| eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn |
| verkinto [voknomo] | titolo | lingvo | publikigo | identiga kodo | lasta modifo | aspekto |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Friedrich Wilhelm Weber | * Dreizehnlinden, Kapitel 11, Vogelfrei | Germana | Arg-1929-958 | 2015-04-06 22:38 Manfred | nur tiun aldonu | |
| Manfred Retzlaff | Dektritilio, ĉapitro 11, Eksterleĝa, | Esperanto | Arg-1930-958 | 2015-04-06 22:32 Manfred | nur tiun forigu |
Friedrich Wilhelm Weber, |
| tradukita de Manfred Retzlaff |
| 1 Diris la forĝist’: „Jam preta |
| estas la serur’, filino! |
| Estas ĝi fidinda, portu |
| ĝin al via sinjorino! |
| 2 Eĉ Vilando artifike ) |
| pli ne povus tion fari. - |
| La ridaĉon, vi knabaĉo, ) |
| povas vi al vi ja ŝpari! |
| 3 Vi jam la matenon tutan |
| grincas pro plezuro ia, |
| kvazaŭ iu predo grasa |
| restis en kaptilo via. |
| 4 Vi foriĝu! Vi atentu |
| bone pri la grego ŝafa, |
| por ke ĝi ne damaĝiĝu |
| sur la vintra kampo grafa. |
| 5 Diris tiu: “Jes, hieraŭ ) |
| estis nobla best’ kaptata; |
| volas la sinjoro Gero |
| ja, ke estu ĝi rostata.” |
| 6 „Malamegas li la Falkon,” |
| diris la forĝisto tiam, |
| „batis Sakso Sakson plie |
| ol la Frank’ ĝin faris iam. |
| 7 Kiel hundo infektita |
| de rabio nobelulo |
| nobla estis forlasata |
| pro malam’ de maliculo. |
| 8 Ho fiera Falk’! Troviĝas |
| pli fidela kor’ neniu! |
| Tie li mem venas! Vidu, |
| kiel afliktiĝis tiu!” |
| 9 Venis jen Elmar’; Dithelmo |
| post li kun ĉevalo paŝis; - |
| Tiu ĉi koleron sian |
| kaj la larmojn ne malkaŝis. |
| 10 Jen Elmaro: „Majstro Fulko, |
| vin pri lasta servo peti |
| volas mi. Bonvolu firmajn |
| ferojn sur la hufojn meti. |
| 11 Vi klopodu, bonajn ferojn |
| fari nun per arto via |
| por ĉi tiu besto; longa ) |
| estos ja vojaĝo mia. |
| 12 Estas tiu ĉi ĉeval’ ne |
| la plej nobla, la plej bela; |
| sed por la voj-akompano ) |
| estas ĝi la plej fidela.” |
| 13 Jen la viron, la ĉevalon |
| mute la forĝist’ rigardis; |
| tiam metis li la feron |
| en la karbojn, kiuj ardis. |
| 14 Kolerege li ĝin batis, |
| ke l’ amboso muĝis ĝeme, |
| ke la fundamentoj bruis |
| kaj la traboj kantis treme. |
| 15 Plie batis li la feron, |
| ĝis fajreroj elŝpruciĝis, |
| ĝis la arde ruĝa stango |
| kiel vermo ekkurbiĝis. |
| 16 Sed subite por ĉagreno |
| sinkis lia man’, li metis |
| la martelon suben kaj la |
| feron en angulon ºetis. |
| 17 Mi ne povas fari tion! |
| Vi ne devas nin forlasi! |
| Pro fiulo tia danda |
| ni vin vidu nun forpasi? |
| 18 Ni forlasas niajn diojn, |
| ni, de l’ praa kredo anoj; |
| kiel ni lin, nin malamas |
| tiu dio de l’ kristanoj. |
| 19 Nur se pentos ni la krimon, |
