁾		Grünlich seine Augensterne;
ĉar de malproksime sonis		Durch des Waldes tiefe Stille
paŝoj tra l’ arbar-trankvilo.		Hallten Schritte aus der Ferne;

17 Jen Elmar’, li ŝin salutis,		17 Männerschritte: Elmar nahte;
rekte antaŭ ŝi haltante.		Vor der Drude blieb er stehen;
„Kion volas vi?“ ŝi diris,		Gruß und Gegengruß: „Was willst du?“
ŝian kapon ne levante.		Sprach sie, ohne aufzusehen.

18 „Svanahild’, vi saĝulino,		18„Swanahild, du weise Waldfrau,
pli ol tri generaciojn		Länger als seit drei Geschlechtern
vi favore ja konsilis		Warst du hold dem Stamm der Falken,
niajn Falkajn familiojn.		Seinen Söhnen, seinen Töchtern.

19 Hejmen iris al Votano		19 Längst zu Wodan und zu Freia
kaj al Frejo ĉiuj; domo		Heimgefahren sind sie alle:
mia estas forlasita,		Öde steht mein Haus am Hügel,
estas mi soleca homo.“		Einsam bin ich in der Halle.“

20 „Malfermita al vi estas⁵⁾		20 „Junger Falk, der Weg ist offen,
ja la voj’ al amikaro,		Der den Freund zum Freunde leitet;
sed sur voj’ ne surpaŝata		Gras und Dorn und Ranken wuchern
kreskas densa arbustaro.		Auf dem Pfad, den niemand schreitet.

21 Juna Falko, longe flugis		21 „Junger Falk, seit manchen Monden
vi ne plu al grundo mia;		Flogst du nicht zu meinem Grunde;
ĉu vi timas la tag-lumon,		Fürchtest du des Tages Augen,
ke vi venas je hor’ tia?		Daß du kommst zu nächt’ger Stunde?

22 Je solstic’, ĉe l’ ŝtono estis⁶⁾		22 Dort am Stein, zur Sonnenwende,
lasta renkontiĝo nia,		Sah ich dich zum letzten Male,
aŭdis mi pri la enhala		Doch vernahm ich wohl von deinem
brava flugil-bato via,		Flügelschlag im Frankensaale,

23 Ke bruligis viajn plumojn		23 Und wie du dein glatt Gefieder
vi en flamoj.“ - „Tion, kion		Arg versengtest in den Flammen.“ -
homa dev’ ordonas, ĉu vi		„Willst du das, was mir und jedem
volas nun kondamni tion?“		Menschenpflicht gebeut, verdammen?“

24 „Ne kondamnas mi, mi laŭdas		24 „Ich verdamme nicht, ich lobe
noblan faron, pensas nure:		Edle Tat; indes ich meine,
kio pelis vin, ne estis		Was dich trieb in Rauch und Gluten,
tio homa devo pure.		War nicht Menschenpflicht alleine.

25 La ĉasist’ fariĝis predo,		25 Freier Jäger ward zur Beute,
kaj la falk’ malsovaĝigi		Wilder Falk, er ließ sich zähmen,
lasis sin, per leda ĉapo		Blenden mit der Lederkappe,
sin blindigi kaj lamigi.“		Mit der Riemenkette lähmen.“

26 „Ho, patrino, vi severa!		26 „Sei nicht unhold, strenge Mutter;
Dolorigas min ja tiaj		Schmach und Unbill zur Genüge
vortoj viaj; jam suferis		Widerfuhr mir bei den andern:
mi sufiĉe de aliaj!“		Sei nicht herb und laß die Rüge!“

27 „Luktis vi kun urs’ kaj rompis		27 „Weiland rangst du mit dem Bären
vi la ostojn ja de tiu:		Und zerknicktest ihm die Knochen:
Ĉu dum flor-rompado pikis		Hat dich jetzt beim Blumenbrechen,
vin insekt’ aŭ vermo iu?		Feiner Knab’, ein Wurm gestochen?

28 Ĉu vi ploras nun, ĉar skrapis		28 Hat, mit dem du lange spieltest,
fine vin per sia pinta		Endlich dich gekratzt das Kätzchen,
ungo la katet’, kun kiu		Und nun siehst du, armer Junge,
longe estas vi ludinta?“		Weinend auf dein wundes Tätzchen?“

29 „Akraj estas viaj vortoj;		29 „Mutter, scharf sind deine Worte,
luktas ja en mia sino		Schärfer als des Schwertes Hiebe;
unu kontraŭ la alia		Doch vernimm: in meiner Seele
amo kaj malaminklino.⁷⁾		Hadern zornig Haß und Liebe.

