poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Friedrich Wilhelm Weber	* Dreizehnlinden, Kapitel 7, In stiller Nacht	Germana	Arg-842-428	2007-12-27 19:01 Manfred	nur tiun forigu
Manfredo Ratislavo	Dektritilio, ĉapitro 7, En trankvila nokto	Esperanto	Arg-843-428	2007-12-27 19:04 Manfred	nur tiun forigu
Manfred Retzlaff	Dektritilio, ĉapitro 7, En trankvila nokto	Esperanto	Arg-844-428	2007-12-27 19:06 Manfred	nur tiun aldonu

Friedrich Wilhelm Weber, Dreizehnlinden, Kapitel 7, In stiller Nacht		Friedrich Wilhelm Weber, Dektritilio, ĉapitro 7, En trankvila nokto

		tradukita de Manfredo Ratislavo

1 Auf dem Hof zu Bodinkthorpe		1 Sur la kort’ de Bodinktorp’ la¹⁾
War verrauscht die Erntefeier;		rikolt-festo malbruiĝis;
Um die Scheunen, um die Halle		la hal-domo kaj la staloj
Wob die Herbstnacht graue Schleier;		ennebule vualiĝis.

2 Graue Schleier um die Schläfer,		2 Vualiĝis la tempioj
Die, im Bann des Mets befangen,		de l’ dormantoj med-ebriaj,
Immer noch die Fiedel hörten,		kiuj sin ensonĝe turnis
Immer noch in Reih’n sich schwangen;		laŭ la sonoj melodiaj.

3 Schleier um zwei Mädchenaugen,		3 Vualiĝis du okuloj
Die von Tränen überflossen		larmoplenaj de knabino,
Und zu ruhelosem Träumen		fermiĝantaj nur malfrue
Spät erst beim Gebet sich schlossen. -		post preĝado, je l’ noktfino. -

4 Um den Hof zu Bodinkthorpe		4 Ĉirkaŭ l’ korto en mallumo
Waren drei nur wach geblieben:		jen tri uloj kaŝe iris,
War’s, um Frevel zu belauschen?		ĉu por fari fian krimon,
War’s, um Frevel zu verüben?		ĉu observi ĝin deziris?

5 Einer schweift’ am nahen Walde		5 Iu ĉe l’ arbaro vagis
Zwischen Heidekraut und Ginster:		tra eriko kaj genisto
O wie war sein Herz so zornig,		- kiom koleregis tiu -
O wie war sein Mut so finster!		kiel en la nokt’ ŝtelisto.

6 An der Buche kalte Rinde		6 Al fagŝelo sian vangon,
Preßt’ er die erglühte Wange;		la ardantan, li alpremis,
Ächzend wie ein wundes Wesen		ĉe deklivo teren glitis,
Sank er hin am Hügelhange. -		kiel vunda besto ĝemis.

7 Einer glitt vom Stoppelfelde		7 Iu de la stoplokampo
Huschig zu des Zaunes Latten,		glitis ombre en malhelo
Huschig wie vom Stall zur Scheune		ĝis la kort-baril’ kaj staloj,
Eines Marders flücht’ger Schatten.		kiel nokte la mustelo.

8 Flink empor am Stamm der Birke		8 Kaj rapide suprengrimpis
Wand er sich und im Geäste,		li la trunkon de betulo,
Dunkel wie die dunkeln Blätter,		enbranĉare de la vento
Wiegt’ er sich, gewiegt vom Weste. -		sin luligis tiu ulo. -

9 Einer, wie auf Diebeszehen,		9 Iu tra la fraksenaro,
Schlich vom finstern Erlenhagen,		kiel nokte la ŝtelistoj,
Wo am Bach zerstreut der Knechte		iris al la loko, kie
Rauchgeschwärzte Hütten lagen.		kuŝis domoj de servistoj.

10 Nächst dem Herrenhaus gekauert		10 Li sin kaŭris ĉe la domo
Duckt’ er sich und lauschte, lauschte:		de l’ sinjor’ en la silento;
Tiefes Schweigen, dann ein Rascheln,		tiam raslis io tie
Wie wenn Rohr und Reisig rauschte;		kiel kano en la vento.

11 Dann ein Knittern und ein Knirren		11 Poste, kvazaŭ tretus iu
Wie beim Plankenübersteigen;		jen sur plankon, knaris io;
Dann ein Glühn, der wilden Katze		poste ardo - kaj de l’ kato,
Heisrer Schrei - und tiefes Schweigen.		de l’ sovaĝa, raŭka krio.

