poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	publikigo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Manfred Retzlaff	Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino	Esperanto		Arg-1171-580	2012-04-26 09:51 Manfred	nur tiun forigu
Friedrich Wilhelm Weber	* Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude	Germana		Arg-1170-580	2012-04-22 15:33 Manfred	nur tiun forigu

Friedrich Wilhelm Weber, Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude		Friedrich Wilhelm Weber, Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino

		tradukita de Manfred Retzlaff

1 Stille Nacht im tiefen Walde!		1 Regis nokto enarbare,
Um der Birken weiße Rinde,		kalmo kaj nenio bruis;
Um der Erlen dunkle Stämme		ĉirkaŭ l’ trunkoj de la arboj
Floß das Mondlicht weich und linde.		milde la lunlumo fluis.

2 Nur der Bach im Grunde schwatzte,		2 Nur malsupre en la valo
Von Gesträuch und Ried umdüstert,		babiladis rivereto,
Wie ein Kind im halben Schlummer		kiel flustre, duondorme
Mit sich selber spricht und flüstert.		diras ion infaneto.

3 Und dazwischen klang der Ente		3 Foje nur eksonis fore
Heisrer Ruf vom fernen Teiche,		de anaso raŭka krio;
Und zuweilen auf den Rasen		foje oni aŭdis ion,
Fiel die braune Frucht der Eiche.		se de arbo falis io.

4 Und der Dachs, der frömmste Klausner		4 Vagis jen la melo, kiu
Von den Waldbewohnern allen,		vivas en arbar’ ermite,
Streifte scheu, die Lichtung meidend,		tra l’ faghaloj, ĉirkaŭiris
Durch der Buchen finstre Hallen.		senarbejojn li evite.

5 Dort am Hang, zum Nord gerichtet,		5 Tie, ĉe deklivo norda,
Fern den Straßen und den Steigen,		meze en la sovaĝejo,
Lag verloren eine Höhle		jen situis iu groto,
In der Wildnis ödem Schweigen,		for de ia homloĝejo.

6 Weit und endlos; nach der Sage		6 Vasta estis ĝi,senfina;
Einst bewohnt von klugen Schmieden,		iam estis ĝi loĝata
Zwerggeschlecht, das ausgewandert,		laŭ saga’ de nanoj, kiuj
Jetzt verrufen und gemieden.		iris for, nun evitata.

7 Schaurig war die Kluft, von rauhen		7 Estis tio lok’ terura,
Felsenknorren überhangen;		kiel pordo de l’ infero;
Um das Torgewölbe schlichen		serpentumis sur la rokoj
Efeuranken, grüne Schlangen;		verdaj ĉiroj de hedero.

8 Schlangen krochen durch die Spalten,		8 Serpentumis arbradikoj
Schwarze Schlangen, Wurzelknoten,		tra la fendoj de l’ ravino;
Wo die greise Drude hauste,		kvazaŭmorta, forgesite
Weltvergessen wie die Toten,		loĝis jen la druidino.

9 Einsam mit dem treuen Hunde,		9 Sola estis ŝi kun hundo,¹⁾
Einsam mit den alten Göttern,		kun la oldaj dioj, kiuj²⁾
Die zu ihr in Vogelstimmen		alparolis ŝin en ŝtormoj
Sprachen und in Sturmeswettern.		aŭ en birdo-voĉoj iuj.

10 An der Quelle vor der Grotte		10 Ĉe la fonto antaŭ l’ grot’ sen
Saß sie regungslos gekauert,		movo estis ŝi kaŭranta,
Wie ein graues Steingebilde		kiel griza ŝtonfiguro
Über einem Grabe trauert.		super tombo malĝojanta.

11 Von der Achsel hing ein dunkles		11 Suben pendis lutra felo
Ottervlies zur Hüfte nieder,		ĝis la kokso, de la kolo;
Ein Gewand von weißer Wolle		kovris ŝiajn membrojn falda
Hüllte faltenreich die Glieder.		vesto ĝis la maleolo.

12 Träumend saß sie; in der Linken		12 Sonĝe sidis kun la frunt’ ŝi
Lag die Stirne, ernst und edel,		en maldekstra mano sia,
Tief gefurcht; die Rechte ruhte		dum la dekstra mano kuŝis
Auf des Hundes breitem Schädel.		sur la kap’ de hundo ŝia.