| kun armilo en la mano, |
| kaj kun li repaciĝinte, |
| - tiam helpos nin Votano. |
| 20 Lastan nokton en ŝtorm-bruo |
| li de l’ nordo tratiriĝis. |
| u li ne koleru? - Kial |
| ni al li malfideliĝis? |
| 21 Antaŭiru vi, Elmaro! |
| Sekvos ni al la batalo! |
| Ree flirtu unufoje ) |
| nia flago kun ĉevalo! |
| 22 Kion spertis vi, por ni ja |
| malhonoro estis tio! |
| Ĉu ne aŭdis vi hieraŭ |
| la alvokon ĉe l’ tilio? |
| 23 Venĝi tiun malhonoron, |
| staras ni ĉe via flanko. |
| Estas fortaj ni, ni rompos |
| la armilojn de la Franko. |
| 24 Duraj estas niaj manoj, |
| la kirasojn ni dismetos; |
| la rajdantojn kun ĉevaloj |
| ni en la marĉejojn ºetos. |
| 25 Niaj malamikoj, tiuj |
| Frankoj, ja ne estas viroj! |
| Danci ili bone povas, |
| dandaj estas kavaliroj! |
| 26 Fiularo! Jam tro longe |
| ni toleris tiun fion! |
| Ni rebatu! Vidukindo, ) |
| la oldul’, li aŭdos tion. |
| 27 Trompis nin la Frankoj, diris |
| ili, ke li kristaniĝis, |
| laca de la batalado, |
| kaj ke li jam entombiĝis. |
| 28 Ĉe l’ Vezero, en arbaro, |
| tie kuŝas li dormante, |
| kun soldatoj kaj ĉevaloj, |
| sian tagon atendante. |
| 29 Ofte, nokte, dum tempesto |
| vekis li kunulojn siajn. |
| Ĉu li aŭdis en la bruo |
| voĉojn lin vokantajn iajn? |
| 30 Kaj malsupren al la Lipo, |
| supren al Vezer’ li iras: |
| ’Estis jam tro frue’ tiam |
| reveninte li sopiras. |
| 31 Pensas mi, ke estas tempo. |
| Se l’ popolo sin starigos |
| ĉie en Saksuj’, li tiam |
| venos kaj nin liberigos. |
| 32 Scias mi ja armilaron, |
| arte de nanar’ faritan, |
| glavojn kaj kirasojn ŝtalajn, |
| en la mont’ akumulitan. ) |
| 33 Lasu soni vi la kornon! |
| Sekvos al venĝovoko |
| la popolo de proksima |
| ka de malproksima loko. |
| 34 Kaj trairos jena krio |
| kiel fajro tra l’ kamparo: |
| Venas la kunbatalantoj, |
| venas ili ar’ post aro! |
| 35 Kiu riskas, tiu venkas! |
| Nur meritas la liberon, |
| kiu ĝin aŭdacas gajni |
| kaj ne perdas la esperon. |
| 36 Venkis foje en batal’ ni; |
| helpis nin Votano tiam: |
| Tian egan sango-fluon |
| oni vidis ja neniam. |
| 37 Ne hezitu ni! Kuraĝon! |
| Ne bridante la koleron |
| batos ni la malamikojn |
| kaj regajnos la liberon.” - |
| 38 “Arde vi ja fantazias, |
| Fulk’, respondis jen Elmaro, |
| “blanka kiel neĝ’ sur mont’ ja |
| estas via kaphararo. |
| 39 Kara Fulk’, ĉu kredas vi, ke |
| nunaj homoj tuj vekiĝas |
| je la voko al batal’, ke |
| ili entuziasmiĝas? |
| 40 Kvankam la popol’ koleras, |
| emas iri al batalo, ) |
| la nobelular’ preferas |
| malstreĉiĝi en domhalo. |
| 41 Spertis mi kuraĝon ties, |
| kiam estis en danĝero |
| mi hieraŭ! Regas ilin |
| timo nur kaj malespero. |