12 Durch das große Saalgebäude		12 En la hala konstruaĵo
Ging ein Hall, es dröhnt’ und pochte:		batis io, bruis sono,
Ob sein guter Geist die Nähe		kvazaŭ sentus dom-spirito
Arger Geister ahnen mochte?		la minacon de malbono.

13 Arge Geister, rote Schlangen,		13 Sin etendis kaj buliĝis²⁾
Die sich reckten, die sich ballten,		ruĝaj serpentaĉoj tie,
Zischten, zuckten, schlüpften, schossen		tra la fendoj, tra la juntoj
Durch die Fugen, durch die Spalten;		sin enigis konvulsie.

14 Rote Schlangen, rote Flammen		14 Jen sovaĝaj ruĝaj flamoj
Überstürzten sich im Rennen:		hastis de la fundamento
Wildes Brennen an der Sohle,		supren ĝis la domo-gablo,
Hoch im Giebel wildes Brennen!		kaj jam brulis la tegmento!

15 Faltenreich im Hauch des Windes		15 Ĉirkaŭ vandoj kaj tegmentoj,
Wogt’ ein Kleid von Rauch und Feuer		de la bazo de la halo,
Um das Strohdach, um die Wände		supren ondis faldoriĉa
Von dem First zum Grundgemäuer.		fajra vesto, fum-vualo.

16 Weh dem Leben in der Lohe!		16 Servistino de la grafo
Imma stürzte aus den Bränden		el la domo elkuregis,
Bleich, entsetzt; ans Tor der Scheune		la pordegon de l’ garbejo
Schlug sie hart mit beiden Händen.		ambaŭmane ŝi bategis.

17 „Hilfe! Rettet Hildegunden!		17 „Helpu! Savu Hildegundon!
Machtlos und mit schwerem Keuchen		Kuŝas svene, senkonscie
Liegt der Graf betäubt am Boden,		sur la plank’ la graf’, ŝi volas
Und sie will nicht von ihm weichen!“		lin ne lasi sola tie!“³⁾

18 Doch der Schrei, der messerscharfe,		18 Sed la akra kri’ ne vekis
Weckte nicht die wüsten Träumer;		la dormantojn en la domo;
Aiga nur, die kleine Aiga,		Nur Ajgino alkuregis,
Flog heran und griff zum Eimer.		estis ŝi la sola homo,

19 „O die Bären, wie sie schnarchen!“		19 kiu prenis la sitelon.
Plötzlich, wie der Erd’ entwachsen,		Sed subite staris tie
Auf des Hofes Mitte ragte		meze sur la kort’ Elmaro,
Elmars Haupt, des finstern Sachsen.		kvazaŭ venis de nenie.

20 Gero hüpft’ an ihm vorüber,		20 Pretersaltis lin la Franko,
Unterm Arm ein rauchend Bündel:		veston en la man’ tenanta,
„Ach, mein Scharlachkleid; ich sterbe!		de la fajr’ ekbruligitan,
Helft! Wo steckt das Dienstgesindel?“		kaj pri tiu lamentanta.

21 Falk, nun spanne Fang und Feder!		21 Saltis jam Elmar’, la falko
Auf der Zofe schrilles Rufen		meze en la incendion,
Stürzt’ er hastig in die Esse		je la kri’ de l’ servistino,
Über halbverkohlte Stufen.		kaj eĉ ne timante ion.

22 Hastig, wie der Frank’ ins Freie,		22 Saltis li en la inferon
Sprang der Sachse in die Flammen;		fuman kaj flamaran same
Vor ihm schlug die gelbe Lohe,		haste, kiel elkurinta
Hinter ihm der Rauch zusammen.		estis jena Frank’ elflame.

23 Prasseln, Brechen, dumpfes Dröhnen		23 En la traboj kaj ĉevronoj
In den Sparren, in den Balken;		krako, muĝ’, obtuza bruo!
Schirme Gott die zwei Verlaßnen,		Helpu Di’ al la bravulo,
Schirme Gott den kühnen Falken! -		al la forlasita duo!

24 Mut gibt Sieg! - Auf starken Armen,		24 Fum’ kaj ardo lin ĉirkaŭis.
Ob ihn Dampf und Glut umhüllten,		Helpas Di’ al kuraĝulo!
Sicher schreitend trug er beide		Portis li sur siaj brakoj
Abwärts in des Mantels Falten.		ilin suben tra la brulo⁴⁾

25 Auf dem Stein am Fuß der Linde		25 en la korton al tilio.
Setzt’ er nieder seine Bürde;		Hildegund’ lin dankis treme;
Zitternd dankt’ ihm Hildegunde		ankaŭ dankis lin la grafo,
und der Graf mit kühler Würde.		sed kun digno, reteneme.

