Poezio
piece of old paper
Esperanto Angla Germana
bonveniga paĝo Manfredo † listo de la poemoj listo de la tradukaĵoj listo de poetoj Poezio en nombroj registri
 eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn
verkinto  [voknomo] titolo lingvo publikigo identiga kodo lasta modifo aspekto
Christian Wilster Bonden og hans Søn Danish Arg-1074-536 2013-02-10 19:26 Manfred nur tiun forigu
Christian Fürchtegott Gellert * Der Bauer und sein Sohn Germana Arg-1068-536 2013-02-10 19:41 Manfred nur tiun forigu
Hans Erik Jensen La kamparano kaj lia filo Esperanto 1951-06-07 Arg-1072-536 2013-02-10 19:30 Manfred nur tiun forigu

Christian Fürchtegott Gellert,
Der Bauer und sein Sohn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
La kamparano kaj lia filo

 

Christian Fürchtegott Gellert,
Bonden og hans Søn

 
    tradukita de Hans Erik Jensen   tradukita de Christian Wilster
 
Ein guter dummer Bauerknabe,   Johano, juna kamparan'   En Bondeknøs, som hedde Hans,
Den Junker Hans einst mit auf Reisen nahm,   post eksterlanda por la san'   Der havde været udenlands
Und der, trotz seinem Herrn, mit einer guten Gabe,   vojaĝo kun nobela fil'   Med Herremandens Søn et Aar,
Recht dreist zu lügen, wiederkam,   al sia patra domicil'   Kom hjem til Faders Fæstegaard,
Ging, kurz nach der vollbrachten Reise,   revenis kaj en la vilaĝ'   Og i den lille Bondebye
Mit seinem Vater über Land.   fieris li pro la vojaĝ';   Fortalte han nu stolt og krye
Fritz, der im Gehn recht Zeit zum Lügen fand,   por ĉies ĝoj' rakontis li   Til Fryd for Store som for Smaae,
Log auf die unverschämtste Weise.   pri eksterlando pli kaj pli.   Om hvad i fremmed Land han saae;
Zu seinem Unglück kam ein großer Hund gerannt.   Sed kvankam parto estis ver',   Men skjøndt en Deel deraf var sandt,
"Ja, Vater", rief der unverschämte Knabe,   mensog' abundis sen moder'.   Var der dog meget Løgn iblandt;
"Ihr mögt mirs glauben oder nicht:   Vojaĝo du kapablojn donas:   Thi to Ting læres let paa Reise,
So sag ich Euchs, und jedem ins Gesicht,   Mensogas ni kaj fanfaronas!   At lyve grovt og høit at kneise;
Daß ich einst einen Hund bei — Haag gesehen habe,   Ne malpli lerte Hans mensogis   Og Hans forstod saa stærkt at lyve,
Hart an dem Weg, wo man nach Frankreich fährt,   ol besto kuras, birdo flugis.   Som Hest kan rende, Fugl kan flyve.
Der — ja, ich bin nicht ehrenwert,   Monato pasis, tiam li   En Maanedstid omtrent forgik,
Wenn er nicht größer war als Euer größtes Pferd."   pro certa grava komisi'   Da Knøsens Fader Frederik
"Das", sprach der Vater, "nimmt mich wunder;   de l'patro nun en kompani'   I næste Kjøbsted Ærind fik,
Wiewohl ein jeder Ort läßt Wunderdinge sehn.   promenis al la urb' kun li.   Og med sin kloge Søn han gik
Wir, zum Exempel, gehn itzunder,   Foriris ili en maten'   Derhen en aarle Morgenstund.
Und werden keine Stunde gehn:        
So wirst du eine Brücke sehn        
(Wir müssen selbst darüber gehn),        
Die hat dir manchen schon betrogen        
(Denn überhaupt solls dort nicht gar zu richtig sein);        
Auf dieser Brücke liegt ein Stein,        
An den stößt man, wenn man denselben Tag gelogen,        
Und fällt, und bricht sogleich das Bein."        
 
