poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	publikigo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Friedrich Wilhelm Weber	* Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine	Germana		Arg-813-412	2007-04-29 21:02 Manfred	nur tiun forigu
Manfredo Ratislavo	Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono	Esperanto		Arg-814-412	2007-04-29 22:02 Manfred	nur tiun forigu

Friedrich Wilhelm Weber, Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono		Friedrich Wilhelm Weber, Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine

tradukita de Manfredo Ratislavo

1 Ravaj estas la Juniaj		1 Lieblich sind die Juninächte,
Noktoj, kiam lumetante		Wenn des Abendrots Verglimmen
La vespera ruĝ’ miksiĝas		Und des Morgens frühe Lichter
Kun aŭroro krepuskante;		Dämmernd ineinanderschwimmen;

2 Kiam ruĝaroze verŝas		2 Wenn der Lenz in roten Rosen
Sian sangon primavero,		Rasch verblutet und die kleinen
Kaj priploras tiun laste		Nachtigallen um den Toten
Najtingalo dum vespero;		Ihre letzten Lieder weinen;

3 Kiam sur tiliofloro,		3 Wenn im Kelch der Lindenblüte
Sub folia baldakeno,		Unterm Blätterbaldachine
Dormas la abelo laca,		Schläft, gewiegt von lauen Lüften,
Kun la ŝarĝo de poleno;		Die verirrte müde Biene.

4 Kiam ĉirpas en la nesto		4 Träumerisch im Nest der Schwalbe
De l’ hirundoj la idaro,		Zirpt die Brut und zwitschert leise
Sonĝas jam pri la vojaĝo		Von dem großen blauen Himmel
Suden super ter’ kaj maro.		Und der großen Südlandsreise.

5 Pepas sur grenkamp’ koturno;		5 Und im Weizen schlägt die Wachtel
Ĝoje pensas kamparano		Jedem Pflüger liebe Laute,
Pri la bonaj grajnoj, kiujn		Liebe Laute all den Körnern,
Metis li per sia mano.		Die er fromm der Flur vertraute.

6 Tra la ĵus kreskintaj spikoj		6 Durch die frisch entsproßnen Ähren
Spiras susurad’ kantante,		Haucht ein Säuseln und ein Singen,
Kvazaŭ irus jen spiritoj		Als ob holde Himmelsgeister
Bonaj tra l’ kampar’ benante. -		Segnend durch die Saaten gingen. -

7 La kastel’ jen de Driburgo!		7 Rings der Wälder tiefes Schweigen!
Ĝin ĉirkaŭis la silento		Aus des Tales Nebelhülle
Nokta de l’ arbar’, leviĝis		Hob die Iburg ihren Scheitel
Ĝi al klara firmamento.		In die sternenklare Stille:

8 Staris la kolono sankta		8 Alter Hain, aus dessen Wipfeln
De Irmino iam tie,		Sonst die Irminsäule ragte,
Kiun reĝo Karl’ bruligis		Die zum Schmerz und Schreck der Sachsen
Kun aŭdac’ sakrilegie.		König Karl zu brennen wagte;

9 Kreskas nun arbustoj tie,		9 Götterstätte, jetzt umwuchert
Kie staris la kolono;		Von Gestrüpp und wilden Ranken
Frankoj timas la sanktejon		Und als Wohnort dunkler Mächte
Kiel lokon de demono. -		Scheu gemieden von den Franken. -

10 Rava estis la mallonga		10 Lieblich war die Nacht, die kurze,
Nokto antaŭ la solstico,		Vor dem Tag der Sonnenwende;
Flagris sur la mont’ Driburga		Auf der Iburg stumpfem Kegel
De ofero-bruloj vico.		Flackerten die Opferbrände;

11 Estis kunvenintaj tie		11 Auf der Iburg stumpfem Kegel
Adorantoj de Balduro, ¹⁾		Hatten sich zum Balderfeste
El proksim’ kaj malproksimo;		Fromm geschart die Heidenleute,
Estis festo de l’ naturo.		Gaugenossen, fremde Gäste.