13 Sinnend saß sie, eine Norne,		13 Sidis ŝi jen meditante,
eine von en finstern Frauen,		unu el la inoj mornaj,
Die den Born des Wissens schöpfen		kiuj ĉerpas el la fonto
Und den Gang der Zeiten schauen.		de la scio, tiuj Nornaj.³⁾

14 Schweiften zu entflohnen Tagen		14 Ĉu revagis ŝiaj pensoj
Rückwärts eilend die Gedanken,		al la tagoj forfuĝintaj,
Beßre Zeit, eh welsche Rosse		antaŭ ol la Frankoj estis
Aus den Sachsenbächen tranken?		Saksajn landojn konkerintaj?

15 Was die Seele ihr bewegte,		15 Ĉu ŝi afliktiĝis pro la
War’s der Gegenwart Bedrängnis?		mizerega nuna stato,
Lag vor ihren Seherblicken		aŭ ĉu antaŭ ŝi vidiĝis
Drohend künftiges Verhängnis?		en estont’ malbona fato?

16 Doch ihr Wächter knurrt’, es glommen		16 Grumblis ŝia hundo, glimis
Grünlich seine Augensterne;		de okuloj liaj brilo;⁴⁾
Durch des Waldes tiefe Stille		ĉar de malproksime sonis
Hallten Schritte aus der Ferne;		paŝoj tra l’ arbar-trankvilo.

17 Männerschritte: Elmar nahte;		17 Jen Elmar’, li ŝin salutis,
Vor der Drude blieb er stehen;		rekte antaŭ ŝi haltante.
Gruß und Gegengruß: „Was willst du?“		„Kion volas vi?“ ŝi diris,
Sprach sie, ohne aufzusehen.		ŝian kapon ne levante.

18„Swanahild, du weise Waldfrau,		18 „Svanahild’, vi saĝulino,
Länger als seit drei Geschlechtern		pli ol tri generaciojn
Warst du hold dem Stamm der Falken,		vi favore ja konsilis
Seinen Söhnen, seinen Töchtern.		niajn Falkajn familiojn.

19 Längst zu Wodan und zu Freia		19 Hejmen iris al Votano
Heimgefahren sind sie alle:		kaj al Frejo ĉiuj; domo
Öde steht mein Haus am Hügel,		mia estas forlasita,
Einsam bin ich in der Halle.“		estas mi soleca homo.“

20 „Junger Falk, der Weg ist offen,		20 „Malfermita al vi estas⁵⁾
Der den Freund zum Freunde leitet;		ja la voj’ al amikaro,
Gras und Dorn und Ranken wuchern		sed sur voj’ ne surpaŝata
Auf dem Pfad, den niemand schreitet.		kreskas densa arbustaro.

21 „Junger Falk, seit manchen Monden		21 Juna Falko, longe flugis
Flogst du nicht zu meinem Grunde;		vi ne plu al grundo mia;
Fürchtest du des Tages Augen,		ĉu vi timas la tag-lumon,
Daß du kommst zu nächt’ger Stunde?		ke vi venas je hor’ tia?

22 Dort am Stein, zur Sonnenwende,		22 Je solstic’, ĉe l’ ŝtono estis⁶⁾
Sah ich dich zum letzten Male,		lasta renkontiĝo nia,
Doch vernahm ich wohl von deinem		aŭdis mi pri la enhala
Flügelschlag im Frankensaale,		brava flugil-bato via,

23 Und wie du dein glatt Gefieder		23 Ke bruligis viajn plumojn
Arg versengtest in den Flammen.“ -		vi en flamoj.“ - „Tion, kion
„Willst du das, was mir und jedem		homa dev’ ordonas, ĉu vi
Menschenpflicht gebeut, verdammen?“		volas nun kondamni tion?“

24 „Ich verdamme nicht, ich lobe		24 „Ne kondamnas mi, mi laŭdas
Edle Tat; indes ich meine,		noblan faron, pensas nure:
Was dich trieb in Rauch und Gluten,		kio pelis vin, ne estis
War nicht Menschenpflicht alleine.		tio homa devo pure.

25 Freier Jäger ward zur Beute,		25 La ĉasist’ fariĝis predo,
Wilder Falk, er ließ sich zähmen,		kaj la falk’ malsovaĝigi
Blenden mit der Lederkappe,		lasis sin, per leda ĉapo
Mit der Riemenkette lähmen.“		sin blindigi kaj lamigi.“

26 „Sei nicht unhold, strenge Mutter;		26 „Ho, patrino, vi severa!
Schmach und Unbill zur Genüge		Dolorigas min ja tiaj
Widerfuhr mir bei den andern:		vortoj viaj; jam suferis
Sei nicht herb und laß die Rüge!“		mi sufiĉe de aliaj!“

27 „Weiland rangst du mit dem Bären		27 „Luktis vi kun urs’ kaj rompis
Und zerknicktest ihm die Knochen:		vi la ostojn ja de tiu:
Hat dich jetzt beim Blumenbrechen,		Ĉu dum flor-rompado pikis
Feiner Knab’, ein Wurm gestochen?		vin insekt’ aŭ vermo iu?