Der Bub erschrak, sobald er dies vernommen.   kaj vidis hundon dum promen'.   Paa deres Vei de saae en Hund,
"Ach", sprach er, "lauft doch nicht so sehr.   Feliĉe ligis ĝin kateno,   Og det var godt, at den var bunden,
Doch wieder auf den Hund zu kommen,   minacis ĝi kun mordmieno.   Thi baade glubsk og stor var Hunden.
Wie groß sagt ich, daß er gewesen wär?   "Jen monstro!" diris Frederik'   "En svær Krabat," var Bondens Ord,
Wie Euer großes Pferd? Dazu will viel gehören.   por ĝia bruo kaj mimik'.   Da frem af Huus med Bjæf den foer.
Der Hund, itzt fällt mirs ein, war erst ein halbes Jahr;   "Ho, bagatel'!" respondis Hans,   "O Bagateller!" udbrød Hans,
Allein das wollt ich wohl beschwören,   "pasintan jaron fore trans   "Ifjor da jeg var udenlands,
Daß er so groß, als mancher Ochse, war."   la lim' mi grandan hundon vidis,   Jeg saae en Hund, jeg aldrig Mage,
Sie gingen noch ein gutes Stücke;   kaj vere mi pro ĝi ne ridis!   Har seet til Hund i mine Dage.
Doch Fritzen schlug das Herz. Wie konnt es anders sein?   Mi ĉe Stetino ĝin renkontis;   Tæt ved Berlin den kom imod mig,
Denn niemand bricht doch gern ein Bein.   ektimis mi, sed ĝin alfrontis!   Først blev jeg bange, men jeg stod mig —
Er sah nunmehr die richterische Brücke,   Stetino - eble kredas vi:   I kjender vel Berlin af Navn,
Und fühlte schon den Beinbruch halb.   al Kopenhag' egalas ĝi,   Og troer den er som Kjøbenhavn,
"Ja, Vater", fing er an, "der Hund, von dem ich redte,   Ho ne! al mi nur fidu vi -   Jo Pyt! saasandt som her jeg gaaer,
War groß, und wenn ich ihn auch was vergrößert hätte:   dekoble granda, eble pli!   Ti Gange større knap forslaaer;
So war er doch viel größer als ein Kalb."   La hundo, kiun vidis mi -   Den Hund, som sagt, den var saa stor,
Die Brücke kömmt. Fritz! Fritz! wie wird dirs gehen!   al mia vorto kredu vi -   Ja! I kan troe mig paa mit Ord,
Der Vater geht voran; doch Fritz hält ihn geschwind.   almenaŭ estis - ho, fatal'! -   Jeg selv, som saae den, veed det bedst,
"Ach Vater!", spricht er, "seid kein Kind,   egale granda kun ĉeval'!"   Den var saa stor som nogen Hest."
Und glaubt, daß ich dergleichen Hund gesehen.   De l'patro sonis la respond':   Da svared Bonden: "ærlig talt,
Denn kurz und gut, eh wir darüber gehen,   "Mirinde - kvankam en la mond'   Det undrer mig, skjøndt overalt
Der Hund war nur so groß, wie alle Hunde sind."   tre strangajn aĵojn vidas ni;   I denne Verden rundtomkring
    okulon propran fidas ni   Man seer saa mærkelige Ting,
    apenaŭ - ankaŭ same pri rakont'.   At man sit eget Øie knap vil troe.
    Ekzemple venos baldaŭ ni al pont'.   Vi gaae nu for Exempel til en Broe,
    Ni ĝin atingos post malpli ol hor'   I mindre end en Time vi den naae,
 