| 42 Kiuj ne kuraĝis levi |
| por mi antaŭ tribunalo |
| unu manon, ĉu ĉi tiuj |
| prenos glavon por batalo? |
| 43 Vol’ kaj far’ ĉe ni disegas, ) |
| estas ni tro hezitemaj; |
| murdas la faradon tio, |
| estas ni nur parolemaj. |
| 44 Kiel ĝemas la amboso |
| sub martelo-batoj viaj, |
| grumblas ni, sed sin ne movas |
| pugnoj kaj piedoj niaj. |
| 45 Se en Saksaj viroj fluus |
| varma sang’ tra ĉiu vejno, |
| ne surtretus iu Frank’ ĉi |
| tiun flankon de la Rejno. |
| 46 Havas ni malmolajn manojn, |
| estas ni ja defendemaj; |
| sed ni estas malrapidaj |
| kaj ne estas daŭrigemaj. |
| 47 Nur batali volas Sakso, |
| bati kaj ne militadi, |
| kaj returni poste hejmen |
| por en la arbar’ ĉasadi. |
| 48 Unu tagon, ne pli longe |
| daŭris ties ir’ milita, |
| ĝis la provianto estis |
| formanĝita kaj trinkita. |
| 49 Ne pro malamik-potenco |
| - nin riproĉus jen alia: |
| Vi malvenkis pro malsaĝo |
| propra kaj kolero dia. |
| 50 Tial la danduloj fine |
| estas kontraŭ ni venkintaj, |
| tial nin la dancemuloj |
| estas lukte subigintaj. |
| 51 Volus mi batali sange, |
| se mi povus; nur espero |
| restas ja al ni, ni devas |
| ĝin elteni kun kolero. |
| 52 Nia malamik’ armile |
| pretas por nin ree kapti, |
| nur atendas ŝancon por nin |
| kiel ĉe Verdeno - bapti.. |
| 53 Jam tro multe da nobela |
| kaj kampula sango fluis, |
| kaj tro multajn agrojn ja la |
| malamikoj jam detruis. |
| 54 u ekbruligite ardu |
| ree kortoj kaj kabanoj? |
| u suferu la malsaton |
| ree niaj kamparanoj? |
| 55 Tro kuraĝa ul’ kuregas |
| furioze en fiaskon, |
| laŭ berserka maniero; |
| saĝa viro portas kaskon. |
| 56 Homa saĝo ne utilos, |
| kaj la dioj ja decidas; |
| pasis ja la pasinteco, |
| la estonton mi ekvidas. |
| 57 Lasu iri min! Al mi nun |
| restas je l’ disiĝa horo |
| nur manplen’ de hejma tero; |
| mi ĝin portas sur la koro. |
| 58 Fulk’, nun faru vi, pri kio ) |
| mi vin petis!” - Kaj ĝemante, |
| pale la forĝisto paŝis |
| al la forĝo-forno lante. |
| 59 Forĝis la hufo-ferojn |
| ilin per martel’ frapante, |
| najlis ilin sub la hufojn |
| vortojn de dezir’ flustrante: |
| 60 Kara ĉevaleto,firma |
| estu la huffero-kvaro, |
| kiun mi farinta estas: |
| Jen la beno de Donaro! |
| 61 Rekte iru, kiam iras |
| hejmen vi aŭ tra arbaro; |
| La malbon’ forestu fore: |
| Jen la beno de Donaro! |
| 62 Se rompiĝos viaj kruroj, |
| rekuniĝu la ostaro, |
| kaj fermiĝu viaj vundoj: |
| Jen la beno de Donaro! |
| 63 Kara ĉevaleto, servu |
| vi fidele al Elmaro! |
| Portu lin al la feliĉo: |
| Jen la beno de Donaro! |
| 64 Fartu bone!” - Jen la Falko: |
| “Mi vin dankas, majstro pia! |
| Akompanos min spiritoj |
| bonaj sur vojaĝo mia. - |
