Poezio
piece of old paper
Esperanto Angla Germana
bonveniga paĝo Manfredo † listo de la poemoj listo de la tradukaĵoj listo de poetoj Poezio en nombroj registri
 eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn
verkinto  [voknomo] titolo lingvo publikigo identiga kodo lasta modifo aspekto
Christian Wilster Bonden og hans Søn Danish Arg-1074-536 2013-02-10 19:26 Manfred nur tiun forigu
Christian Fürchtegott Gellert * Der Bauer und sein Sohn Germana Arg-1068-536 2013-02-10 19:41 Manfred nur tiun forigu
Hans Erik Jensen La kamparano kaj lia filo Esperanto 1951-06-07 Arg-1072-536 2013-02-10 19:30 Manfred nur tiun forigu

Christian Fürchtegott Gellert,
Bonden og hans Søn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
La kamparano kaj lia filo

 

Christian Fürchtegott Gellert,
Der Bauer und sein Sohn

 
tradukita de Christian Wilster   tradukita de Hans Erik Jensen    
 
En Bondeknøs, som hedde Hans,   Johano, juna kamparan'   Ein guter dummer Bauerknabe,
Der havde været udenlands   post eksterlanda por la san'   Den Junker Hans einst mit auf Reisen nahm,
Med Herremandens Søn et Aar,   vojaĝo kun nobela fil'   Und der, trotz seinem Herrn, mit einer guten Gabe,
Kom hjem til Faders Fæstegaard,   al sia patra domicil'   Recht dreist zu lügen, wiederkam,
Og i den lille Bondebye   revenis kaj en la vilaĝ'   Ging, kurz nach der vollbrachten Reise,
Fortalte han nu stolt og krye   fieris li pro la vojaĝ';   Mit seinem Vater über Land.
Til Fryd for Store som for Smaae,   por ĉies ĝoj' rakontis li   Fritz, der im Gehn recht Zeit zum Lügen fand,
Om hvad i fremmed Land han saae;   pri eksterlando pli kaj pli.   Log auf die unverschämtste Weise.
Men skjøndt en Deel deraf var sandt,   Sed kvankam parto estis ver',   Zu seinem Unglück kam ein großer Hund gerannt.
Var der dog meget Løgn iblandt;   mensog' abundis sen moder'.   "Ja, Vater", rief der unverschämte Knabe,
Thi to Ting læres let paa Reise,   Vojaĝo du kapablojn donas:   "Ihr mögt mirs glauben oder nicht:
At lyve grovt og høit at kneise;   Mensogas ni kaj fanfaronas!   So sag ich Euchs, und jedem ins Gesicht,
Og Hans forstod saa stærkt at lyve,   Ne malpli lerte Hans mensogis   Daß ich einst einen Hund bei — Haag gesehen habe,
Som Hest kan rende, Fugl kan flyve.   ol besto kuras, birdo flugis.   Hart an dem Weg, wo man nach Frankreich fährt,
En Maanedstid omtrent forgik,   Monato pasis, tiam li   Der — ja, ich bin nicht ehrenwert,
Da Knøsens Fader Frederik   pro certa grava komisi'   Wenn er nicht größer war als Euer größtes Pferd."
I næste Kjøbsted Ærind fik,   de l'patro nun en kompani'   "Das", sprach der Vater, "nimmt mich wunder;
Og med sin kloge Søn han gik   promenis al la urb' kun li.   Wiewohl ein jeder Ort läßt Wunderdinge sehn.
Derhen en aarle Morgenstund.   Foriris ili en maten'   Wir, zum Exempel, gehn itzunder,
        Und werden keine Stunde gehn:
        So wirst du eine Brücke sehn
        (Wir müssen selbst darüber gehn),
        Die hat dir manchen schon betrogen
        (Denn überhaupt solls dort nicht gar zu richtig sein);
        Auf dieser Brücke liegt ein Stein,
        An den stößt man, wenn man denselben Tag gelogen,
        Und fällt, und bricht sogleich das Bein."
 
Paa deres Vei de saae en Hund,   kaj vidis hundon dum promen'.   Der Bub erschrak, sobald er dies vernommen.
Og det var godt, at den var bunden,   Feliĉe ligis ĝin kateno,   "Ach", sprach er, "lauft doch nicht so sehr.
Thi baade glubsk og stor var Hunden.   minacis ĝi kun mordmieno.   Doch wieder auf den Hund zu kommen,
"En svær Krabat," var Bondens Ord,   "Jen monstro!" diris Frederik'   Wie groß sagt ich, daß er gewesen wär?
Da frem af Huus med Bjæf den foer.   por ĝia bruo kaj mimik'.   Wie Euer großes Pferd? Dazu will viel gehören.
"O Bagateller!" udbrød Hans,   "Ho, bagatel'!" respondis Hans,   Der Hund, itzt fällt mirs ein, war erst ein halbes Jahr;
"Ifjor da jeg var udenlands,   "pasintan jaron fore trans   Allein das wollt ich wohl beschwören,
Jeg saae en Hund, jeg aldrig Mage,   la lim' mi grandan hundon vidis,   Daß er so groß, als mancher Ochse, war."
Har seet til Hund i mine Dage.   kaj vere mi pro ĝi ne ridis!   Sie gingen noch ein gutes Stücke;
Tæt ved Berlin den kom imod mig,   Mi ĉe Stetino ĝin renkontis;   Doch Fritzen schlug das Herz. Wie konnt es anders sein?
Først blev jeg bange, men jeg stod mig —   ektimis mi, sed ĝin alfrontis!   Denn niemand bricht doch gern ein Bein.
I kjender vel Berlin af Navn,   Stetino - eble kredas vi:   Er sah nunmehr die richterische Brücke,
Og troer den er som Kjøbenhavn,   al Kopenhag' egalas ĝi,   Und fühlte schon den Beinbruch halb.
Jo Pyt! saasandt som her jeg gaaer,   Ho ne! al mi nur fidu vi -   "Ja, Vater", fing er an, "der Hund, von dem ich redte,
Ti Gange større knap forslaaer;   dekoble granda, eble pli!   War groß, und wenn ich ihn auch was vergrößert hätte:
Den Hund, som sagt, den var saa stor,   La hundo, kiun vidis mi -   So war er doch viel größer als ein Kalb."
Ja! I kan troe mig paa mit Ord,   al mia vorto kredu vi -   Die Brücke kömmt. Fritz! Fritz! wie wird dirs gehen!
Jeg selv, som saae den, veed det bedst,   almenaŭ estis - ho, fatal'! -   Der Vater geht voran; doch Fritz hält ihn geschwind.
Den var saa stor som nogen Hest."   egale granda kun ĉeval'!"   "Ach Vater!", spricht er, "seid kein Kind,
Da svared Bonden: "ærlig talt,   De l'patro sonis la respond':   Und glaubt, daß ich dergleichen Hund gesehen.
Det undrer mig, skjøndt overalt   "Mirinde - kvankam en la mond'   Denn kurz und gut, eh wir darüber gehen,
I denne Verden rundtomkring   tre strangajn aĵojn vidas ni;   Der Hund war nur so groß, wie alle Hunde sind."
Man seer saa mærkelige Ting,   okulon propran fidas ni    
At man sit eget Øie knap vil troe.   apenaŭ - ankaŭ same pri rakont'.    
Vi gaae nu for Exempel til en Broe,   Ekzemple venos baldaŭ ni al pont'.    
I mindre end en Time vi den naae,   Ni ĝin atingos post malpli ol hor'    
 
Og over Broen vi nødvendig maae.   - al ni neevitebla koridor'.   Du mußt es nicht gleich übelnehmen,
Paa denne ligger der en Steen,   Sur ĝi troviĝas granda ŝton';   Wenn hie und da ein Geck zu lügen sich erkühnt.
Og over den man brække maa sit Been,   al ni ĝi rompas kruron sen pardon',   Lüg auch, und mehr als er, und such ihn zu beschämen:
Naar man har løiet samme Dag,   se ni mensogis dum la tag' -   So machst du dich um ihn und um die Welt verdient.
Det er en vis og afgjort Sag."   jen vero - kaj neniel blag'!"    
Saasnart han hørte disse Ord,   Aŭdinte tion tuj la fil'    
En Skræk ham strax i Blodet foer;   ektimis kaj pro maltrankvil'    
Om Ørene blev Knøsen heed,   la sango kuris al la kap',    
Af Panden sprak ham Angstens Sved.   li ŝvitis pro angora frap'.    
Da raabte han: "hør, Fader kjær!   Li kriis: "Paĉjo, kara vi,    
At gaae saa stærkt er ikke værd,   tro forte ne rapidu ni!    
I er en gammel Mand og svag,   Por maljunulo la veter'    
Det er saa grumme varmt idag,   tre varma estas ja danĝer'!    
Og man maa spare sine Kræfter.   La forton oni devas ŝpari    
Jeg gaaer just nu, og tænker efter,   kaj pripensadi, kion fari.    
Thi naar jeg mig besinder ret,   Se pri la hundo pensas mi,    
Saa var den tydske Hund ei slet   ne tiom granda estis ĝi,    
Saa stor som jeg fortalte før,   kiom rakontis mi al vi,    
Ja mestendeels jeg sværge tør,   sed certe estis ĝi malpli -    
Den var ei større end en Koe,   egalis eble kun bovin',    
Men dog en prægtig Hund, min Troe!"   sed tamen hundo de kulmin'!"    
Og atter gamle Frederik   Denove ili laŭ la voj'    
Med Sønnen hen ad Veien gik.   iradis, sed sen granda ĝoj',    
Dog Knøsen havde ingen Roe;   ĉar la junulon la rakont'    
Bestandig den fordømte Broe   maltrankviligis, kaj la pont'    
Omkring i Hovedet ham løb;   konfuzon faris pli kaj pli,    
Lidt efter lidt, da gav han Kjøb;   kaj pro la timo cedis li;    
Thi hvem vil ikke gjerne spare   ni ĉiuj ja volonte savas    
De kjære Been for Bræk og Fare?   la krurojn, se ni sanajn havas.    
Og Hans, som sine spare gad,   Johano tial pro la krur'    
Udbrød: "hør, Fader! veed I hvad?   elkriis: "Paĉjo, vorton nur!    
Jeg tænker idelig paa Hunden,   Mi pensas daŭro pri la hundo,    
Vel var den stor, men dog i Grunden   sed pro la vero ĝis la fundo    
Ei nær saa stor, ja neppe halv,   mi diras al vi en konfid':    
Den var ei større end en Kalv."   Egalis ĝi nur kun bovid'."    
 
De atter frem ad Veien gik,   Sed baldaŭ en la horizont'   Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas
Christian Fürchtegott Gellert (Kristiano
Timodio Gelerto, *1715-07.04 -
†1769-12-12).

Pri la verkinto vidu ankaŭ la vikipedian
retejon
http://eo.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert
resp. la germanan version
http://de.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert.
Og Broen snart i Sigte fik.   videbla estis nun la pont'.    
Da haglede den vaade Sved   Por timo fluis al Johan'    
Ad Bondeknøsens Lemmer ned,   laŭ lia haŭto ŝvitfontan'.    
Og just som de sig Broen nærmed,   Nun kaptis li pro la efiko    
Da trak han sin Papa i Ærmet,   la patron forte je l'maniko,    
Og raabte i sin store Knibe:   kaj kriis li en malespero:+    
"Hør, Faer! I kan da vel begribe,   "Ho, paĉjo, nun mi en sincero    
Jeg vilde gjøre Løier kun.   onfesas, ke mi ŝercis nur;    
Hvad jeg fortalte om den Hund,   kaj tio, kion por plezur'    
Som jeg engang i Tydskland saae,   rakontis pri la hundo mi,    
Det var ei saadan at forstaae;   ja estis nura fantazi'.    
Den var saasandt jeg hedder Hans,   Similis ĝi ja laŭ la ver'    
Omtrent som Hunde her tillands."   la hundojn sur la hejma ter'."    
 
Nu Knøs og Bonde begge To   Transpasis ili sen danĝer'    
Kom heldig over denne Broe;   la ponton de mensog' kaj ver'.    
Ei Knøsen stødte sig paa Steen,   La fil' ne pro la fanfaron'    
Ei heller brak han sine Been,   la kruron rompis sur la ŝton'.    
Men reent hans Lyvelyst forsvandt,   Sed velkis lia fantazi',    
Og siden talte han saa sandt,   kaj ĉe la vero restis li.    
At Ingen skulde troet om Hans,   Li ne similis plu al dando    
Han havde været udenlands.   estinta en la eksterlando.    
 
Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en la
Danan de Christian Wilster.

La dana poeto Christian Wilster verkis
tiun ĉi fablan poemon laŭ la poemo "Der
Bauer und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (germana poeto, vivinta 04.07.1715
- 13.12.1769).
     
 
       
 
    Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en
Esperanton de Hans Erik Jensen
(†1973-06-18) en 1951-06-07.

Tiu ĉi traduko estis publikigita en la
revuo "Monataj Informoj" de Silkeborg
Esperantoforening (Danujo).