30 Mi parolos aŭ mi mortos!		30 Sprechen muß ich oder sterben!
Kion mi en mia sino		Was ich lange stumm getragen,
longe portis, mi ĝin povas		Einem muß ich’s, und von allen
plendi nur al vi, patrino.		Dir nur, Mutter, kann ich’s klagen.

31 Helpu min, min malsanulon,		31 Gib mir Rat, du weise Wala,
min konsilu, saĝulino!		Kluge Idis, hilf dem Kranken:
Estas, kiun mi nun amas⁸⁾		Die ich lieb’, ist eine Christin
kristanin’, de Frank’ filino!“		Und die Tochter eines Franken!“

32 Jen la druidin’ rektigis		32 Und die Drude, aufgerichtet
sin, profunde ŝi suspiris,		Ihres Leibes Riesenlänge,
dolorige kaj severe		Seufzte tief, und beide Hände
jenon al Elmaro diris:		Hebend, sprach sie schmerzlichstrenge:

33 „Jam perdita estas vi! Se		33 „Elmar, geh, du bist verloren!
brulus la haldomo via,		Stünd’ in Brand dir Saal und Scheuer,
malpli estus pereiga		Minder wäre dir verderblich
jena brul’ ol fajro tia.		Jene Glut als dieses Feuer.

34 Iru al la Franka grafo,		34 Geh: du gehst zum schwarzen Grafen,
ke vin tiu kristanigu,		Geh: du gehst zum Sachsenhasser,
antaŭ l’ kruco vi vin klinu		Beugst dem Kreuz den stolzen Nacken,
kaj per akvo vin baptigu.		Beugst den Kopf dem Christenwasser.

35 Ĉu ne opiniis digna		35 Hast du unsrer blonden Jungfraun
vi el virgulinoj niaj		Keine wert genug gehalten,
iun zorgi pie por la		Deines Hofes, deiner Halle,
dom’ kaj stal’ kaj korto viaj?“		Deines Herdes fromm zu walten?“

36 Diris li: „La dipatrino		36 Er darauf: „Die Göttermutter
pesas ĝojojn kaj dolorojn;		Wägt die Freuden und die Schmerzen;
kiel vento akvo-ondojn		Wie der Wind die Wasserwellen
ŝi kondukas la hom-korojn.		Leitet sie die Menschenherzen.

37 Ĉu memoras vi je l’ kant’ pri		38 Denkst du nicht des alten Liedes,
Svanahildo, la aminda,		das wir oft gesungen haben,
kiu ploris - ni ĝin ofte		Wie einst Swanahild, die schöne,
kantis - pri junulo Vinda. ⁹⁾		Weint’ um einen Wendenknaben,

38 Dronis tiu Vinda knabo,		39 Weint’ um einen Wendenknaben,
ŝi priploris sian amon;		Der verging im Eis der Elbe?
amas mi nun ekstertribe,		Lieb’ ich außerhalb des Stammes,
ĉu ne faris ŝi la samon?“		Tat nicht Swanahild dasselbe?“

39 Ŝi mallevis sian kapon:		39 Traurig sank das Haupt der Alten:
„Jarojn vidis mir fordrivi,		„Bitter ist es, lang zu leben;
mi malhelon antaŭvidas;		Dunkle Jahre, Reih’ an Reihe
triste estas longe vivi.		Les’ ich auf den Runenstäben;

40 Ol la altaj kverkoj tie		40 Älter als der Wald, ich kannte
estas mi jam pli maljuna,		Schon als Eicheln jene Eichen,
kiuj multajn jarojn kreskis		Graue Hünen, deren Häupter
ĝis ilia alto nuna.		Jetzt bis in die Wolken reichen.

41 Estas mi jam prae aĝa, ¹⁰⁾		41 Unverstanden wie die Sage,
fremda en la novaj aĵoj,		Überalt und fremd im Neuen,
mi egalas al kaduka		Gleich ich einem morschen Stumpfe
trunko inter maj-verdaĵoj.		Zwischen frühlingsgrünen Maien.

