poezio.net - Poem

author [first name]	title	language	publication	id code	last modification	view
Manfredo Ratislavo	Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono	Esperanto		Arg-814-412	2007-04-29 22:02 Manfred	only this remove
Friedrich Wilhelm Weber	* Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine	German		Arg-813-412	2007-04-29 21:02 Manfred	only this remove

Friedrich Wilhelm Weber, Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine		Friedrich Wilhelm Weber, Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono

		translated by Manfredo Ratislavo

1 Lieblich sind die Juninächte,		1 Ravaj estas la Juniaj
Wenn des Abendrots Verglimmen		Noktoj, kiam lumetante
Und des Morgens frühe Lichter		La vespera ruĝ’ miksiĝas
Dämmernd ineinanderschwimmen;		Kun aŭroro krepuskante;

2 Wenn der Lenz in roten Rosen		2 Kiam ruĝaroze verŝas
Rasch verblutet und die kleinen		Sian sangon primavero,
Nachtigallen um den Toten		Kaj priploras tiun laste
Ihre letzten Lieder weinen;		Najtingalo dum vespero;

3 Wenn im Kelch der Lindenblüte		3 Kiam sur tiliofloro,
Unterm Blätterbaldachine		Sub folia baldakeno,
Schläft, gewiegt von lauen Lüften,		Dormas la abelo laca,
Die verirrte müde Biene.		Kun la ŝarĝo de poleno;

4 Träumerisch im Nest der Schwalbe		4 Kiam ĉirpas en la nesto
Zirpt die Brut und zwitschert leise		De l’ hirundoj la idaro,
Von dem großen blauen Himmel		Sonĝas jam pri la vojaĝo
Und der großen Südlandsreise.		Suden super ter’ kaj maro.

5 Und im Weizen schlägt die Wachtel		5 Pepas sur grenkamp’ koturno;
Jedem Pflüger liebe Laute,		Ĝoje pensas kamparano
Liebe Laute all den Körnern,		Pri la bonaj grajnoj, kiujn
Die er fromm der Flur vertraute.		Metis li per sia mano.

6 Durch die frisch entsproßnen Ähren		6 Tra la ĵus kreskintaj spikoj
Haucht ein Säuseln und ein Singen,		Spiras susurad’ kantante,
Als ob holde Himmelsgeister		Kvazaŭ irus jen spiritoj
Segnend durch die Saaten gingen. -		Bonaj tra l’ kampar’ benante. -

7 Rings der Wälder tiefes Schweigen!		7 La kastel’ jen de Driburgo!
Aus des Tales Nebelhülle		Ĝin ĉirkaŭis la silento
Hob die Iburg ihren Scheitel		Nokta de l’ arbar’, leviĝis
In die sternenklare Stille:		Ĝi al klara firmamento.

8 Alter Hain, aus dessen Wipfeln		8 Staris la kolono sankta
Sonst die Irminsäule ragte,		De Irmino iam tie,
Die zum Schmerz und Schreck der Sachsen		Kiun reĝo Karl’ bruligis
König Karl zu brennen wagte;		Kun aŭdac’ sakrilegie.

9 Götterstätte, jetzt umwuchert		9 Kreskas nun arbustoj tie,
Von Gestrüpp und wilden Ranken		Kie staris la kolono;
Und als Wohnort dunkler Mächte		Frankoj timas la sanktejon
Scheu gemieden von den Franken. -		Kiel lokon de demono. -

10 Lieblich war die Nacht, die kurze,		10 Rava estis la mallonga
Vor dem Tag der Sonnenwende;		Nokto antaŭ la solstico,
Auf der Iburg stumpfem Kegel		Flagris sur la mont’ Driburga
Flackerten die Opferbrände;		De ofero-bruloj vico.

11 Auf der Iburg stumpfem Kegel		11 Estis kunvenintaj tie
Hatten sich zum Balderfeste		Adorantoj de Balduro, ¹⁾
Fromm geschart die Heidenleute,		El proksim’ kaj malproksimo;
Gaugenossen, fremde Gäste.		Estis festo de l’ naturo.

