poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	publikigo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Manfredo Ratislavo	Libro de l' kantoj, antaŭparolo je la tria eldono	Esperanto	1984-03-31	Arg-425-216 \| MR-121-1	2004-03-15 16:10 Manfred	nur tiun forigu
Heinrich Heine	* Buch der Lieder, Vorrede zur dritten Auflage	Germana	1839	Arg-424-216	2004-03-15 16:02 Manfred	nur tiun forigu

Heinrich Heine, Libro de l' kantoj, antaŭparolo je la tria eldono		Heinrich Heine, Buch der Lieder, Vorrede zur dritten Auflage

tradukita de Manfredo Ratislavo

Jen estas la fabel-arbar’!		Das ist der alte Märchenwald!
Mi flaras tilio-floron!		Es duftet die Lindenblüte!
Kaj la miriga luno-bril’		Der wunderbare Mondenglanz
Sorĉigas mian koron.		Bezaubert mein Gemüte.

Promenis mi, dum la irad’		Ich ging fürbaß, und wie ich ging,
Eksonis en la foro		Erklang es in der Höhe.
De l’ najtingalo rava kant’		Das ist die Nachtigall, sie singt
Pri am’ kaj am-doloro.		Von Lieb’ und Liebeswehe.

De am’, am-veo kantis ĝi,		Sie singt von Lieb und Liebesweh,
De larmoj kaj ridado;		Von Tränen und von Lachen,
Jubilis ĝi triste, singultas pro ĝoj’,		Sie jubelt so traurig, sie schluchzet so froh,
vekiĝis malnova sonĝado.		Vergessene Träume erwachen. -

Pluiris mi, dum la irad’		Ich ging fürbaß, und wie ich ging,
Mi vidis en la fono		Da sah ich vor mir liegen,
Kastelon sur tre larĝa plac’,		Auf freiem Platz, ein großes Schloß,
Altegis la frontono.		Die Giebel hoch aufstiegen.

Fermitaj fenestroj, ĉie ĉi		Verschlossene Fenster, überall
Silento kaj malĝojego;		Ein Schweigen und ein Trauern;
Kaj estis, kvazaŭ loĝis la mort’		Es schien, als wohne der stille Tod
Malantaŭ jena murego.		In diesen öden Mauern.

Kaj antaŭ la pordo, jen kuŝis sfinks’,		Dort vor dem Tor lag eine Sphinx,
Skulptaj’ de volupt’ kaj teruro;		Ein Zwitter von Schrecken und Lüsten,
Leonan korpon havis la		Der Leib und die Tatze wie ein Löw,
in-kapa, kun-mama figuro.		Ein Weib an Haupt und Brüsten.

La blanka vido de la in’		Ein schönes Weib! Der weiße Blick,
Parolis de voluptemo;		Er sprach von wildem Begehren;
La mutaj lipoj volbis sin,		Die stummen Lippen wölbten sich
Ridetis de sindonemo.¹⁾		Und lächelten stilles Gewähren.

Ĉe l’ najtingala rava kant’		Die Nachtigall, sie sang so süß -
Ne povis mi kontraŭstari;		Ich konnt nicht widerstehen -
Kisinte ŝian vizaĝon mi		Und als ich küßte das holde Gesicht,
Ne povi plu ion fari.		Da war’s um mich geschehen.

Ekvivis la marmora bild’,		Lebendig ward das Marmorbild,
La ŝtono ekĝemegis -		der Stein begann zu ächzen -
La ardon de miaj kisoj ŝi		Sie trank meiner Küsse lodernde Glut
Avide eltrinkegis.		Mit Dürsten und mit Lechzen.

Sufoke ŝi kisegis min,		Sie trank mir fast den Odem aus -
Volupton postulante;		Und endlich, wollustheischend,
Kaj fine min ĉirkaŭprenis ŝi,		Umschlang sie mich, meinen armen Leib
Per-unge min disŝirante.		Mit den Löwentatzen zerfleischend.

Tortur’ feliĉega! La dolĉa dolor’		Entzückende Marter und wonniges Weh!
Plenigis min senmezure;		Der Schmerz wie die Lust unermeßlich!
Kaj dum la buŝo ravigis min,		Derweilen des Mundes Kuß mich beglückt,
La ungoj min lezis terure.		Verwunden die Tatzen mich gräßlich.

