poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Friedrich von Bodenstedt	Der Tod des Dichters	Germana	Arg-1918-951	2013-12-15 20:30 Manfred	nur tiun aldonu
N. N. 77	Der Tod des Dichters	Germana	Arg-1919-951	2013-12-15 20:59 Manfred	nur tiun forigu
N. N. 76	Der Tod des Dichters	Germana	Arg-1916-951	2013-12-15 10:41 Manfred	nur tiun aldonu
Konstantin Gusev	La morto de la poeto	Esperanto	Arg-1917-951	2013-12-15 10:56 Manfred	nur tiun forigu
Михаил Лермонтов	* Смерть поэта	Rusa	Arg-1915-951	2013-12-15 10:39 Manfred	nur tiun aldonu

Михаил Лермонтов, Der Tod des Dichters		Михаил Лермонтов, La morto de la poeto

tradukita de N. N. 77		tradukita de Konstantin Gusev

Der Dichter fiel – von Schurken wähnte		Pereis li, poet' de justo,
Er seiner Ehre sich beraubt.		Murdita per la kalumni',
Er traf ins Herz, der ihn verhöhnte,		Kun peza plumbo en la brusto
Und sterbend sank sein stolzes Haupt!		Kaj venĝavido mortis li! ...
Nicht mehr ertrug das Herz des Dichters		Ne povis la animo luma
der Schwätzer niederträchtiges Spiel		Subiĝi al la malhonor',
gegen die Meinung des Gelichters		Li sola kontraŭ fals' monduma
stand einsam er wie je ... und fiel!		Ribelis ... Kaj li estas for!
Er fiel! ... Was hilft's, daß ihr nun sammelt		Murdita! ... Do por kio ploroj,
unnützes Lob und ihn beleckt,		De l' povraj laŭdoj tarda ĥor'
daß ihr Entschuldigungen stammelt? —		Kaj sinpravigoj de l' sinjoroj?
Zu spät, das Urteil ist vollstreckt;		Pro fato li jam estas for!
Wer trieb ihn denn? War es nicht euer		Kaj ĉu ne vi kolere pelis
boshaftes Spiel, das ihn verführt.		La noblan kanton de liber',
das des Genies bewahrtes Feuer		Elblovi incendion celis
zu offnen Bränden angeschürt?		El la ĵaluzo -- nur fajrer'?
Ihr habts erreicht ... er ging verbinen		Do ĝoju ... Mutas bardo nia,
zugrund an Qual und Überdruß;		La bonon rompis la malbon'.
das Licht erlosch, das Laub verwirren		Ne lumas plu la stel' genia,
am Blütenkranz des Genius.		Forvelkis la solena kron'.
Der ihn gemordet, kalten Blutes		Murdinto lia senkompata
hat er`s getan ... er schoß gewandt;		Ekpremis feron de la ĉan',
sein leeres Herz war rohen Mutes,		La koro vanta batis glate,
und nicht gezittert hat die Hand.		Neniom tremis tiu man'.
Was wunder auch? ... aus fernen Reichen		Kaj ĉu ne miro, ĉu ne strango?
kam er als Abenteurer her,		Pelata per la sort' migrant',
und hundert andre so wie er,		Nomadis li en nia land'
sich Glück und Ämter zu erschleichen;		En serĉo de feliĉ' kaj rango,
er schätzte unser Land gering,		Ofende mokis pli kaj pli
sein Recht und Brauch, sein Wort und Wissen		De nia tero lingvon, moron
hatt gern uns Ruhm und Ehr entrissen;		Kaj malestimis nian gloron,
wie konnte er beim Abschuß wissen,		Ne sciis en la sanga horo,
an wem sich seine Hand verging! ...		Sur kion levis sian manon li! ...
Nun ist er tot, vom Grab verschlungen		En tombo kuŝas jam la bardo,
wie jener Sänger, vom Geschick bezwungen,		Samkiel tiu, kiun li kun ardo
weil Eifersucht sein Herz verbrannt		Prikantis sorĉe en la versroman' --
den er mit wunderbarer Kraft besungen,		Kantisto de bonkoro kaj bonfarto
erschlagen wie auch er von mitleidloser Hand		Murdita per la senkompata man'.
Weshalb ließ er das Glück und stiller Freundschaft Kerzen		Por kio de la pac' kaj simplo vilaĝloka
und trat in diese Welt, die ungebundne Herzen		Enpaŝis mise li al la mondum' sufoka
und glühnde Leidenschaft in faulem Dunst erstickt?		Por la sincera sent' kaj liberema saĝ'?
Weshalb gab er die Hand nichtsnutzigen Ehrbesudlem,		Por kio premis li la malamikajn manojn,
weshalb denn glaubte er den schmeichlerischen Hudlem,		En la envia rond' serĉante la kompanojn,
er, der als Kind doch schon der Menschen Herz durchblickt?		Li, kompreninta homojn de l' junaĝ'?...
Man riß den Kranz ihm fön - gehüllt in Lorbeer, schenkten		Anstataŭ simpla kron' al li surmetis ili
sie ihm den Domenkranz, der einer Krone glich:		La kronon dornan, nur kun laŭro por ornam' --
Doch die verborgnen- Domen senkten tief in die edle Stirne sich;		Ĝi devas kvazaŭ ĉiam brili,
vom tückischen Geraun, vom Hohn der Ignoranten		Sed kaŝe piki, piki jam;
war ihm vergiftet noch der letzte Augenblick.		Venenis liajn lastajn horojn frido,
Er fiel - da Ehrgefühl und Rachedurst ihn brannten,		Malica flustro mokis lin, kaj jen
in hoffnungslosem Gram um sein verlornes Glück.		Li mortis kun la vana venĝavido,
		Kun kaŝa disreviĝo kaj ĉagren'.
		La kantoj de mirinda brilo
		Ne sonas jam sub la ĉiel',
		Malhelas lia mortazilo,
		Surbuŝe kuŝas la sigel'.
		Kaj vi, arogaj heredantoj
		De la gepatroj malhonestaj, nun
		Tretantaj per la fiaj sklavaj plandoj
		La familiojn, kiujn lasis la fortun'!
		Vi en avida ar' starantaj ĉe la trono
		Ekzekutistoj de genio, glor', liber',
		Kaj gardas vin la leĝo, kiel krono,
		Silentu antaŭ vi la justo kaj la ver'!
		Sed estas dia juĝ', malĉastaj dorlotatoj,
		Kaj la juĝisto jam atendas vin,
		Ne aĉetebla per la or' kaj flatoj
		Li krimojn viajn antaŭvidas ĝis la fin'.
		Kaj jam al vi la kalumnia lango
		Ne helpos per la malhonesta ard',
		Kaj ne forlavos vi per via nigra sango
		La sanktan sangon de la bard'!

Traduko de la Rusa poemo "Смерть поэта" de Михаил Лермонтов (*1814-10-15 - †1841-07-27) en la Germanan de N. N. 77. Siehe: http://www.winter-zeulenroda.de/webseiten/lermontov.htm.		Traduko de la Rusa poemo "Смерть поэта" de Михаил Лермонтов (*1814-10-15 - †1841-07-27) en Esperanton de Konstantin Gusev (†1980-11-09). Tiu ĉi poem-esperangigo troviĝas en la retejo http://donh.best.vwh.net/Esperanto/Literaturo/Poezio/morto_poetou.html.

Михаил Лермонтов,Der Tod des Dichters

Михаил Лермонтов,La morto de la poeto

Михаил Лермонтов,
Der Tod des Dichters

Михаил Лермонтов,
La morto de la poeto