12 Unter Eichen, auf dem Rasen		12 Jen sub kverkoj, sur razeno
Stand der Opferstein, der graue,		Staris la ofero-ŝtono;
Neben ihm, mit blut’gem Messer		Apud ĝi kun tranĉilego
Eine riesenhafte Fraue:		Sanga en la man’ matrono:

13 Swanahild, die greise Drude,		13 Estis tiu la pastrino
Ihres Priesteramts zun walten,		Svanahild’, la druidino;
Erzgegürtet; weißes Linnen		Blanka robo riĉe kovris
Floß um sie in reichen Falten.		La figuron de l’ virino.

14 Werinhard, der freie Bauer,		14 Kamparano prenis nun el
Nahm den Stahl aus ihre Händen;		Sia mano la ponardon;
Fulko, Schmied von Bodinkthorpe,		Fulko, la forĝist’, incitis
Wühlte schürend in den Bränden.		Per baston’ de l’ fajro ardon.

15 Und im breiten Kupferkessel		15 Kaj en kaldronego kupra,
Auf des Herdes glühen Kohlen		Sur la krad’ de l’ forno rita,
Brodelte mit Lauch und Mistel		Jen kun ajl’ kaj visko bolis
Das geweihte Opferfohlen:		Ĉevalido konsekrita.

16 Freies Tier des freien Waldes,		16 Estis ĝi libera besto
Das den Hals vor Pflug und Wagen		De l’ libera la arbaro,
Nie gebeugt und dessen Rücken		Ne portinta iam homon,
Einen Reiter nie getragen.		Ne irinta antaŭ ĉaro.

17 Elmar, Herr vom Habichtshofe,		17 Kaj Elmar’, la kortsinjoro,
Blickte träumend in die Gluten;		Reve ĉe la fajro sidis;
Sah er, wie das Opferfüllen,		Ĉu li ankau la ĉevalon
Auch das Sachsenroß verbluten? -		Saksan morti antaŭvidis? -

18 Ehrfurchtsvoll und stumm im Kreise		18 Susuretis nur la arboj,
Stand die Menge, nur ein Flüstern,		Ĉirkaŭstaris adorante
Nur ein Schauern in den Bäumen		La preĝantoj, dum la fajro
Und der Flamme Sprühn und Knistern.		Flame ŝprucis kraketante.

19 Godo kam, der Opferdiener,		19 Godo venis, la krispulo,
Bester Fischer an der Nethe,		Estis li ofer-servisto;
Zubenannt der krause Otter,		Krispan havis li hararon,
Weil sein Haar sich krausig drehte.		Lerta estis li fiŝisto.

20 „Alles sicher“, sprach er leise,		20„Staras la gardistoj ĉie,“
„Ausgestellt sind rings die Wächter;		Diris tiu, „nin ne ĝenos
Stören wird die fromme Feier		Perfidul’, malrespektulo;
Kein Verräter, kein Verächter.“		En trankvilo ni solenos.“

21 Dreimal dann mit nackten Flüßen		21 Nun tri fojojn nudpiede,
Schritt die Priesterfrau, die hohe,		Jenan dion alvokante
Um den Herd, und Segen sprechend		Paŝis la pastrino ĉirkaŭ
Warf sie Körner in die Lohe.		Tiu fajro bendirante. ²⁾

22 Und mit Donars Hammerzeichen		22 Kaj benante la oferon,
Spendend Kraft und Heil dem Sude,		Kiu enkaldrone bolis,
Das Gesicht zum Nord gewendet,		Kaj farante sanktan signon,
Traurig ernst begann die Drude:		La pastrino ekparolis:

23 „Naht in Ehrfurcht, naht in Andacht,		23 „Vi respekte nun adoru,
Und was unhold, bleibe ferne;		La malico fore restu;
Unsre Zeugen sind die Götter,		La arbaro kaj la steloj
Stummer Wald und stille Sterne.		Kaj la dioj nin atestu.