| 65 Nun adiaŭ vi, Dithelmo! ) |
| Premu ambaŭ miajn manojn! |
| Laste vi de mi salutu |
| kore la samideanojn! ) |
| 66 u vi ploras? Dolorigas, |
| vidi maljunulan ploron! |
| Devas ni nun adiaŭi! - |
| Falkoj havas fortan koron. |
| 67 Tion, kion vi promesis |
| iam al patrino mia, |
| tenis vi. u nin arbitre |
| agu Frank’ sur korto nia? |
| 68 Vi ja scias, ke laŭjuĝe |
| reĝa iĝis korto nia; ) |
| povas esti, ke en tiu |
| jam ekloĝis Franko fia. |
| 69 Viajn larmojn vi sekigu |
| kaj ne tro malĝoja estu! |
| Ke mi hejmen venos iam, |
| ni esperu kaj vi restu! |
| 70 Diru vi, Imin’, al via |
| kara sinjorino ion - |
| Ne - mi estas eksterleĝa - |
| Diru vi al ŝi nenion! |
| 71 Nur transdonu tiun ringon, |
| memorigu ŝin ĉi tio! |
| Mian glavon ŝi konservu, |
| ĝis - min hejmen lasos dio.” |
| 72 Li forrajdis, dum la vento |
| tra l’ siring-arbedoj iris; |
| falis ties lastaj beroj, |
| la foliojn ĝi forŝiris. |
| 2 |
| 73 Staris ĉe l’ malhela rando |
| de l’ arbaro junulino, |
| ĉe filikoj kaj rubusoj, |
| apud iu alta pino, |
| 74 en profunda pripensado |
| kaj klininte kapon sian; |
| malsekigis fridaj gutoj |
| blankan toloveston ŝian. |
| 75 Ĉu ŝi estis elirinta |
| el la ĉerk’? u estis tiu |
| el mizeraj la animoj, |
| kiuj ĉirkaŭvagas, iu? |
| 76 Kaj senmove ŝi rigardis |
| la forĝejon tie tiam; |
| enaere supreniĝis |
| jen la fumo kiel ĉiam. |
| 77 Kiel ĉiam ĉe l’ ĉielo |
| grizaj nuboj buliĝadis, |
| tra la valo rivereto |
| susurante trafluadis. |
| 78 Kiel ĉiam martelado |
| sonis el la malproksimo; ) |
| sed - subite elbuŝigis |
| mutan krion ŝi de timo. |
| 79 Staris viroj jen, ĉevalon |
| tenis iu ĉi bridilo; |
| surseliĝis la alia |
| kaj forrajdis en trankvilo. |
| 80 Vidis ŝi fermiĝi post li |
| la arbaron; ŝi lin mute |
| adiaŭis, tiam sian |
| manon svingis ŝi salute. |
| 81 Levis ŝi la manojn, kantis |
| ŝi mallaŭte: “Mia kara, |
| fartu bone, ho amiko, |
| kor-amiko jam multjara! |
| 82 Tie, kien iras tiu, |
| tie estu paco tia, |
| kia regis, kiam estis |
| sur la Ter’ la filo Dia. |
| 83 Tiu, kiu savis nian |
| mondon, gardu de danĝero |
| Lin; en sia graco helpu |
| tiun Li sur fremda tero; |
| 84 Se nun tiu forvojaĝas, |
| ĉu tra landoj, ĉu sur maro, |
| akompanu lin survoje |
| la ĉiela anĝelaro. |
| 85 Akompanu lin fidele |
| la Sinjoro de l’ ielo, |
| kies gvidon iam fidis |
| la popol’ de Izraelo. |
| 86 Kaj vi Sankta Virgulino, |
| vi benita, kiu, kiam |
| plendis pri mizero iu, |
| ne rifuzis helpi iam: |
| 87 Surgenue, plore mi vin |
| petas, virgulino kara: |
| Gardu lin, li estas mia |
| koramiko jam multjara!” - |
| 88 Sinkis ŝi sur la genuojn, ) |
| falis teren gutoj larmaj, |