Kantadis la najtingal’: „Ho am’,		Die Nachtigall sang: »O schöne Sphinx!
Respondu demandon mian:		O Liebe! was soll es bedeuten,
Pro kio vi miksas kun mort-turment’		Daß du vermischest mit Todesqual
Feliĉon ĉiun vian?		All deine Seligkeiten?

Ho bela sfinks’, ho solvu la		O schöne Sphinx! O löse mir
Enigmon malfacilan!		Das Rätsel, das wunderbare!
Pripensis mi pri tio ĉi		Ich hab darüber nachgedacht
Jam tempon kelkjarmilan.“		Wohl manche tausen Jahre.«

Traduko de la Germana poemo "Buch der Lieder, Vorrede zur dritten Auflage" de Heinrich Heine (1797-12-13 - †1856-02-17) en Esperanton de Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, 1938-11-04) en 1984-03-31. La poemo troviĝas en la „Libro de la kantoj“, en la antaŭparolo al la tria eldono. La plua teksto de tiu ĉi antaŭparolo estas: ’Mi estua povinta diri ĉion tion ĉi en bona prozo...Sed kiam oni tralegas la malnovajn poemojn, por priŝlifi ilin iom por nova eldono, tiam oni estas neatendite ree kaptata per la belsona kutimo de rimado kaj versritmo, kaj jen! Estas versoj, per kiuj mi malfermas la „Libron de l’ kantoj“. Ho, Febo Apolono! Se tiuj versoj estas malbonaj, vi certe pardonos al mi... Ĉar vi estas ĉioscia dio, kaj vi scias tre bone, pro kio mi ekde multaj jaroj ne plu povis prefere okupiĝi pri versmezuro kaj samsoneco de vortoj.... Vi scias, pro kio la flamo, kiu kiel brilega piroteknikaĵo delektis la mondon, subite devis esti uzata por multe pli seriozaj incendioj... Vi scias, kial ĝi nun en silenta ardo konsumas mian koron.... Vi komprenas min, granda, bela dio, kiu ankaŭ vi interŝanĝis foje la oran liron per la forta arko kaj la mortigaj sagoj... Ĉu vi memoras ankoraŭ pri tiu Marsio, kiun vi vive senhaŭtigis? Estas pasinta tio jam delonge, sed simila ekzemplo nun ree estus necesa.... Vi ridetas, ho mia eterna patro!’ Skribite en Parizo je la 20a de Februaro de 1839 Heinrich Heine		Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas Heinrich Heine (*1797-12-13 - †1856-02-17), publikigita 1839. Das Gedicht befindet sich in Heinrich Heines Werk „Buch der Lieder“, in der Vorrede zur dritten Auflage. Der weitere Text dieser Vorrede lautet: ’Das hätte ich alles sehr gut in guter Prosa sagen können... Wenn man aber die alten Gedichte wieder durchliest, um ihnen, behufs eines erneueten Abdrucks, einige Nachfeile zu erteilen, dann überschleicht einen unversehens die klingelnde Gewohnheit des Reims und Silbenfalls, und siehe! es sind Verse, womit ich die dritte Auflage des Buchs der Lieder eröffne. O Phöbus Apollo! sind diese Verse schlecht, so wirst du mir gern verzeihen... Denn du bist ein allwissender Gott, und du weißt sehr gut, warum ich mich seit so vielen Jahren nicht mehr vorzugsweise mit Maß und Gleichklang der Wörter beschäftigen konnte... Du weißt, warum die Flamme, die einst in brillanten Feuerwerkspielen die Welt ergötzte, plötzlich zu weit ernsteren Bränden verwendet werden mußte... Du weißt, warum sie jetzt in schweigender Glut mein Herz verzehrt... Du verstehst mich, großer schöner Gott, der du ebenfalls die goldene Leier zuweilen vertauschtest mit dem starken Bogen und den tödlichen Pfeilen... Erinnerst du dich auch noch des Marsyas, den du lebendig geschunden? Es ist schon lange her, und ein ähnliches Beispiel tät wieder not.... Du lächelst, o mein ewiger Vater!’ Gechrieben zu Paris, den 20. Februar 1839 Heinrich Heine

1) aŭ: Ridetis pri memdonemo.

Heinrich Heine,Libro de l' kantoj, antaŭparolo je la tria eldono

Heinrich Heine,Buch der Lieder, Vorrede zur dritten Auflage

Heinrich Heine,
Libro de l' kantoj, antaŭparolo je la tria eldono

Heinrich Heine,
Buch der Lieder, Vorrede zur dritten Auflage