24 Fern sei jeder Ungezwagte;		24 Ĉe ofero kaj preĝado
Wollt ihr opfern, wollt ihr beten,		Restu la pekuloj fore;
Reiner Hand und reinen Herzens		Tretu antaŭ l’ Eternuloj
Sollt ihr vor die Ew’gen treten. -		Puramane, purakore! -

25 Balders Sterbetag zu feiern,		25 Por memori pri Balduro
Sind wir an den Stein gekommen,		Venis ni al ŝton’ ĉi tiu,
Ihm, dem Frömmsten, nachzutrauern,		Lian morton prifunebri
Wohl geziemt es allen Frommen.		Decas al piulo ĉiu.

26 Seit ihn schlug sein blinder Bruder,		26 Ekde kiam lin mortigis
Ist des Tages Glanz verblichen,		Senintence frato lia,
Götterfriede, Menschenfriede		Malaperis el la mondo
Aus der dunklen Welt gewichen.		Homa paco, paco dia.

27 Ahnt ihr, was der große Vater		23 Ĉu la vortojn vi divenas,
Seinem vielbeweinten Toten,		Kiujn lia patro ame
Seinem Sohn, ins Ohr geflüstert,		En orelon lian flustris,
Als die Scheiter ihn umlohten?		Antaŭ ol li brulis flame?

28 O es waren hohe Worte,		28 Estis esperiga tiu
Hoffnungsreiche holde Laute,		Kara, alta Di-parolo;
Lichte Auferstehungsworte,		Estis reekstaraj vortoj,
Die er tröstend ihm vertraute:		Lumaj sonoj de konsolo:

29 Seiner Wiederkehr Geheimnis		29 Ke revenos iam tiu
Aus dem Reich der Nimmersatten,		El la mondo de l’ forgeso,
Wo in nebeldüstern Schluchten		Kiel palaj ombroj iras
Traurig gehn die bleichen Schatten.		En la faŭkoj de l’ Hadeso.

30 Wann? - Der Wala selbst verborgen		30 Kiam li revenos, tion
Blieb der große Tag der Sühne;		Eĉ ne scias la Valino. ³⁾
Zeit und Stunde kennt nur einer,		Li, Votan’, nur konas tiun
Er, der alte Himmelshüne.		Juĝotagon de l’ mondfino;

31 Er nur weiß es, wann im Kampfe		31 kiam en batal’ pereos
Untergehn die hohen Götter,		Iam la malnovaj dioj,
Wann im Sturm vom Zeitenbaume		Kiam en tempŝtorm’ defalos
Wehn die herbstlich gelben Blätter;		Flaviĝintaj jam folioj;

32 Wann auf feuerfarbnen Rossen		32 Kiam la Muspelaj filoj
Muspels Söhnen nordwärts rennen,		Fajre ruĝe norden rulos
Um mit ungeheurer Lohe		Kaj en ega incendio
Erd’ und Himmel zu verbrennen;		Tero kaj ĉielo brulos;

33 Um uralte Schuld zu rächen,		33 Por venĝado de prakulpo,
Daß im Frühlingsmorgenhauche		Ke en printempspir’ matena ⁴⁾
Jung und grün aus Wasserwogen		Post inundo elakviĝu
Eine neue Erde tauche,		Nova Tero benoplena,

34 Rings bewohnt von stillen Menschen,		34 Paca estos la homaro,
Die mit Morgentau sich nähren:		Paca ankaŭ la naturo.
Dann, so spricht die weise Wala,		Tiam - laŭ la profetino -
Dann wird Balder wiederkehren;		Ree venos la Balduro.

35 Und der Niemalsausgesprochne,		35 Kies nom’ ne eldireblas,
Er, der Älteste der Alten,		La Kreint’, la praa Dio,
Wird für immer aller Dinge,		Ame regos la homaron
Aller Menschen liebend walten. -		Kaj por ĉiam super ĉio. -

36 Kam die Zeit, und ist der Weiße,		36 Ĉu la tempo jam veninta
Den die Christen laut bekennen,		Estas? Ĉu la sankta ulo,
Den Allvaters Eingebornen		Kiun la Kristanoj nomas
Und das Friedenskind sie nennen,		Fil’ de Dio kaj savulo,

37 Ist er Balder? - O er brachte		37 Ĉu li estas la Balduro? -
Kampf und Krieg der Männererde!		Nur batalon li alportis,
Ist er Balder? - O er machte		Nur malpacon kaj militon,
Friedlos uns am eignen Herde!		Multaj homoj pro li mortis!