12 Jen sub kverkoj, sur razeno		12 Unter Eichen, auf dem Rasen
Staris la ofero-ŝtono;		Stand der Opferstein, der graue,
Apud ĝi kun tranĉilego		Neben ihm, mit blut’gem Messer
Sanga en la man’ matrono:		Eine riesenhafte Fraue:

13 Estis tiu la pastrino		13 Swanahild, die greise Drude,
Svanahild’, la druidino;		Ihres Priesteramts zun walten,
Blanka robo riĉe kovris		Erzgegürtet; weißes Linnen
La figuron de l’ virino.		Floß um sie in reichen Falten.

14 Kamparano prenis nun el		14 Werinhard, der freie Bauer,
Sia mano la ponardon;		Nahm den Stahl aus ihre Händen;
Fulko, la forĝist’, incitis		Fulko, Schmied von Bodinkthorpe,
Per baston’ de l’ fajro ardon.		Wühlte schürend in den Bränden.

15 Kaj en kaldronego kupra,		15 Und im breiten Kupferkessel
Sur la krad’ de l’ forno rita,		Auf des Herdes glühen Kohlen
Jen kun ajl’ kaj visko bolis		Brodelte mit Lauch und Mistel
Ĉevalido konsekrita.		Das geweihte Opferfohlen:

16 Estis ĝi libera besto		16 Freies Tier des freien Waldes,
De l’ libera la arbaro,		Das den Hals vor Pflug und Wagen
Ne portinta iam homon,		Nie gebeugt und dessen Rücken
Ne irinta antaŭ ĉaro.		Einen Reiter nie getragen.

17 Kaj Elmar’, la kortsinjoro,		17 Elmar, Herr vom Habichtshofe,
Reve ĉe la fajro sidis;		Blickte träumend in die Gluten;
Ĉu li ankau la ĉevalon		Sah er, wie das Opferfüllen,
Saksan morti antaŭvidis? -		Auch das Sachsenroß verbluten? -

18 Susuretis nur la arboj,		18 Ehrfurchtsvoll und stumm im Kreise
Ĉirkaŭstaris adorante		Stand die Menge, nur ein Flüstern,
La preĝantoj, dum la fajro		Nur ein Schauern in den Bäumen
Flame ŝprucis kraketante.		Und der Flamme Sprühn und Knistern.

19 Godo venis, la krispulo,		19 Godo kam, der Opferdiener,
Estis li ofer-servisto;		Bester Fischer an der Nethe,
Krispan havis li hararon,		Zubenannt der krause Otter,
Lerta estis li fiŝisto.		Weil sein Haar sich krausig drehte.

20„Staras la gardistoj ĉie,“		20 „Alles sicher“, sprach er leise,
Diris tiu, „nin ne ĝenos		„Ausgestellt sind rings die Wächter;
Perfidul’, malrespektulo;		Stören wird die fromme Feier
En trankvilo ni solenos.“		Kein Verräter, kein Verächter.“

21 Nun tri fojojn nudpiede,		21 Dreimal dann mit nackten Flüßen
Jenan dion alvokante		Schritt die Priesterfrau, die hohe,
Paŝis la pastrino ĉirkaŭ		Um den Herd, und Segen sprechend
Tiu fajro bendirante. ²⁾		Warf sie Körner in die Lohe.

22 Kaj benante la oferon,		22 Und mit Donars Hammerzeichen
Kiu enkaldrone bolis,		Spendend Kraft und Heil dem Sude,
Kaj farante sanktan signon,		Das Gesicht zum Nord gewendet,
La pastrino ekparolis:		Traurig ernst begann die Drude:

23 „Vi respekte nun adoru,		23 „Naht in Ehrfurcht, naht in Andacht,
La malico fore restu;		Und was unhold, bleibe ferne;
La arbaro kaj la steloj		Unsre Zeugen sind die Götter,
Kaj la dioj nin atestu.		Stummer Wald und stille Sterne.