26 Heulend kamen Knecht’ und Mägde.		26 Kaj elkuris jen el sia
Rief der Meier: „Rasch die Kübel,		dom’ la servistar’ plorante.
Schirrt die Rosse, her die Leitern!		Vokis la major’: „Ekfalas
Seht euch vor, schon wankt der Giebel!		la fronton’ balanciĝante!

27 Gleich den Gänsen auf dem Eise		27 Venu vi al la fojndomo
Hockt nicht da wie festgefroren:		kun siteloj kaj eskalo,
Wasser auf die Scheunendächer,		por estingi tie flamojn;
Denn der Saalbau ist verloren!		ne saveblas plu la halo!

28 Flink zu Tanz und Humpenheben,		28 Emas vi al la festado,
Laßt ihr euch zur Arbeit treiben:		nur ne al laboro via;
Wartet nur, ich werd’ es richtig		sed atendu iom, mi ĝin
Jedem auf den Kerbstock schreiben!		notos en notlibro mia!

29 Glutengarben, himmelhohe:		29 Altaj flamoj ĝisĉielaj!
Muspels Söhne sind im Rasen! -		Kia ega incendio!
Gott verzeih’ mir; solch ein Brennen		Ĝin ekblovis la diablo
Hat der Teufen angeblasen!“ -		certe! Min pardonu Dio!“ -

30 Gerd, mit wildverworrnen Haaren,		30 Venis Gerd’, la ĉefservisto,
Wankte taumelnd aus der Scheuer,		el garbej’ balanciĝante,
Blei im Kopf; ins Feuer stierend,		konfuzite, fiksokule
Schrie er laut: „Wo ist das Feuer?“		en la fajron rigardante.

31 Armer Gerd, wie mochte tückisch		31 Gerdo, vi mizera ulo,
Dich dein steter Durst verblenden:		la trinkemo vin blindigis,
Jäh in einen vollen Zuber		kun la kap’ en plenigitan
Stürztest du mit beiden Händen!		sitelegon vin faligis!

32 Aiga sprach, durch Tränen lachend:		32 Diris jen Ajgin’ plorride:
„Welche Täuschung, Schatz, mein Nasser!		„Kara malsekulo mia,
Heb dein Mündlein, guter Junge,		vi erare iris al la⁵⁾
Du verirrtest dich zum Wasser.		akvo en ebrio via!

33 Niese nicht, was kann dir’s frommen?		33 Vi ne diru ´Kristo helpu!´;
Keiner darf ´Christ helfe!´ sagen;		ĉar vi estas ja kristano
Bist du doch ein halber Heide,		nur baptita ĝiskolume;
Nur getauft bis an den Kragen.		estas vi duonpagano!

34 Zwiefach bist du fehlgefallen,		34 Por kaptado de angiloj
Denn dein Leibgericht, du Schlemmer,		oni iru al rivero!
Junge Aale, mußt du fischen,		En barel’ ne estas iaj
Statt im Eimer, in der Emmer!“		fiŝoj, sed en la Emero!"⁶⁾

35 Drauf der Nasse: „Mußt du fischen!		35 Diris la malseka Gerdo:
Glatte Aale, glatte Schlangen:		„Se mi kaptus vin, serpenton
Fängt dich einer, glatte Aiga,		glatan havus mi, sed mi ne
Hat er keinen Aal gefangen.“ -		sentas iun tian senton.“ -

36 Isenhard, der alte Meier,		36 Izenhardo, la majoro,
Riß den Trunknen von der Kufe,		for la ebriulon ŝiris,
Und die Lacher und die Gaffer		kaj insulte, akravoĉe
Fuhr er an mit scharfem Rufe.		al gapantoj ion diris.

37 Rab, der greise Eschenburger,		37 Rab’, la maljunul’, por helpi
War am Platz mit Knecht und Kötter;		kun servisto sia venis,
Dodiko vom Eberbronnen		kaj Dodiko kun Titmaro;
Kam mit Thietmar, seinem Vetter.		ĉiu tuj sitelon prenis.

38 Werinhard, der freie Bauer,		38 Verinhard’ barelon portis,
Schwang ein Faß mit breiten Händen:		plenigitan ĝis la rando;
„Oben seh’ ich nach dem Dache,		diris li: „Mi vidos supre,
Seht ihr unten nach den Wänden!“ -		vi atentu pri la vando!“ -

39 Krachend brach der Saal zusammen:		39 Jam rompiĝis la haldomo,
Funkenwirbel, Aschenfluten;		de la fajro detruita;
Und des Waldes Bäume blickten		lumis la arbaro ruĝe,
Rot beschienen in die Gluten. -		de la brulo lumigita. -

40 Lautlos starrend auf die Trümmer,		40 Sed la graf’ kun la filino
Saß der Graf noch an der Linde;		ĉe l’ tili’ ankoraŭ sidis,
Nur zuweilen haucht’ er leise		nur flustrante kelkaj vortojn
Flüsterworte seinem Kinde.		en la flamojn daŭre vidis.