38 Was wir sehn, ist Haß und Hader!		38 Vidas ni jen nur malamon
Vor den Fremden, unsern Schergen,		Kaj kverelon; oferante,
Muß sich selbst Gebet und Opfer		Time devas ni nin kaŝi,
Scheu in tiefer Nacht verbergen.		En profunda nokt’ preĝante.

39 Dennoch, mag die sonnenlose		39 Tamen, eĉ se malpli hela
Dunkle Zeit sich dunkler trüben,		Iĝas tiu temp’ sensuna,
Treu der Lehre, treu der Sitte		Ni praktiku niajn ritojn
Laßt den Väterbrauch uns üben.		Laŭ prapatra mor’ ĝisnuna.

40 Ihr mit Kranz und Binsenkörbchen,		40 Tretu nun en nian cirklon,
Tretet in den Ring, ihr Kleinen;		Vi infanoj kaj adoru,
Singt den Reim, wiewohl ihr heute		Vi kun viaj florkronetoj
Klüger tätet, still zu weinen.		Kantu tamen kaj ne ploru!

41 Dennoch singt; den jungen Nacken		41 Kantu; ĉar infan’ ne sentas
Schmerzt noch nicht das Joch der Franken;		La subpremon tiom akre,
Singt, und mag es traurig lauten		Fare de la fiaj Frankoj,
Wie das Singen eines Kranken.“ -		Kiujn ni malbenas sakre.“ -

42 Und die Knaben und die Mädchen		42 Kaj ekkantis la geknaboj
Huben an mit leiser Stimme:		Kun mallaŭta voĉ’ infana:
„Schirm uns Balder, weißer Balder,		„Gardu nin, Balduro kara,
Vor des Christengottes Grimme!		Je l’ koler’ de l’ Di’ kristana!

43 Komm zurück, du säumst so lange;		43 Ho, revenu al ni fine
Sieh, wie Erd’ und Himmel klagen!		- Helpu nin en la mizero -
Komm zurück mit deinem Frieden		Sur la ora sunoĉaro
Auf dem goldnen Sonnenwagen.		Al ni homoj sur la Tero!

44 Weißer Balder, weiße Blumen,		44 Ho Balduro, blankajn florojn,
Wie an Bach und Rain sie sprießen,		Kiuj kreskas jen surmonte,
Weiß wie deine lichten Brauen,		Blankajn kiel viaj brovoj,
Legen wir dir gern zu Füßen.		Donas ni al vi volonte.

45 Sieh, wir geben, was wir haben:		45 Prenu la malmulton, kion
Arm sind unsre Fruchtgefilde;		Donas la kampar’ malriĉa,
Laß Geringes dir genügen,		Ho Balduro, milda dio,
Weißer Balder, Gott der Milde.		Estu ĝi por vi sufiĉa!

46 Gott der Liebe, weißer Balder,		46 Ho Balduro, di’ de l’ amo,
Neige hold dich unsern Grüßen:		Klinu vin al ni favore!
Blumen rein wie unsre Herzen,		Donas ni al vi ĉi tiujn
Legen wir dir gern zu Füßen.“		Blankajn florojn purakore.“

47 Und den Opferstein umwandelnd		47 Ĉirkaŭ la oferostono
Warfen sie die heil’gen Kräuter,		Iris ili kaj enĵetis
Lichte Glocken, lichte Flocken,		Sanktajn herbojn en la fajron,
Lichte Sterne auf die Scheiter.		Lumajn florojn ĉirkaŭmetis.