24 Ĉe ofero kaj preĝado		24 Fern sei jeder Ungezwagte;
Restu la pekuloj fore;		Wollt ihr opfern, wollt ihr beten,
Tretu antaŭ l’ Eternuloj		Reiner Hand und reinen Herzens
Puramane, purakore! -		Sollt ihr vor die Ew’gen treten. -

25 Por memori pri Balduro		25 Balders Sterbetag zu feiern,
Venis ni al ŝton’ ĉi tiu,		Sind wir an den Stein gekommen,
Lian morton prifunebri		Ihm, dem Frömmsten, nachzutrauern,
Decas al piulo ĉiu.		Wohl geziemt es allen Frommen.

26 Ekde kiam lin mortigis		26 Seit ihn schlug sein blinder Bruder,
Senintence frato lia,		Ist des Tages Glanz verblichen,
Malaperis el la mondo		Götterfriede, Menschenfriede
Homa paco, paco dia.		Aus der dunklen Welt gewichen.

23 Ĉu la vortojn vi divenas,		27 Ahnt ihr, was der große Vater
Kiujn lia patro ame		Seinem vielbeweinten Toten,
En orelon lian flustris,		Seinem Sohn, ins Ohr geflüstert,
Antaŭ ol li brulis flame?		Als die Scheiter ihn umlohten?

28 Estis esperiga tiu		28 O es waren hohe Worte,
Kara, alta Di-parolo;		Hoffnungsreiche holde Laute,
Estis reekstaraj vortoj,		Lichte Auferstehungsworte,
Lumaj sonoj de konsolo:		Die er tröstend ihm vertraute:

29 Ke revenos iam tiu		29 Seiner Wiederkehr Geheimnis
El la mondo de l’ forgeso,		Aus dem Reich der Nimmersatten,
Kiel palaj ombroj iras		Wo in nebeldüstern Schluchten
En la faŭkoj de l’ Hadeso.		Traurig gehn die bleichen Schatten.

30 Kiam li revenos, tion		30 Wann? - Der Wala selbst verborgen
Eĉ ne scias la Valino. ³⁾		Blieb der große Tag der Sühne;
Li, Votan’, nur konas tiun		Zeit und Stunde kennt nur einer,
Juĝotagon de l’ mondfino;		Er, der alte Himmelshüne.

31 kiam en batal’ pereos		31 Er nur weiß es, wann im Kampfe
Iam la malnovaj dioj,		Untergehn die hohen Götter,
Kiam en tempŝtorm’ defalos		Wann im Sturm vom Zeitenbaume
Flaviĝintaj jam folioj;		Wehn die herbstlich gelben Blätter;

32 Kiam la Muspelaj filoj		32 Wann auf feuerfarbnen Rossen
Fajre ruĝe norden rulos		Muspels Söhnen nordwärts rennen,
Kaj en ega incendio		Um mit ungeheurer Lohe
Tero kaj ĉielo brulos;		Erd’ und Himmel zu verbrennen;

33 Por venĝado de prakulpo,		33 Um uralte Schuld zu rächen,
Ke en printempspir’ matena ⁴⁾		Daß im Frühlingsmorgenhauche
Post inundo elakviĝu		Jung und grün aus Wasserwogen
Nova Tero benoplena,		Eine neue Erde tauche,

34 Paca estos la homaro,		34 Rings bewohnt von stillen Menschen,
Paca ankaŭ la naturo.		Die mit Morgentau sich nähren:
Tiam - laŭ la profetino -		Dann, so spricht die weise Wala,
Ree venos la Balduro.		Dann wird Balder wiederkehren;

35 Kies nom’ ne eldireblas,		35 Und der Niemalsausgesprochne,
La Kreint’, la praa Dio,		Er, der Älteste der Alten,
Ame regos la homaron		Wird für immer aller Dinge,
Kaj por ĉiam super ĉio. -		Aller Menschen liebend walten. -

36 Ĉu la tempo jam veninta		36 Kam die Zeit, und ist der Weiße,
Estas? Ĉu la sankta ulo,		Den die Christen laut bekennen,
Kiun la Kristanoj nomas		Den Allvaters Eingebornen
Fil’ de Dio kaj savulo,		Und das Friedenskind sie nennen,

37 Ĉu li estas la Balduro? -		37 Ist er Balder? - O er brachte
Nur batalon li alportis,		Kampf und Krieg der Männererde!
Nur malpacon kaj militon,		Ist er Balder? - O er machte
Multaj homoj pro li mortis!		Friedlos uns am eignen Herde!

