| eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn |
| verkinto [voknomo] | titolo | lingvo | publikigo | identiga kodo | lasta modifo | aspekto |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Friedrich Wilhelm Weber | * Dreizehnlinden, Kapitel 3, Auf dem Habichtshofe | Germana | Arg-232-117 | 2015-02-11 18:29 Manfred | nur tiun aldonu | |
| Manfredo Ratislavo | Dektritilio, ĉapitro 3, Sur la Akcipitra korto | Esperanto | Arg-233-117 | 2015-02-11 18:36 Manfred | nur tiun forigu |
Friedrich Wilhelm Weber, |
| tradukita de Manfredo Ratislavo |
| 1. |
| 1 Diris la sinjor' Elmaro |
| al ĉasista aro sia: |
| "Vi pendigu la ĉasaĵon |
| al la arbo, la tilia! |
| 2 Zorgu por la ĉasilaro |
| kaj la hundoj", li admone |
| diris, "poste vi mem manĝu, |
| la manĝaĵo gustas bone. |
| 3 Lerte tiam tiu urso |
| estu de vi distranĉota, |
| ke la fel' ne difektiĝu, |
| estu ĝi al graf' sendota. |
| 4 al la grafo minacita |
| de ĉi tiu best' survoje, |
| kiam tiu kun filino |
| sia hejmen rajdis foje. |
| 5 Mi hodiaŭ venkis tiun! |
| Brave ĝi ja sin defendis |
| kontraŭ mia hundoj, kiuj |
| al ĝi ĉe la gorĝo pendis.1) |
| 6 Mi ja estus domaĝinta |
| lin, la reĝon de l' arbaro, |
| sed tranĉile mi mortigis |
| lin pro lia malbonfaro. |
| 7 Se kun viroj aŭ kun hundoj |
| ja batalus li pro io:2) |
| Sed timigi knabineton, |
| tro kaprica estis tio!" |
| 8 Salutinte per la lanco |
| Suprensaltis nun Elmaro |
| al la halo, dum sonadis |
| vokoj de la ĉasistaro. |
| 9 Plie nun la brusto larĝa |
| levis sin de la junulo, |
| estis ruĝa lia vango |
| kaj pli hela la okulo. |
| 10 Kapskuante siajn buklojn |
| paŝis li tra l' halo ombra, |
| timetigis liaj paŝoj |
| lin en la silento sombra. |
| 11 Kie iam en la domo |
| ludis la idar' petola, |
| tie ĉe l' malvarma forno |
| staris li nun tute sola. |
| 12 Ĉirkaŭ li, ĉe sombraj muroj, |
| urskranioj kaj ĉasiloj, |
| cervkornaroj, bizonkornoj, |
| granda aro de armiloj. |
| 13 Kverkaj vandoj, kverkaj traboj, |
| kverka planko estis tie, |
| kiel en arbar' soleca |
| vintra tristo regis ĉie. |
| 2. |
| 14 Kie fluas tra fragmitoj |
| kaj fraksenoj rivereto |
| murmuranta ion, kuŝis |
| la kortdomoj ĉe monteto |
| 15 sub tilioj kaj sub ulmoj, |
| kun la larĝaj pajltegmentoj |
| musk-kovritaj, kiuj ŝirmis |
| kontraŭ ĉiuj fortaj ventoj. |
| 16 Estis ĉevalkapoj lignaj |
| sur la gabloj de la domoj, |
| laŭ la moro de l' praavoj, |
| por deteno de la gnomoj. |
| 17 Etendiĝis kampoj, forstoj |
| de la kort' ĝis malproksimo, |
| estis akvoj kaj montfirstoj |
| de l' pratemp' terena limo. - |
| 18 Kiam la popolmigradoj |
| ŝtormis el la oriento |
| tra l' germanaj kampoj kiel |
| sur la maro ega vento, |
| 19 kiam el la nordo suden |
| iris la sukcenfiŝistoj, |
| la romiajn valoraĵojn |
| rabis la Spesart-ĉasistoj, |
| 20 kiel firmaj kverkoj sidis |
| sur liberaj grundoj tie |
| tiu nobla Saksa gento, |
| vivis ĉiam tradicie. |
| 21 Kultivadis ili agrojn, |
| paŝtis ŝafojn sur paŝtejoj, |
| zorge bredis ili bovojn |
| kaj ĉevalojn sur herbejoj; |
| 22 laŭ prapatra mor' ekzercis |
| salton, ĵeton kaj defendon, |
| prenis tuj armilon feran, |
| venĝi krimon aŭ ofendon; |
| 23 faris ili medon sian, |
| ĉasis en arbaroj spite, |
| servis ĉe ofer-kaldronoj |
| la malnovajn diojn rite. |
| 24 Sur la Akcipitra korto, |
| en la domo familia, |
| loĝis jam la Falkaj filoj |
| longe, unu post alia, |
| 25 Maldisturbe kaj honore, |
| ĝis ĉe l' Rejno incendiĝis |
| brulo, kiu mont-al-monte |
| tra Saksujo traruliĝis. |
| 26 Ho, milit' kun Karl', la Franko! |
| Ho, milit'! Patrinoj plendis. |
| Ho, milit'! Dum tridek jaroj |
| sin Saksujo ja defendis! |
| 27 Tre vundiĝis en batal' la |
| patro de Elmar', doloro |
| lin turmentis tre, sed plie |
| tiu vundo en la koro. |
| 28 Senpotenca kaj senrajta |
| estis nun la Saks', la Franko |
| tretis lin samkiel lacan |
| apron kun borita flanko. |
| 29 La edzino, kiu konis |
| multajn kaj sanigajn teojn, |
| el folioj kaj el floroj, |
| miksis sukojn kaj oleojn. |
| 30 Druidin' murmuris vortojn, |
| gratis runojn, sorĉajn signojn, |
| por forigi la malsanon |
| ĵetis ŝi la fagajn lignojn. |
| 31 Per radikoj kaj per vortoj |
| mildigeblas ja sufero, |
| sed plej bona kuracilo |
| estas tombo en la tero. - |
| 32 Plore la patrino diris |
| al la knabo orfa frue: |
| "Kiu ame, serioze |
| vin edukos nun instrue?" |
| 33 Abomeni la novaĵojn |
| ŝi instruis al l' infano, |
| kvankam ŝin minacis ŝia |
| frato, episkop', kristano. |
| 34 La fervora frato, kiun |
| indignigis kaj doloris, |
| ke fratin' rigidanime |
| de la kristanismo foris. |
| 35 La arbara druidino |
| la heroojn ne forgesis, |
| diojn timi kaj adori |
| admonadi ŝi ne ĉesis. - |
| 36 Knabeduk' postulas duron. |
| Sendis oni en la foron |
| al fratgento la orfulon, |
| por ellerni viran moron. |
| 37 Gastparenca al la Falka |
| domo estis Tiatgrimo, |
| pastro de Votan', loĝanta |
| en marborda malproksimo. |
| 38 Estis propra al ĉi tiu |
| la nordlanda pensopleno, |
| sciis tiu diri ion |
| aŭ nenion laŭ konveno, |
| 39 runojn montris al Elmaro, |
| aŭskultanta kun admiro, |
| kiam li klarigis sencon |
| de tre saĝa iu diro. |
| 40 Pri profetaj vortoj mornaj, |
| pri batalo de Donaro, |
| di-pereo, mond-novigo |
| li rakontis al Elmaro. |
| 41 Li rakontis la sagaojn |
| pri Gudruno, la reĝino, |
| pri la morto de Sigfrido |
| kaj la venĝ' de Krimhildino. |
| 42 Je l' komenco, je la fino, |
| ĉiam diris li nur tion: |
| "Ni malbenu kaj malamu |
| tiun Frankon, ties dion!" |
| 43 Jaroj pasis, plenkreskinta |
| estis jam la knab' Falkida, |
| maldirema kaj trankvila, |
| tamen ankaŭ sciavida. |
| 44 Ofte li rigardis sonĝe |
| en la ondojn de la maro, |
| revis rigardante, kiam |
| suden flugis grua aro. |
| 45 Ĉu li pensis je la kora |
| mallibera hejma tero? |
| Je l' patrino jen sidanta |
| ĉe la forno sen espero? |
| 46 Je malgranda knabineto, |
| kiun estis li savinta |
| el laget', en kiun estis |
| tiu tiam enfalinta? |
| 47 Kiu lin brakumis ride; |
| pala, ruĝa kaj plorante, |
| lin kisante: "Ho Elmaro, |
| ne malkaŝu ĝin!" dirante? |
| 48 Sigelitaj estis liaj |
| lipoj ja de la knabino, |
| sed la koro ĉiam vokis: |
| "Hildegundo, karulino!" - |
| 49 Tiatgrim', la griza, diris: |
| "Ĉu la Falko estas laca |
| de la kaĝ', ne volas resti |
| plu en mia domo paca? |
| 50 Flugu al Torkelo, kiu |
| nun atakas tiujn Frankojn; |
| en haveno la drakŝipoj |
| banas ja la sombrajn flankojn." |
| 51 Al la Frankoj kun Vikingoj? |
| Ŝipveturo venĝoprena? |
| Kiel li rapide ŝanĝis |
| veston kun ĉemizo ĉena! |
| 52 Gaje estis en ŝtormbruo |
| rajdi sur la ondĉevalo |
| dumsomere, vund' je vundo, |
| sin mezuri en batalo. |
| 53 Ja plezuris sidi vintre |
| kun kunuloj en pinhaloj, |
| aŭdi kantojn de kantistoj |
| pri herooj kaj bataloj. |
| 54 Saĝa estis jena Sakso |
| en kverelo virdisputa, |
| sin detenis de drinkado, |
| ĉe virinoj estis muta. |
| 55 Kelka bela nordanino |
| lin rigardis simpatie, |
| kiam li sen kapsaluto |
| preteriris mute ie. |
| 56 La fratino de l' vikingo |
| brodis florojn kaj foliajn |
| ornamaĵojn en teksaĵon, |
| kaj kun tiuj pensojn siajn. |
| 57 Ĉesu revi, knabineto! |
| Falk' ne restas sur la tero. |
| Se vi kredas lin kaptita, |
| ĝi jam flugas en aero. |
| 58 Haste flugis li jam hejmen, |
| oni estis lin vokinta |
| al malsana la patrin; |
| sed li trovis ŝin mortinta. |
| Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 3, Auf dem Habichtshofe" de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, *1938-11-04). |
| 1) aŭ: morde ĉe gorĝ' lia pendis. |
| 2) aŭ: batalintus li pro io: |