Du mußt es nicht gleich übelnehmen,   - al ni neevitebla koridor'.   Og over Broen vi nødvendig maae.
Wenn hie und da ein Geck zu lügen sich erkühnt.   Sur ĝi troviĝas granda ŝton';   Paa denne ligger der en Steen,
Lüg auch, und mehr als er, und such ihn zu beschämen:   al ni ĝi rompas kruron sen pardon',   Og over den man brække maa sit Been,
So machst du dich um ihn und um die Welt verdient.   se ni mensogis dum la tag' -   Naar man har løiet samme Dag,
    jen vero - kaj neniel blag'!"   Det er en vis og afgjort Sag."
    Aŭdinte tion tuj la fil'   Saasnart han hørte disse Ord,
    ektimis kaj pro maltrankvil'   En Skræk ham strax i Blodet foer;
    la sango kuris al la kap',   Om Ørene blev Knøsen heed,
    li ŝvitis pro angora frap'.   Af Panden sprak ham Angstens Sved.
    Li kriis: "Paĉjo, kara vi,   Da raabte han: "hør, Fader kjær!
    tro forte ne rapidu ni!   At gaae saa stærkt er ikke værd,
    Por maljunulo la veter'   I er en gammel Mand og svag,
    tre varma estas ja danĝer'!   Det er saa grumme varmt idag,
    La forton oni devas ŝpari   Og man maa spare sine Kræfter.
    kaj pripensadi, kion fari.   Jeg gaaer just nu, og tænker efter,
    Se pri la hundo pensas mi,   Thi naar jeg mig besinder ret,
    ne tiom granda estis ĝi,   Saa var den tydske Hund ei slet
    kiom rakontis mi al vi,   Saa stor som jeg fortalte før,
    sed certe estis ĝi malpli -   Ja mestendeels jeg sværge tør,
    egalis eble kun bovin',   Den var ei større end en Koe,
    sed tamen hundo de kulmin'!"   Men dog en prægtig Hund, min Troe!"
    Denove ili laŭ la voj'   Og atter gamle Frederik
    iradis, sed sen granda ĝoj',   Med Sønnen hen ad Veien gik.
    ĉar la junulon la rakont'   Dog Knøsen havde ingen Roe;
    maltrankviligis, kaj la pont'   Bestandig den fordømte Broe
    konfuzon faris pli kaj pli,   Omkring i Hovedet ham løb;
    kaj pro la timo cedis li;   Lidt efter lidt, da gav han Kjøb;
    ni ĉiuj ja volonte savas   Thi hvem vil ikke gjerne spare
    la krurojn, se ni sanajn havas.   De kjære Been for Bræk og Fare?
    Johano tial pro la krur'   Og Hans, som sine spare gad,
    elkriis: "Paĉjo, vorton nur!   Udbrød: "hør, Fader! veed I hvad?
    Mi pensas daŭro pri la hundo,   Jeg tænker idelig paa Hunden,
    sed pro la vero ĝis la fundo   Vel var den stor, men dog i Grunden
    mi diras al vi en konfid':   Ei nær saa stor, ja neppe halv,
    Egalis ĝi nur kun bovid'."   Den var ei større end en Kalv."
 
Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas
Christian Fürchtegott Gellert (Kristiano
Timodio Gelerto, *1715-07.04 -
†1769-12-12).

Pri la verkinto vidu ankaŭ la vikipedian
retejon
http://eo.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert
resp. la germanan version
http://de.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert.
  Sed baldaŭ en la horizont'   De atter frem ad Veien gik,
    videbla estis nun la pont'.   Og Broen snart i Sigte fik.
    Por timo fluis al Johan'   Da haglede den vaade Sved
    laŭ lia haŭto ŝvitfontan'.   Ad Bondeknøsens Lemmer ned,
    Nun kaptis li pro la efiko   Og just som de sig Broen nærmed,
    la patron forte je l'maniko,   Da trak han sin Papa i Ærmet,
    kaj kriis li en malespero:+   Og raabte i sin store Knibe:
    "Ho, paĉjo, nun mi en sincero   "Hør, Faer! I kan da vel begribe,
    onfesas, ke mi ŝercis nur;   Jeg vilde gjøre Løier kun.
    kaj tio, kion por plezur'   Hvad jeg fortalte om den Hund,
    rakontis pri la hundo mi,   Som jeg engang i Tydskland saae,
    ja estis nura fantazi'.   Det var ei saadan at forstaae;
    Similis ĝi ja laŭ la ver'   Den var saasandt jeg hedder Hans,
    la hundojn sur la hejma ter'."   Omtrent som Hunde her tillands."
 
    Transpasis ili sen danĝer'   Nu Knøs og Bonde begge To
    la ponton de mensog' kaj ver'.   Kom heldig over denne Broe;
    La fil' ne pro la fanfaron'   Ei Knøsen stødte sig paa Steen,
    la kruron rompis sur la ŝton'.   Ei heller brak han sine Been,
    Sed velkis lia fantazi',   Men reent hans Lyvelyst forsvandt,
    kaj ĉe la vero restis li.   Og siden talte han saa sandt,
    Li ne similis plu al dando   At Ingen skulde troet om Hans,
    estinta en la eksterlando.   Han havde været udenlands.
 
      Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en la
Danan de Christian Wilster.

La dana poeto Christian Wilster verkis
tiun ĉi fablan poemon laŭ la poemo "Der
Bauer und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (germana poeto, vivinta 04.07.1715
- 13.12.1769).
 
       
 
    Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en
Esperanton de Hans Erik Jensen
(†1973-06-18) en 1951-06-07.

Tiu ĉi traduko estis publikigita en la
revuo "Monataj Informoj" de Silkeborg
Esperantoforening (Danujo).