38 Vidas ni jen nur malamon		38 Was wir sehn, ist Haß und Hader!
Kaj kverelon; oferante,		Vor den Fremden, unsern Schergen,
Time devas ni nin kaŝi,		Muß sich selbst Gebet und Opfer
En profunda nokt’ preĝante.		Scheu in tiefer Nacht verbergen.

39 Tamen, eĉ se malpli hela		39 Dennoch, mag die sonnenlose
Iĝas tiu temp’ sensuna,		Dunkle Zeit sich dunkler trüben,
Ni praktiku niajn ritojn		Treu der Lehre, treu der Sitte
Laŭ prapatra mor’ ĝisnuna.		Laßt den Väterbrauch uns üben.

40 Tretu nun en nian cirklon,		40 Ihr mit Kranz und Binsenkörbchen,
Vi infanoj kaj adoru,		Tretet in den Ring, ihr Kleinen;
Vi kun viaj florkronetoj		Singt den Reim, wiewohl ihr heute
Kantu tamen kaj ne ploru!		Klüger tätet, still zu weinen.

41 Kantu; ĉar infan’ ne sentas		41 Dennoch singt; den jungen Nacken
La subpremon tiom akre,		Schmerzt noch nicht das Joch der Franken;
Fare de la fiaj Frankoj,		Singt, und mag es traurig lauten
Kiujn ni malbenas sakre.“ -		Wie das Singen eines Kranken.“ -

42 Kaj ekkantis la geknaboj		42 Und die Knaben und die Mädchen
Kun mallaŭta voĉ’ infana:		Huben an mit leiser Stimme:
„Gardu nin, Balduro kara,		„Schirm uns Balder, weißer Balder,
Je l’ koler’ de l’ Di’ kristana!		Vor des Christengottes Grimme!

43 Ho, revenu al ni fine		43 Komm zurück, du säumst so lange;
- Helpu nin en la mizero -		Sieh, wie Erd’ und Himmel klagen!
Sur la ora sunoĉaro		Komm zurück mit deinem Frieden
Al ni homoj sur la Tero!		Auf dem goldnen Sonnenwagen.

44 Ho Balduro, blankajn florojn,		44 Weißer Balder, weiße Blumen,
Kiuj kreskas jen surmonte,		Wie an Bach und Rain sie sprießen,
Blankajn kiel viaj brovoj,		Weiß wie deine lichten Brauen,
Donas ni al vi volonte.		Legen wir dir gern zu Füßen.

45 Prenu la malmulton, kion		45 Sieh, wir geben, was wir haben:
Donas la kampar’ malriĉa,		Arm sind unsre Fruchtgefilde;
Ho Balduro, milda dio,		Laß Geringes dir genügen,
Estu ĝi por vi sufiĉa!		Weißer Balder, Gott der Milde.

46 Ho Balduro, di’ de l’ amo,		46 Gott der Liebe, weißer Balder,
Klinu vin al ni favore!		Neige hold dich unsern Grüßen:
Donas ni al vi ĉi tiujn		Blumen rein wie unsre Herzen,
Blankajn florojn purakore.“		Legen wir dir gern zu Füßen.“

47 Ĉirkaŭ la oferostono		47 Und den Opferstein umwandelnd
Iris ili kaj enĵetis		Warfen sie die heil’gen Kräuter,
Sanktajn herbojn en la fajron,		Lichte Glocken, lichte Flocken,
Lumajn florojn ĉirkaŭmetis.		Lichte Sterne auf die Scheiter.