28 Hat, mit dem du lange spieltest,		28 Ĉu vi ploras nun, ĉar skrapis
Endlich dich gekratzt das Kätzchen,		fine vin per sia pinta
Und nun siehst du, armer Junge,		ungo la katet’, kun kiu
Weinend auf dein wundes Tätzchen?“		longe estas vi ludinta?“

29 „Mutter, scharf sind deine Worte,		29 „Akraj estas viaj vortoj;
Schärfer als des Schwertes Hiebe;		luktas ja en mia sino
Doch vernimm: in meiner Seele		unu kontraŭ la alia
Hadern zornig Haß und Liebe.		amo kaj malaminklino.⁷⁾

30 Sprechen muß ich oder sterben!		30 Mi parolos aŭ mi mortos!
Was ich lange stumm getragen,		Kion mi en mia sino
Einem muß ich’s, und von allen		longe portis, mi ĝin povas
Dir nur, Mutter, kann ich’s klagen.		plendi nur al vi, patrino.

31 Gib mir Rat, du weise Wala,		31 Helpu min, min malsanulon,
Kluge Idis, hilf dem Kranken:		min konsilu, saĝulino!
Die ich lieb’, ist eine Christin		Estas, kiun mi nun amas⁸⁾
Und die Tochter eines Franken!“		kristanin’, de Frank’ filino!“

32 Und die Drude, aufgerichtet		32 Jen la druidin’ rektigis
Ihres Leibes Riesenlänge,		sin, profunde ŝi suspiris,
Seufzte tief, und beide Hände		dolorige kaj severe
Hebend, sprach sie schmerzlichstrenge:		jenon al Elmaro diris:

33 „Elmar, geh, du bist verloren!		33 „Jam perdita estas vi! Se
Stünd’ in Brand dir Saal und Scheuer,		brulus la haldomo via,
Minder wäre dir verderblich		malpli estus pereiga
Jene Glut als dieses Feuer.		jena brul’ ol fajro tia.

34 Geh: du gehst zum schwarzen Grafen,		34 Iru al la Franka grafo,
Geh: du gehst zum Sachsenhasser,		ke vin tiu kristanigu,
Beugst dem Kreuz den stolzen Nacken,		antaŭ l’ kruco vi vin klinu
Beugst den Kopf dem Christenwasser.		kaj per akvo vin baptigu.

35 Hast du unsrer blonden Jungfraun		35 Ĉu ne opiniis digna
Keine wert genug gehalten,		vi el virgulinoj niaj
Deines Hofes, deiner Halle,		iun zorgi pie por la
Deines Herdes fromm zu walten?“		dom’ kaj stal’ kaj korto viaj?“

36 Er darauf: „Die Göttermutter		36 Diris li: „La dipatrino
Wägt die Freuden und die Schmerzen;		pesas ĝojojn kaj dolorojn;
Wie der Wind die Wasserwellen		kiel vento akvo-ondojn
Leitet sie die Menschenherzen.		ŝi kondukas la hom-korojn.

38 Denkst du nicht des alten Liedes,		37 Ĉu memoras vi je l’ kant’ pri
das wir oft gesungen haben,		Svanahildo, la aminda,
Wie einst Swanahild, die schöne,		kiu ploris - ni ĝin ofte
Weint’ um einen Wendenknaben,		kantis - pri junulo Vinda. ⁹⁾

39 Weint’ um einen Wendenknaben,		38 Dronis tiu Vinda knabo,
Der verging im Eis der Elbe?		ŝi priploris sian amon;
Lieb’ ich außerhalb des Stammes,		amas mi nun ekstertribe,
Tat nicht Swanahild dasselbe?“		ĉu ne faris ŝi la samon?“

39 Traurig sank das Haupt der Alten:		39 Ŝi mallevis sian kapon:
„Bitter ist es, lang zu leben;		„Jarojn vidis mir fordrivi,
Dunkle Jahre, Reih’ an Reihe		mi malhelon antaŭvidas;
Les’ ich auf den Runenstäben;		triste estas longe vivi.

40 Älter als der Wald, ich kannte		40 Ol la altaj kverkoj tie
Schon als Eicheln jene Eichen,		estas mi jam pli maljuna,
Graue Hünen, deren Häupter		kiuj multajn jarojn kreskis
Jetzt bis in die Wolken reichen.		ĝis ilia alto nuna.

