poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Владимир Иванович Карзин	Дорога	Rusa	Arg-1955-969	2014-03-01 14:08 Manfred	nur tiun aldonu
Соломон Наумович Высоковский	Дорога	Rusa	Arg-1956-969	2014-03-05 22:20 Manfred	nur tiun aldonu
Ludwig Lazarus Zamenhof	* La vojo	Esperanto	Arg-1950-969	2014-03-01 10:57 Manfred	nur tiun forigu
Theodor Fuchs	Auf sicherer Bahn	Germana	Arg-1951-969	2014-02-13 23:48 Manfred	nur tiun aldonu

Tra densa mallumo briletas la celo,

Al kiu kuraĝe ni iras.

Simile al stelo en nokta ĉielo

Al ni la direkton ĝi diras.

Kaj nin ne timigas la noktaj fantomoj,

Nek batoj de l'sorto, nek mokoj de l'homoj,

Ĉar klara kaj rekta kaj tre difinita

Ĝi estas, la voj' difinita.

Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante

Ni iru la vojon celitan!

Eĉ guto malgranda, konstante frapante,

Traboras la monton granitan.

L'espero, l'obstino kaj la pacienco -

Jen estas la signoj, per kies potenco

Ni, paŝo posto paŝo, post longa laboro

Atingon la celon en gloro.

Ni semas kaj semas, neniam laciĝas,

Pri l'tempoj estontaj pensante.

Cent semoj perdiĝas, mil semoj perdiĝas -

Ni semas kaj semas konstante.

"Ho, ĉesu!" mokante la homoj admonas -

"Ne ĉesu, ne ĉesu!" en kor' al ni sonas -

"Obstine antaŭen! La nepoj vin benos,

Se vi pacience eltenos!"

Se longa sekeco aŭ ventoj subitaj

Velkantaj foliojn deŝiras,

Ni dankas la venton kaj, repurigitaj

Ni forton pli freŝan akiras.

Ne mortos jam via bravega anaro,

Ĝin jam ne timigas la vento, nek staro,

Obstine ĝi paŝas, provita, hardita,

Al cel' unu fojon signita!