| blovis tra la abiaro |
| brizoj de aŭtun’ malvarmaj. - |
| 89 Iru nun, afliktulino! ) |
| Vin ekaŭdis ja anĝelo; |
| viajn petojn plore portos |
| tiu ĉi al la ĉielo. |
| 90 Enarbare la krepusko |
| interarbe ŝpinis retojn; |
| ŝanĝis la arbar-estaºoj ) |
| kaŝe inter si sekretojn. |
| 91 Ekparolis jen la pigo: |
| „Ĉu vi vidis, ke Elmaro |
| tra l’ arbaro rajdis sole, |
| sen ĉasisto, sen hundaro?“ |
| 92 Diris la garol’: „Ho ve, vi |
| fia birdo de l’ hadeso, |
| lin, la mortmalsananan viron, |
| ĉirkaŭflugis vi sen ĉeso.“ |
| 93 Rubekolo vokis laŭte:1) |
| „Estas birdo mi libera, |
| vivas mi ekstere, estas |
| li libera-leĝekstera!“2) |
| 94 Jen pice’: Ŝanceliĝante |
| li sur la ĉevalo sidis; |
| kaj la reĝa mesaĝisto |
| kun malico lin priridis.“ |
| 95 Diris kverk’: „Li pensis, ke li |
| kiel mi enradikiĝis |
| firme, sed pli forta estas |
| ruz’, al kiu li subiĝis.“ |
| 96 „Plejmaljuston devis sperti |
| tiu ĉi plej pia viro; |
| la kuraĝ’ lin ne protektis“, |
| diris melo kun suspiro. |
| 97 Diris urs’: „Min ne afliktas, |
| se li spertas nun amaron; |
| li mortigis mian onklon, |
| kiu regis la arbaron.“ |
| 98 Diris lupo: „Se ĉeestus |
| tuta parencaro mia, |
| baldaŭ kuŝus sur la tero |
| nur ostar’ kaj jako lia.“ |
| 99 Ridis vulpo: „Mi tre ĝojas,3) |
| kiam miaj kontraŭuloj |
| sin disŝiras kaj dismordas; |
| longe vivas la riduloj!“ |
| 100 Erinac’, sin buligante, |
| diris: „Vi friponoj fiaj, |
| la arbaron vi putrigas |
| ja per putraj vortoj viaj.“ |
| 101 „Estas falka maniero“, |
| diris tiam la buteo, |
| „spite ĉiam al la spito, |
| malgraŭ vundoj, malgraŭ veo.“ |
| 102 Korvo diris: „Lin kondukos |
| lia vojo al Danio; |
| neĝo falos sur la vojon, |
| longa vojo estas tio.“ |
| 103 Flustris sorpo: „Se li havus |
| vergon el branĉaro mia, |
| forto sorĉo lin sekure |
| gvidus sur vojaĝo lia.“ |
| 104 Kantis merl’: Ĉe lia kort’ mi |
| loĝis bone. Kion miaj |
| kuzoj diros revenontaj |
| el la sud’ al nestoj siaj?“ |
| 105 Pego jen: „Sekretajn runojn |
| legis mi sub arboŝelo. |
| Ke li baldaŭ venu hejmen, |
| ke lin gardu la ĉielo!“ |
| 106 Kantis la alaŭdo: „Por lin |
| tuj saluti, kiam estos |
| burĝoninta la sambuko, |
| mi dumvintre hejme restos.“ – |
| 107 Trankviliĝis; tra l’ betulo |
| flustris kaj trablovis io |
| tre mallaŭte, kvazaŭ sonĝe; |
| sed ne kompreneblis tio. |
| 108 Susuretis tra l’ fragmito |
| riveretaj ondoj flue: |
| „Valen glitu al la Neto |
| kaj de tie plu kaj plue, |
| 109 ke malhelpu lian fuĝon |
| la virinoj de l’ Vezero!1) |
| Devas resti tiu, kiu |
| apartenas al hejmtero.“ |
| 110 Gufo aŭdis en rokfendo, |
| en soleco, kolerante, |
| funde en la brustplumaron |