48 Dann mit leisen Wispelworten		48 Kaj flustrante la pastrino
Nahm die Priesterin die Schale:		Prenis nun pokalon sian,
„Trinkt des weißen Gottes Minne,		Diris: „Antaŭ ol vi manĝos,
Eh ihr hebt die Hand zum Mahle!“		Trinku nun la amon dian!“

49 Durch die Runde ging ein Raunen		49 Kaj aŭdeblis en la rondo
Und gedämpftes Becherklirren,		Nur mallaŭta hom-murmuro,
Wie in herbstlich dürrem Rohre		Same kiel enaŭtune
Abendlüfte heimlich schwirren.		Sonas foliar-susuro.

50 Und der krause Opferdiener,		50 Donis la ofer-servisto
Aus des Kessels weitem Bauche		Nun el la kaldrono granda
Gab er jedem von dem Fleische,		Al la homoj en la rondo
Von der Mistel, von dem Lauche. -		Iom de l’ mangaj’ vianda. -

51 O es war kein Mahl der Freude! -		51 Ĝoja manĝo ĝi ne estis! -
Stets des Überfalls gewärtig		Tiu aro nebaptita
Saß die Schar der Ungetauften,		Pretis ĉiam je la fuĝo
Stets zum Fliehn, zum Trotzen fertig,		Aŭ je la rezisto spita,

52 Wölfen gleich, die tief im Walde		52 Kiel lupoj enarbare
Hastig einen Raub verzehren		Predon kaŝe elmanĝantaj,
Und in jedem Blätterrauschen		Eĉ en foliarsusuro
Hund und Jäger kommen hören. -		La ĉasistojn ekaŭdantaj. -

53 Sprach die Drude: „Dankt den Göttern,		53 Diris la pastrin’: „Nun danku
Löscht die Glut und nehmt die Brände:		Kaj estingu l’ fajro-reston! ⁵⁾
Dunkles brütet zwischen heute		Mi ne scias, ĉu ni povos
Und der nächsten Sonnenwende;		Festi la venontan feston.

54 Denn nicht alle kommen wieder,		54 Ne fidindaj estas ĉiuj,
Und nicht jedem ist zu trauen.		Ja el nia rond’ foriĝos.
Fort! Die Sterne schimmern blasser,		Iru for! La steloj plie
Und der Tag beginnt zu grauen.“ -		Jam paliĝas, nun tagiĝos. - ⁶⁾

55 In die Gründe glitt die Menge,		55 Iĝis for la homoj, kvazaŭ
Wie verstoben, wie versunken;		Disiĝintaj sen reveno;
Frische Morgenwinde spielten		Kun la cindro kaj fajreroj
Mit der Asche, mit den Funken.		Ludis ventoj de mateno.

56 Von der Sonne ersten Strahlen		56 Ardis la montpintoj ruĝe
Glühten rot die fernen Gipfel,		En la lumo de l’ aŭroro;
Und der Schrei der wilden Katze		Sonis de l’ sovaĝa kato
Klang im höchsten Eichenwipfel.		Akra krio en la foro.

Author of this German poem is Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05).		Translation of the German poem "Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine" by Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, 1813-12-25 - †1894-04.05) into Esperanto by Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, 1938-11-04).

		1) Balduro (germane: Baldur) estis la ĝermana dio de la lumo.
		2) aŭ:\\Nun tri fojojn nudpiede\\Paŝis la pastrino digna,\\ Benon diris, grajnojn ĵetis,\\Ĉirkaŭ tiu fajro ligna.
		3) „Valino“ (germane: Wala) verŝajne estis profetino aŭ diino laŭ la ĝermana kredo.
		4) akcentu: Ké en príntempspír’ maténa\\aŭ: Ke en primaver’ matena
		5) aŭ: Kaj estingu la fajrreston;\\aŭ: Kaj estingu fajroreston;
		6) aŭ:\\Ĉar findindas ja ne ĉiuj,\\Kelkaj certe nin forlasos.\\Iru for! Jam plipaliĝas\\La stelar’, la nokto pasos.

Friedrich Wilhelm Weber,Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine

Friedrich Wilhelm Weber,Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono

Friedrich Wilhelm Weber,
Dreizehnlinden, Kapitel 5, Am Opfersteine

Friedrich Wilhelm Weber,
Dektritilio, ĉapitro 5, Ĉe la oferoŝtono