41 Elmar sprach: „Ein hartes Schicksal,		41 „Nobla graf’, vin trafis dura
Edler Graf, hat euch betroffen		sorto“, diris jen Elmaro,
Mir zum Leide; kommt, dem Nachbar		„venu! Malfermita estas
Steht die Tür des Nachbarn offen.“		la dompordo de l’ najbaro.!

42 Drauf de Greis: „Dem guten Willen		42 Sed la maljunul’ respondis:
Besten Dank! Für kurze Dauer		„Dankon pro bonvolo via!
Richt’ ich wohl auf eignem Grunde		Sed instalos mi kabanon
Ein bescheidnes Winterschauer.“		ja sur propra grundo mia.“

43 Gero rief: „Ein Weidmannsstückchen:		43 Vokis Gero: „Brava faro
Erst den Aar vom Horst zu zerren,		estas, aglon elnestigi,
Um ihn dann daheim im Käfig		por lin poste en la propra
Edelmütig einzusperren!		domo noble enkaĝigi!

44 Gaukler, geh, du bist verraten!		44 Vi jam estas ekkonita!
Dich bezeih’ ich; hört ihr Männer:		Mi akuzas vin, fiulo!
Feige Rachetat zu üben,		Aŭdu, viroj, pro venĝado
Ward er zum gemeinen Brenner!“		li fariĝis bruligulo!“

45 Aiga schrie: „Gemeiner Lügner,		45 Jen Ajgin’: „Vi mensogulo!
Nur zum Lästern keck und mutig!“		Kalumnii vi ja vere
Werinhard, der freie Bauer,		nur aŭdacas!“ Verinhard’ nur
Biß die Lippe blau und blutig.		alrigardis lin kolere.

48 Sprach der greise Eschenburger:		46 Diris Rab’: „Vi devos ne per
„Mann, das habt ihr zu beweisen,		vortoj antaŭ tribunalo
Zu beweisen mir und andern,		pruvi tion, sed per glavo
Nicht mit Worten, nein, mit Eisen!“		en vir-kontraŭ-vir-batalo!“

47 Elmar maß den Königsboten		47 Kolerege alrigardis⁷⁾
Stumm mit feuerheißen Blicken,		nun Elmaro Geron, rekte
Stürzte vor und stand - und wandte		antaŭ tiu sin starigis -
Ihm verachtungsvoll den Rücken.		sin deturnis malrespekte.

48 Vor dem Grafen und der Tochter		48 Kun respekto li sin klinis
Neigt’ er sich, doch blieb sein Neigen		antaŭ l’ graf’ kaj la filino,
Unerwidert; müde, müde		lace iris for; ne estis
Schritt er durch des Waldes Schweigen.		respondita lia klino.

Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05).		Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 7, In stiller Nacht " de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, 1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, 1938-11-04).

		1) aŭ: \\Sur la korto malbruiĝis\\de l’ rikolta fest’ turbulo;\\la hal-domo kaj la staloj\\vualiĝis en nebulo.
		2) aŭ: \\Estis ja spiritoj fiaj,\\kiuj sible sin etendis,\\en la juntojn, en la fendojn\\ruĝajn serpentaĉojn sendis.
		3) aŭ: ne postlasi tiu tie!“
		4) aŭ: ambaŭ suben tra la brulo.
		5) aŭ: \\iris vi al la malĝusta\\akvo en ebrio via!
		6) La Emero, germane: Emmer, estas rivero, kiu trafluas la distrikton de la Neto, en kiu rolas tiu ĉi rakontaĵo.
		7) aŭ: \\Kolerege ekatakis\\jen Elmaro Geron, rekte\\antaŭ tiu haltis kaj sin\\turnis de li malrespekte.

Friedrich Wilhelm Weber,Dreizehnlinden, Kapitel 7, In stiller Nacht

Friedrich Wilhelm Weber,Dektritilio, ĉapitro 7, En trankvila nokto

Friedrich Wilhelm Weber,
Dreizehnlinden, Kapitel 7, In stiller Nacht

Friedrich Wilhelm Weber,
Dektritilio, ĉapitro 7, En trankvila nokto