| sian bekon enborante.2) |
| 111 „Kia bruo pro la ulo! |
| Kia stulto estas tio! |
| Por ĉi tiu ĝusta estas1) |
| ja nur sia opinio! |
| 112 Estas sane sin deteni |
| de la propra opinio. |
| Pensu kiel la fortuloj! |
| Estas pli utila tio. |
| 113 Kio estas justo? Estas |
| ĝi ja nur potenca volo;2) |
| kiel branĉo en la ŝtormo |
| fleksas sin sub ĝi homkolo. |
| 114 Libereco estas, plaĉon |
| kaj plezuron nur sentante |
| cedi al fremdula volo, |
| pri la propra rezignante. |
| 115 Ĉar utile estas, kuri |
| kun la trup’ de l’ potenculoj, |
| nur tra malfermitaj pordoj,3) |
| ĉiam kun la sekvantuloj. |
| 116 Amo, am’ al proksimulo? |
| Furiozo estas tio! |
| Amas mi nur la malamon; |
| Am’ ja estas fimanio. |
| 117 Plezurigas plej damaĝo!4) |
| Estis ja konsola tio, |
| kiel ambaŭ sin dishakis, |
| pro kolero, pro envio. |
| 118 Ho envi’, vi dolĉa knabo! |
| Ho koler’, vi rava ulo! |
| Enviulo estas pia, |
| milda estas kolerulo! |
| 119 Nur disŝiru reciproke |
| vian haŭton, vian veston! |
| Per la plumoj elŝiritaj |
| povos ŝtopi mi la neston.“ |
| 120 La maljuna enviulo |
| grumblis plu kaj ridis fie: |
| „Fanfaronu nur, vi homoj! |
| Saĝaj vi ne estas plie! |
| 121 Nek instruis de l’ katedro |
| min prior’ de monaĥejo, |
| nek mi sidis ĉe la patroj |
| sur la benko de lernejo. |
| 122 Stultaj estas vi, malmulton |
| ja ekkonas homracio; |
| mi. la birdo de Minervo, |
| havas multe pli da scio. |
| 123 Estas mi ja la plej saĝa |
| el la bestoj sur la Tero, |
| kiuj pensas kaj baraktas |
| daŭre kontraŭ mortdanĝero. |
| 124 Ĉiam faras ni la ĝuston, |
| ne nin provu malpravigi! |
| Se l’ moral’ ne estas ĝusta,1) |
| devas vi ĝin alĝustigi. |
| 125 Via virto? Vi fiuloj! |
| La alian trompas ĉiu, |
| ĉu per multekosta robo |
| aŭ kitel’ sin vestas iu. |
| 126 Vi hodiaŭ estas gajaj, |
| sidas kune en konsento; |
| morgaŭ vi disputos, blovos |
| inter vi malvarma vento. |
| 127 Estas vi bonkoraj, amas, |
| laŭdas unu la alian; |
| morgaŭ vi ekhavos ree |
| inter vi kverelon fian. |
| 128 Via hom-amemo estas |
| artifiko emocia; |
| gravas ja nur la satigo |
| de l’ bezono materia. |
| 129 Se mi manĝis malsufiĉe, |
| al najbar’ mi iras mia; |
| nur pirolo stulta restas |
| sidi nur sur branĉo sia. |
| 130 La patruj’ por mi malgravas, |
| gravas bona pred’. Se ie |
| ĉase mi atingas tion, |
| estas mia hejmo tie. |
| 131 Ami la patrujon? Estas |
| ja plej stulta amo tia! |
| Tiu tiel forpelata |
| estis el patrujo sia. |
| 132 Min ridigas malfortuno. |
| For ĉi tiujn revemulojn! |
| Plej malamas mi ja tiujn |
| stultajn entuziasmulojn!“ |
| 133 Fine li silentis, nur tra l’ |
| arbopintoj vent’ suspiris; |