48 Kaj flustrante la pastrino		48 Dann mit leisen Wispelworten
Prenis nun pokalon sian,		Nahm die Priesterin die Schale:
Diris: „Antaŭ ol vi manĝos,		„Trinkt des weißen Gottes Minne,
Trinku nun la amon dian!“		Eh ihr hebt die Hand zum Mahle!“

49 Kaj aŭdeblis en la rondo		49 Durch die Runde ging ein Raunen
Nur mallaŭta hom-murmuro,		Und gedämpftes Becherklirren,
Same kiel enaŭtune		Wie in herbstlich dürrem Rohre
Sonas foliar-susuro.		Abendlüfte heimlich schwirren.

50 Donis la ofer-servisto		50 Und der krause Opferdiener,
Nun el la kaldrono granda		Aus des Kessels weitem Bauche
Al la homoj en la rondo		Gab er jedem von dem Fleische,
Iom de l’ mangaj’ vianda. -		Von der Mistel, von dem Lauche. -

51 Ĝoja manĝo ĝi ne estis! -		51 O es war kein Mahl der Freude! -
Tiu aro nebaptita		Stets des Überfalls gewärtig
Pretis ĉiam je la fuĝo		Saß die Schar der Ungetauften,
Aŭ je la rezisto spita,		Stets zum Fliehn, zum Trotzen fertig,

52 Kiel lupoj enarbare		52 Wölfen gleich, die tief im Walde
Predon kaŝe elmanĝantaj,		Hastig einen Raub verzehren
Eĉ en foliarsusuro		Und in jedem Blätterrauschen
La ĉasistojn ekaŭdantaj. -		Hund und Jäger kommen hören. -

53 Diris la pastrin’: „Nun danku		53 Sprach die Drude: „Dankt den Göttern,
Kaj estingu l’ fajro-reston! ⁵⁾		Löscht die Glut und nehmt die Brände:
Mi ne scias, ĉu ni povos		Dunkles brütet zwischen heute
Festi la venontan feston.		Und der nächsten Sonnenwende;

54 Ne fidindaj estas ĉiuj,		54 Denn nicht alle kommen wieder,
Ja el nia rond’ foriĝos.		Und nicht jedem ist zu trauen.
Iru for! La steloj plie		Fort! Die Sterne schimmern blasser,
Jam paliĝas, nun tagiĝos. - ⁶⁾		Und der Tag beginnt zu grauen.“ -

55 Iĝis for la homoj, kvazaŭ		55 In die Gründe glitt die Menge,
Disiĝintaj sen reveno;		Wie verstoben, wie versunken;
Kun la cindro kaj fajreroj		Frische Morgenwinde spielten
Ludis ventoj de mateno.		Mit der Asche, mit den Funken.

56 Ardis la montpintoj ruĝe		56 Von der Sonne ersten Strahlen
En la lumo de l’ aŭroro;		Glühten rot die fernen Gipfel,
Sonis de l’ sovaĝa kato		Und der Schrei der wilden Katze
Akra krio en la foro.		Klang im höchsten Eichenwipfel.

Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine" de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, 1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, 1938-11-04).		Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05).

1) Balduro (germane: Baldur) estis la ĝermana dio de la lumo.
2) aŭ:\\Nun tri fojojn nudpiede\\Paŝis la pastrino digna,\\ Benon diris, grajnojn ĵetis,\\Ĉirkaŭ tiu fajro ligna.
3) „Valino“ (germane: Wala) verŝajne estis profetino aŭ diino laŭ la ĝermana kredo.
4) akcentu: Ké en príntempspír’ maténa\\aŭ: Ke en primaver’ matena
5) aŭ: Kaj estingu la fajrreston;\\aŭ: Kaj estingu fajroreston;
6) aŭ:\\Ĉar findindas ja ne ĉiuj,\\Kelkaj certe nin forlasos.\\Iru for! Jam plipaliĝas\\La stelar’, la nokto pasos.

Friedrich Wilhelm Weber,Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono

Friedrich Wilhelm Weber,Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine

Friedrich Wilhelm Weber,
Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono

Friedrich Wilhelm Weber,
Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine