Joachim Gießner,
Lokomotivo forgesita |
| |
| Krepuskas, dense sinkas la vespero, |
| kaj nigraj nuboj flugas tra l'ĉiel'. |
| Nek lun', nek stel', obskur-danĝera sfero, |
| senbrile nur minacas la malhel'. |
| |
| Alproksimiĝas fino de l'deĵoro, |
| al hejmo iros nun la trakforkist', |
| ĉar baldaŭ servos - en kvarona horo - |
| por nokt-deĵor' alia komutist'. |
| |
| Jam venas li, amika salutado. |
| "En ordo estas ĉio tie ĉi." |
| Kaj fulme post deĵoro-transdonado |
| el regadejo malaperas li. |
| |
| "Veter' diabla", pensas l'alternulo, |
| "eĉ pluvas nun, malbone vidas mi". |
| Sed venas trajnoj, kaj laŭ la regulo |
| esploras, fiksas itinerojn li. |
| |
| Post tio eta paŭzo kaj trankvilo. |
| Li prenas seĝon, iom da ripoz'. - |
| "Ha, kio estas tio? Ruĝa brilo! |
| ĉu sonĝ'?" Terura la supoz'. |
| |
| Ĉar tie en apuda parko-trako |
| lokomotivoj parkas laŭ kutim'. |
| "Ĉu eble mi pro tutsenzorga ago |
| forgesis ion?" Ŝvitas li pro tim'. |
| |
| Rapide tra l'fenestro malfermita |
| ekkoni provas la objekton li: |
| konturo ŝajnas, io renversita, |
| kun bufro-bloko certe kolizi'! |
| |
| Sin klinas el fenestro kun fajfilo, |
| per lamp' signalas, fajfas sen rezult'. |
| Nek mov', respond', horora nur trankvilo. |
| Ho, venos de l'stacia ĉef' tumult'. |
| |
| Alproksimiĝas li kun stranga sento. |
| Ĉu mistifikis lin fantom-figur'? |
| Ekdubas li pri propra la prudento - |
| lokomotivo mankas, jen lanterno nur. |
| |
| Ĉu povas fidi li al la okulo, |
| fitrompis nokta halucinaci'? |
| Sed tamen kontraŭ la signal-regulo |
| troviĝas la lanterno tie ĉi. |
| |
| Lanterno ruĝa, kiun la kolego |
| amuze metis fine de la trak'. |
| Ĝi zorgis pri terura ekscitego |
| - al trakforkisto mankas nun konjak'. |
| |
Verkinto de tiu ĉi Esperanta poemo estas
Joachim Gießner (*1913-12-23 -
†2003-11-25). |