| el tertruoj kaj rokfendoj |
| nokta fiular’ eliris. |
| 134 Bluaj-ruĝaj nuboj en la |
| okcidento kumuliĝis |
| kiel muroj de kastelo, |
| ĉar la sun’ jam malleviĝis. |
| 135 Kie inter montoj krutaj |
| riveret’ malsupren fluis, |
| tie tra l’ vesper-silento |
| hufo-bato klake bruis. |
| 136 La ĉevalo penis garde |
| la rajdanton suben porti, |
| kvazaŭ scius ĝi, ke devus |
| tiu viro baldaŭ morti.1) |
| 137 Valen plu! El lia vundo2) |
| ruĝa sango subeniĝis, |
| gutis peze sur la selon |
| kaj envente rigidiĝis. |
| 138 Valen plu al la Vezero! |
| Preskaŭ ne videblis io. |
| Jen elstaris tra l’ nebul’ la |
| turo de Dektritilio. |
| 139 La eterna lampo brilis |
| tra krepusko de l’ vespero; |
| ĉe la pordo la rajdanto |
| svenis, sinkis al la tero. |
| 4 |
| 140 En la monaĥejo flagris |
| torĉo-lumoj kaj lumiĝis |
| la vizaĝoj de l’ monaĥoj, |
| kiuj ege afliktiĝis. |
| 141 Staris ili en la ĉelo |
| ĉirkaŭ viro tre vundita, |
| antaŭporde ĉe ĉevalo |
| lia de servist’ trovita. |
| 142 Zorge estis li metita |
| jen sur pelt-kovrita lito; |
| li apenaŭ spiris, estis |
| pala kiel mortigito. |
| 143 Plu elfluis lia sango |
| tra la jak’. Ĉu mort-anĝelo |
| iris jam tra la trankvila, |
| sombra monaĥeja ĉelo? - |
| 144 Diris la abat’: „Konataj |
| Ŝajnas al mi trajtoj tiaj |
| kaj staturo ties, se ne |
| trompas min okuloj miaj. |
| 145 Tiam estis li fortega, |
| freŝe en junec’ floranta, |
| kolerante noble, kiel |
| Sankta Mikael’ ardanta.“ |
| 146 Vido jen: „Mi estas certa |
| - se ne konas tiu iu -, |
| ke de l’ Akcipitra kort’ la |
| Falk’ nomatas estas tiu. |
| 147 Kiam antaŭ kelkaj tagoj |
| portis mi al Badurado |
| la leteron de l’ abato, |
| vidis mi lin dum ĉasado. |
| 148 Estas li. Vestita estis |
| li per kamizolo tia; |
| cervo kuŝis antaŭ li kaj |
| ĉirkaŭ li hundaro lia. |
| 149 Estis li afabla, al mi |
| manĝon kaj trinkaĵon donis; |
| montris li al mi la vojon, |
| ĉar li tiun bone konis. |
| 150 Sed li estas eksterleĝa |
| adoranto de Votano, |
| kaj pro tio akuzita |
| de Akena kortegano. |
| 151 „Regu pac’ en monaĥejo“, |
| diris tiam la abato, |
| „Devas agi ni kun tiu |
| laŭ postul’ de l’ karitato! |
| 152 Bedo, helpe de Ajlrato |
| flegu lin laŭ la regulo |
| Hipokrata, ni aliaj |
| preĝu por la malsanulo! |
| 153 Ili nun malsupren iris |
| al la ejo de la ĥoro; |
| „El profundoj!“ Larm’ ruliĝis |
| sur la vangon de l’ prioro. - |
| 154 Ho Elmaro, mizerulo! |
| Ĉu vi trovos savon tie? |
| La monaĥoj de l’ konvento |
| arte vin ja flegos pie. |
| Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 11, Vogelfrei" de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfred Retzlaff (*1938-11-04). |