42 Laca estas mi jam ege;		42 Schlummerschwer sind meine Augen,
baldaŭ mi pro mortmalsano		Wandermüde meine Füße;
el Saksuj’ salutojn lastajn		Aus den Sachsengauen bring’ ich
portos al la di’ Votano.		Wodan bald die letzten Grüße.

43 Dia sorto, homa sorto		43 Götterschicksal, Menschenschicksal
estas antaŭdecidita:		Ist auf ew’gen Rat gegründet:
Unu restas, regas. - Via		Einer bleibt und herrscht. - Dir aber
vojo estas destinita.		Hätt’ ich Beßres gern verkündet.

44 Iru! Aŭdas en la arboj		44 Geh, ich höre meine Boten,
mi jam mesaĝiston mian:		Die sich in den Wipfeln regen:
Sur arbaraj padoj sombraj		Auf des Waldes düstern Pfaden
vi renkontos faton vian!“ -		Tritt das Schicksal dir entgegen!“ -

45 Iris nun Elmar’. - La luno		45 Elmar ging. - In Wolkenschleiern
kaŝis sin post nub-kurteno;		Hatte sich der Mond verborgen;
pluvo-gutoj susuradis,		Tropfen rauschten auf die Blätter,
grize venis la mateno.		Grau und trübe kam der Morgen.

46 Sen konsol’, melankolie		46 Sonder Rat, mit schwerem Mute
tra l’ arbar’ li iris tiam;		Schritt der Jüngling durch die Loden,
tiom fremda kaj soleca ¹¹⁾		Nie so einsam und vergessen,
li sin sentis ja neniam.		Nie so fremd auf eignem Boden.

47 Kion diris la Valino, ¹²⁾		47 Was die Wala sprach, das dunkle
kiel li komprenu tion?		Rätselwort, wie soll er’s fassen?
Ĉu ŝi celis malamikon? -		Meint sie Götter, die ihm zürnen? -
Ĉu koleran iun dion? -		Meint sie Menschen, die ihn hassen? -

48 Iru vi nur! Bonaj fortoj ¹³⁾		48 Geh nur, Elmar; holde Mächte
ankaŭ gardos vin estonte:		Sind dir nah auf allen Wegen:
Sur arbaraj padoj iras		Auf des Waldes grünen Pfaden
vi al via fat’ renkonte.		Tritt das Schicksal dir entgegen.

Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude" de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, 1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfred Retzlaff (1938-11-04).		Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05).

1) aŭ: \\Solis ŝi kun sia hundo,\\ŝi kun siaj dioj solis,\\kiuj en birdvoĉoj kun ŝi\\aŭ en ŝtormveter' parolis.
2) aŭ: \\sola kun la dioj, kiuj
3) La Nornoj (vidu PIV) estas laŭ la ĝermana mitologio diinoj, kiuj destinas la sorton de la homoj, ili korespondas al la Parcoj de la greka mitologio.
4) aŭ:\\verde lia okul-brilo;
5) aŭ:\\Malfermita al vi estas\\ja la vojo al-amika,\\ sed sur vojo ne paŝata\\kreskas arbustaro pika.
6) aŭ:\\Ĉe l' ofero-ŝton' okazis
7) aŭ:\\„Akraj estas viaj vortoj;\\luktas ja en mia koro\\unu kontraŭ la alia\\amo kaj malamfervoro.
8) aŭ:\\Estas tiu, kiun amas\\mi, de l' Franka graf' filino!"
9) Vindoj aŭ Vendoj estas alia nomoj por la Slavoj. La Germanoj (kaj verŝajne ankaŭ iliaj antaŭuloj, la ĝermanaj triboj) nomis siajn orientajn najbarojn tiel, en la germana lingvo: Wenden.
10) aŭ:\\Estas mi sagao-aĝa,
11) aŭ:\\tiom sola, forgesita\\estis li ĝis nun neniam.
12) Laŭ la ĝermana mitologio estics Wala, esperante: Valino, la nomo de iu profetino aŭ ĝenerale profetino.
13) aŭ:\\Iru vi, Elmaro! Bonaj\\fortoj gardos vin estonte:

Friedrich Wilhelm Weber,Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino

Friedrich Wilhelm Weber,Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude

Friedrich Wilhelm Weber,
Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino

Friedrich Wilhelm Weber,
Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude