Ludwig Lazarus Zamenhof,
La vojo |
| |
| Tra densa mallumo briletas la celo, |
| Al kiu kuraĝe ni iras. |
| Simile al stelo en nokta ĉielo |
| Al ni la direkton ĝi diras. |
| Kaj nin ne timigas la noktaj fantomoj, |
| Nek batoj de l'sorto, nek mokoj de l'homoj, |
| Ĉar klara kaj rekta kaj tre difinita |
| Ĝi estas, la voj' difinita. |
| |
| Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante |
| Ni iru la vojon celitan! |
| Eĉ guto malgranda, konstante frapante, |
| Traboras la monton granitan. |
| L'espero, l'obstino kaj la pacienco - |
| Jen estas la signoj, per kies potenco |
| Ni, paŝo posto paŝo, post longa laboro |
| Atingon la celon en gloro. |
| |
| Ni semas kaj semas, neniam laciĝas, |
| Pri l'tempoj estontaj pensante. |
| Cent semoj perdiĝas, mil semoj perdiĝas - |
| Ni semas kaj semas konstante. |
| "Ho, ĉesu!" mokante la homoj admonas - |
| "Ne ĉesu, ne ĉesu!" en kor' al ni sonas - |
| "Obstine antaŭen! La nepoj vin benos, |
| Se vi pacience eltenos!" |
| |
| Se longa sekeco aŭ ventoj subitaj |
| Velkantaj foliojn deŝiras, |
| Ni dankas la venton kaj, repurigitaj |
| Ni forton pli freŝan akiras. |
| Ne mortos jam via bravega anaro, |
| Ĝin jam ne timigas la vento, nek staro, |
| Obstine ĝi paŝas, provita, hardita, |
| Al cel' unu fojon signita! |
| |
| Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante |
| Ni iru la vojon celitan! |
| Eĉ guto malgranda, konstante frapante, |
| Traboras la monton granitan. |
| L'espero, l'obstino kaj la pacienco - |
| Jen estas la signoj, per kies potenco |
| Ni, paŝo posto paŝo, post longa laboro |
| Atingon la celon en gloro. |
| |
Verkinto de tiu ĉi Esperanta poemo estas
Ludwig Lazarus Zamenhof (Ludoviko Lazaro
Zamenhofo, *1859-12-15 - †1917-04-14). |