41 Unverstanden wie die Sage,		41 Estas mi jam prae aĝa, ¹⁰⁾
Überalt und fremd im Neuen,		fremda en la novaj aĵoj,
Gleich ich einem morschen Stumpfe		mi egalas al kaduka
Zwischen frühlingsgrünen Maien.		trunko inter maj-verdaĵoj.

42 Schlummerschwer sind meine Augen,		42 Laca estas mi jam ege;
Wandermüde meine Füße;		baldaŭ mi pro mortmalsano
Aus den Sachsengauen bring’ ich		el Saksuj’ salutojn lastajn
Wodan bald die letzten Grüße.		portos al la di’ Votano.

43 Götterschicksal, Menschenschicksal		43 Dia sorto, homa sorto
Ist auf ew’gen Rat gegründet:		estas antaŭdecidita:
Einer bleibt und herrscht. - Dir aber		Unu restas, regas. - Via
Hätt’ ich Beßres gern verkündet.		vojo estas destinita.

44 Geh, ich höre meine Boten,		44 Iru! Aŭdas en la arboj
Die sich in den Wipfeln regen:		mi jam mesaĝiston mian:
Auf des Waldes düstern Pfaden		Sur arbaraj padoj sombraj
Tritt das Schicksal dir entgegen!“ -		vi renkontos faton vian!“ -

45 Elmar ging. - In Wolkenschleiern		45 Iris nun Elmar’. - La luno
Hatte sich der Mond verborgen;		kaŝis sin post nub-kurteno;
Tropfen rauschten auf die Blätter,		pluvo-gutoj susuradis,
Grau und trübe kam der Morgen.		grize venis la mateno.

46 Sonder Rat, mit schwerem Mute		46 Sen konsol’, melankolie
Schritt der Jüngling durch die Loden,		tra l’ arbar’ li iris tiam;
Nie so einsam und vergessen,		tiom fremda kaj soleca ¹¹⁾
Nie so fremd auf eignem Boden.		li sin sentis ja neniam.

47 Was die Wala sprach, das dunkle		47 Kion diris la Valino, ¹²⁾
Rätselwort, wie soll er’s fassen?		kiel li komprenu tion?
Meint sie Götter, die ihm zürnen? -		Ĉu ŝi celis malamikon? -
Meint sie Menschen, die ihn hassen? -		Ĉu koleran iun dion? -

48 Geh nur, Elmar; holde Mächte		48 Iru vi nur! Bonaj fortoj ¹³⁾
Sind dir nah auf allen Wegen:		ankaŭ gardos vin estonte:
Auf des Waldes grünen Pfaden		Sur arbaraj padoj iras
Tritt das Schicksal dir entgegen.		vi al via fat’ renkonte.

Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05).		Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude" de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, 1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfred Retzlaff (1938-11-04).

		1) aŭ: \\Solis ŝi kun sia hundo,\\ŝi kun siaj dioj solis,\\kiuj en birdvoĉoj kun ŝi\\aŭ en ŝtormveter' parolis.
		2) aŭ: \\sola kun la dioj, kiuj
		3) La Nornoj (vidu PIV) estas laŭ la ĝermana mitologio diinoj, kiuj destinas la sorton de la homoj, ili korespondas al la Parcoj de la greka mitologio.
		4) aŭ:\\verde lia okul-brilo;
		5) aŭ:\\Malfermita al vi estas\\ja la vojo al-amika,\\ sed sur vojo ne paŝata\\kreskas arbustaro pika.
		6) aŭ:\\Ĉe l' ofero-ŝton' okazis
		7) aŭ:\\„Akraj estas viaj vortoj;\\luktas ja en mia koro\\unu kontraŭ la alia\\amo kaj malamfervoro.
		8) aŭ:\\Estas tiu, kiun amas\\mi, de l' Franka graf' filino!"
		9) Vindoj aŭ Vendoj estas alia nomoj por la Slavoj. La Germanoj (kaj verŝajne ankaŭ iliaj antaŭuloj, la ĝermanaj triboj) nomis siajn orientajn najbarojn tiel, en la germana lingvo: Wenden.
		10) aŭ:\\Estas mi sagao-aĝa,
		11) aŭ:\\tiom sola, forgesita\\estis li ĝis nun neniam.
		12) Laŭ la ĝermana mitologio estics Wala, esperante: Valino, la nomo de iu profetino aŭ ĝenerale profetino.
		13) aŭ:\\Iru vi, Elmaro! Bonaj\\fortoj gardos vin estonte:

Friedrich Wilhelm Weber,Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude

Friedrich Wilhelm Weber,Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino

Friedrich Wilhelm Weber,
Dreizehnlinden, Kapitel 8, Die Drude

Friedrich Wilhelm Weber,
Dektritilio, ĉapitro 8, La druidino